“สำหรับนักธุรกิจอย่างนราคงเรียกลูกสาวตัวเองเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้ แต่น่าแปลกใจที่เสืออย่างก้องกาจยอมทิ้งลายตัวเองเพราะผู้หญิงคนนั้น อาจเป็นไปได้ว่ามันคงคิดจริงจังยอมทุ่มเททุกอย่างแม้แต่จะใช้คืนหนี้สินไม่ให้อัครินทรกลืนกิจการของนรา เขม...แกเป็นอะไร! นั่งใจลอยแบบนั้นคิดถึงน้องสาวแกล่ะสิ"
“เอ้อ...ครับ” เขมราชสะดุ้งขึ้นเล็กน้อยเมื่อเอกวินกล่าวทักและจ้องมองมาราวจะค้นหาบางอย่างที่แอบซ่อนอยู่ใต้ท่าทีอันแปลกเปลี่ยน เขาไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน รุมร้อนกระวนกระวายยามนึกถึงละอองไออบอวลอันอ่อนหวานนั้น เอกวินไม่มีวันหยั่งเห็นความรู้สึกของเขาที่รู้ดีกว่าใคร ๆ ไม่เว้นแม้แต่ผู้ทำลายหัวใจของเขมรินว่าใยจึงยอมศิโรราบแก่ผู้หญิงที่เขาลักพาเธอไปโดยไม่มีใครรู้ ชายหนุ่มระบายลมหายใจก่อนพูดกับผู้เป็นลุงด้วยน้ำเสียงแน่นหนัก
“นี่ก็ใกล้ครบกำหนดเวลาที่เจ้าของ ดิ เอเมอรัล ซิตี้ โฮเต็ล รับปากว่าจะใช้หนี้คืนแล้ว ผมจะเดินหน
