ปรายฟ้ามองการกระทำของผู้ชายที่เธอเองก็คิดว่ากำลังแน่ใจด้วยความรวดร้าว เธอกัดริมฝีปากตัวเองจนเจ็บ หากก็ไม่ปวดใจเท่าคำหยาบร้ายที่เขาก่นว่าเธอสารพัด
“อย่าคิดว่าปรายเป็นสมบัติของคุณเพียงแค่เหตุผลว่าปรายเป็นของคุณแล้ว คุณเขมราช!...ความตั้งใจของคุณไม่ได้อยู่ที่ตัวผู้หญิงคนหนึ่งที่คุณใช้กำลังบังคับข่มเหงให้เขาต้องยอมจำนนต่อคุณ คุณแค่ต้องการความรู้สึกของคนที่คุณรักกลับคืนมาโดยไม่เคยสนใจเลยว่ามันต้องแลกกับความทุกข์ทรมานของคนที่ชีวิตเขาต้องย่อยยับเพราะคุณ!...คุณบอกปรายว่าพี่ก้องเลวยิ่งกว่าอะไร...ไม่ใช่หรอก...คุณอาจจะหลงลืมตัวเองไป หลงลืมว่าการกระทำของคุณเลวทรามยิ่งกว่าใคร ๆ ที่คุณว่าเขาเสียอีก!”
ฉาด!!!
เสียงฝ่ามือหนาตวัดลงบนหน้าบางจนสะบัดไปตามแรงกำลังนั้นโดยไร้ทางเบี่ยงหลบ ปรายฟ้ายกมือขึ้นลูบผิวแก้มร้อนและรู้สึกถึงความเจ็บปวดแล่นไหลไปทุกทิศทาง ใช่แต่แก้มจะแดงจ้ำหากแต่หยาดโลหิตที่หลั่ง
