เธอเข้าใจว่าเขาอาจต้องออกไปหาซื้อข้าวของมาไว้ในบ้านซึ่งอยู่ห่างไกลราวหลุดออกมาสู่อีกโลกอันแวดล้อมด้วยภูเขาและไม้หนาทึบ แต่หากการออกไปจากบ้านแต่ละครั้งอาจมีเหตุผลแอบแฝงที่มากกว่านั้น...หรือเขามีใครอยู่ที่ไหนสักแห่งซึ่งเธอมิอาจรู้ นอกจากที่เธอเริ่มรู้สึก รัก ในความเย็นชาของเขมราชแล้วเธอยังบังเกิดความรู้สึกหึงหวงเขาด้วยหรือนี่?... หญิงสาวไม่เคยมีความรู้สึกเช่นนี้กับก้องกาจเลยสักหน เธอควรยินดีกับตัวเองหรือไม่ที่ค้นพบ ความรัก ในเบื้องลึกซึ่งเธอก็เฝ้าคอย หากเสมือนสิ่งที่ยังเลื่อนลอยบนชั้นตะกอนของความฝัน
“ปราย...ปรายคิดถึงพี่เขมใช่มั้ย?”
เขมรินตั้งคำถามจนคนที่กำลังดึงผ้าห่มคลุมตัวเธอบนฟูกหนารู้สึกตกใจที่คนสติแตกซ่านจับสังเกตความเปลี่ยนแปลงที่แสดงออกมาทางสีหน้าของเธอได้
“อ๋อ...เอ้อ...ค่ะ...ปรายคิดถึงคุณเขม” ปรายฟ้ารีบออกตัวเพราะถึงอย่างไรเธ
