นางใช้มารยา นางตีบทสาวใช้ผู้น่าเวทนาได้กระจุยกระจาย รางวัลนักแสดงยอดเยี่ยมเป็นของนางจนกระทั่งได้มาเหยียบย่างอยู่ในเมืองซานซีเดินข้างท่านแม่ทัพ ที่เอาแต่ตีหน้านิ่ง วางมาดสุขุม เบื้องหน้าของนาง ปรากฏฝูงคนวุ่นวาย คล้ายกำลังยืนดูอะไรสักอย่าง นางตื่นเต้นที่ได้ออกจากจวน มาชมบ้านเมืองของแคว้นเจิ้ง นางวิ่งเริงรื่นไปดูผู้คนวุ่นวายมากมายเหล่านั้น ท่วงท่าของนางตรึงสายตาฟางเจี๋ยเกิง นางเหมือนดอกโบตั๋นต้องแรงลม ช่างเริงร่าน่าชม
ใบหน้าที่หารอยยิ้มยาก ลืมตัวยิ้มอ่อนบางมองอาภรณ์ของนางปลิวตามแรงขยับกาย
“ท่านลุงผู้คนมุงดูอะไรข้ารบกวนถามท่านหน่อยจะได้ไหม ผู้คนมากมายเหล่านี้มุงดูอะไรกัน”
“แม่นางเจ้าถามเช่นนี้ ไม่ใช่คนถิ่นนี้ล่ะสิ”
“แน่นอนข้ามาจากถิ่นอื่น” ไกลด้วยล่ะ
“ถ้าเจ้าเป็นคนแคว้นเจิ้ง เจ้าต้องรู้ว่าทุกวันที่หนึ่งของเดือนผู้คนมารวมตัว เพื่อซื้อใบชา”
“ซื้อใบชา จำเป็นต้องมีผู้คนมาต่อแถวซื้อมากเพีย
