ร่างสูงยืนเคาะห้องนานสองนาน ทักข้อความไปก็ไม่มีวี่แววว่าจะอ่านหรือตอบกลับมา เขาจึงลงไปที่ล็อบบี้เพื่อขอคีย์การ์ดสำรองมาเปิดประตูห้อง พอเปิดเข้ามา ห้องทั้งห้องก็มืดสนิท มีเพียงแค่ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศเท่านั้นที่ทำให้รู้ว่า มีคนอยู่ในห้อง มือหนาคลำหาสวิตช์ไฟเพื่อเปิด ทันทีที่ไฟในห้องสว่างขึ้น สายตาคมกริบก็มองหาคนตัวเล็ก แต่ก็ไม่เจอ จึงถือวิสาสะเข้าไปดูในห้องนอน
พอเดินเข้าไปก็เห็นคนตัวเล็กนอนขดอยู่ใต้ผ้าห่ม ใบหน้าใสดูซีดอย่างเห็นได้ชัด สองเท้าจึงก้าวเดินไปที่ข้างเตียงแล้วสะกิดเบาๆ แต่ก็ต้องรีบชักออกทันที เพราะตัวเธอร้อนราวกับไฟ
“ตัวร้อนหรอเนี้ย” ร่างสูงเลิกคิ้วถามตัวเอง ก่อนจะเดินเข้าไปหากะละมังใบเล็กๆ แล้วเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตามตัวให้เธอ “ใช่หน้าที่ฉันไหมเนี้ย” ปากก็บ่นแต่มือก็จับแขนที่พยายามชักออกเพราะความเย็น “นี่อยู่นิ่งๆ” เขายึดแขนเรียวเล็กเอาไว้พร้อมกับส่งเสียงดุใส่
“อื้ม อย่ามาย
