หลายวันต่อมา...
กวินภพกักขังวาเลนเซียเอาไว้ในห้องของเขา ระบายความใคร่กับเธอแทบจะทุกวัน หงุดหงิดก็ลงโทษ เธอไม่พูดก็จับกิน จนสุดท้ายก็ต้องพ่ายแพ้ต่อความพยศของเธอจึงจำต้องปล่อยเธอออกไปจากห้อง ทุกครั้งที่เจอหน้ากันเธอก็เอาแต่นิ่ง ไม่พูดไม่จาอะไร มันก็อดที่จะหงุดหงิดไม่ได้ นับวันนับวันเธอก็ยิ่งตีตัวออกห่างจากเขา จากที่ตอนเช้าเคยหลอกล่อเธอมากินข้าวเป็นเพื่อนได้เธอก็ไม่ยอมมา บอกว่าเก่งแล้วกินคนเดียวได้แล้ว
“ออกไป ที่นี่ไม่ต้อนรับมึง” กฤษตฤณเอ่ยขึ้นเสียงแข็งเมื่อเห็นว่ากวินภพเดินเข้ามาในที่ทำงานของเขา
“อะไรของมึงวะ กูมาคุยเรื่องคดี”
“คดีเชี้ยไรมึง ปิดจ๊อบไปแล้ว เลิกอ้าง!!”
“กูขอเข้าไปกินกาแฟหน่อยไม่ได้หรอ”
“ไปซื้อกินไกลๆ นุ้น ที่นี่ไม่ใช่ร้านกาแฟ” กฤษตฤณกล่าวเสียงนิ่ง
“กูขอเข้าไปหาวาเลนเซียหน่อยไม่ได้หรอ เดี๋ยวนี้เซียไม่กลับห้องเลย” สุดท้ายก็ยอมบอกจุดประสงค์ที่แท้จริง
“ก็มึงไปกวนน้องกู
