บทสนทนาถูกตัดไป และแน่นอนว่ากฤษตฤณรู้ว่าจุดประสงค์ของกวินภพไม่ใช่เรื่องคดีลุงเขาหรอก มันแค่หวงก้าง แต่มันไม่รู้ตัวต่างหาก เอาเถอะ เตือนแล้วไม่ฟัง งั้นก็รับให้ได้ถ้าไอ้ฐานทัพมันจะจีบ เพราะดูรายนั้นแล้ว มันดูชอบวาเลนเซียจริงๆ
“พักเที่ยงแล้ว ไปทานข้าวกันไหมครับน้องเซีย” ฐานทัพเอ่ยชวนพร้อมกับรอยยิ้มหวานๆ
“เอ่อ อ้อ กำลังหิวเลยค่ะ แต่เอ่อ พี่ฐานทัพไม่ต้องเข้าไปกินข้าวกับพี่ตฤณหรอคะ”
“ไม่ครับ พี่ไม่ได้มาหามัน พี่มาหาเซีย”
“หู้ว แรงนะคะ ชัดเจนแบบเกินไปมาก” ร่างเล็กตอบ
“พี่เป็นคนตรงๆ ครับ ชัดเจน ชอบก็บอกว่าชอบ ไม่ชอบมานั่งวางฟอร์มแล้วหวงก้างทีหลัง” ประโยคนี้เขาตั้งใจให้คนมาใหม่ได้ยิน “สรุปยังไงครับ ไปกินข้าวกับพี่ไหม”
หมับ!!
“เอ้า มาถึงแล้วทำไมไม่เข้าไปข้างใน ไปๆ กูหิวข้าวพอดีเลย” กวินภพเดินไปกอดคอฐานทัพแล้วพยายามลากเพื่อนเข้าไปในห้องของประธานบริษัท
“เชี้ยไรมึงเนี้ยไอ้กวิน กูไม่ได้มาหาไอ้ตฤ
