“ก็ ปกตินิ ฉันไม่ได้เป็นอะไร”
“ปกติก็ดีแล้วค่ะ งั้นเซียขอตัวนะคะ ต้องรีบไปเคลียร์งานให้พี่ตฤณต่อ” เธอกล่าวก่อนจะเดินลากกระเป๋าผ่านหน้าเขาไปแล้วตรงเข้าห้องทันที
เป็นไงล่ะ ตอนเขาตามก็รำคาญ ทีตอนนี้อยากให้เขามาตาม แถมพูดจาทำร้ายจิตใจเขาสารพัด ทั้งคำพูดดูถูกอีก มันสมควรแล้วแหละ นี่บุญแค่ไหนแล้วที่เธอยังยอมคุยด้วย
เช้าวันต่อมา...
วาเลนเซียอาบน้ำแต่งตัวเตรียมจะไปทำงาน แต่ระหว่างที่กำลังเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำนั้นอยู่ๆ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เธอเลิกคิ้วสงสัย มีกาต้มน้ำร้อนแล้วนี่ จะมาขอกาแฟอีกหรอ เธอถามตัวเองในใจ ก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้อง โดยลืมไปว่าตัวเองนุ่งเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวแค่ผืนเดียว
แกร๊ก แอ๊ด!!
“อึก” กวินภพจ้องมองเนินอกอวบอิ่มที่โผล่พ้นผ้าเช็ดตัวของเธอเกือบครึ่งเต้านิ่ง ตาไม่กะพริบ พร้อมกับกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ การกระทำของคนตรงหน้า วาเลนเซียมองตามสายตาและก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองอยู่
