ผ่านมาจนตอนนี้ ลูกน้อยได้เจ็ดเดือนสามสัปดาห์แล้วที่เธอใช้ชีวิตเป็นคุณครูที่นี่ และไม่แพ้ท้องแล้ว อยากรู้เหลือเกินว่าพ่อของลูกจะเป็นยังไงบ้าง แม้ปากจะบอกว่าเกลียด ว่าไม่ต้องการให้ปักษาเป็นพ่อของลูกน้อย แต่ในทุกๆ คืนเธอมักพูดคุยกับลูกเสมอว่าเขามีพ่อ แต่ไม่ได้บอกว่าเพราะอะไร ทำไมไม่มีพ่อมาอยู่ด้วยในทุกๆ วัน
“คิดอะไรอยู่แก แล้วนี่ทำเรื่องลาคลอดแล้วใช่ไหม”
สุจิตถามเพื่อนรักเมื่อเห็นจินตนานั่งเหม่อตั้งแต่เช้า วันนี้วันเสาร์วันหยุดเป็นวันหยุดที่สองสาวมักจะอยู่บ้านพักผ่อนและช่วยกันทำงานบ้าน แต่ส่วนใหญ่จะเป็นสุจิตทำมากกว่า เพราะตอนนี้จินตนาท้องแก่ใกล้คลอดเต็มทีแล้ว เธอจึงไม่อยากให้เพื่อนช่วยงานยกของก้มๆ เงยๆ บ่อยๆ เดี๋ยวจะเป็นอันตรายถึงเจ้าตัวเล็กในท้อง
“ไม่มีอะไรหรอกแก แค่คิดถึงลูกน่ะ” เธอบอกเพื่อน
“คิดถึงลูกหรือพ่อของลูกเอาให้แน่”
“ไม่คุยกับแกแล้ว หิวรึยังเดี๋ยวฉันทำมื้อเที่ยงให้ เป็นรางวัล
