หลังจากส่งหลานสาวเข้านอนแล้ว ปักษาก็เดินออกมารับลมเย็นๆ ที่สวนหน้าบ้านของตัวเอง พร้อมกับคิดถึงหน้าของจินตนาไปด้วย สองมือใหญ่กำเข้าหากันแน่น ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ ยิ่งนึกถึงก็ยิ่งอยากสั่งสอน หล่อนกล้าดียังไงพาลูกของเขาไปลำบากแบบนั้น คอยดูเถอะ เขาจะสั่งสอนให้เธอจำไปจนตายเลยว่าอย่าคิดมาพรากพ่อพรากลูกจากกันแบบนี้
“มึงมาทำอะไรอยู่ตรงนี้ไอ้ทิน” เมื่อเดินไปเดินมาเห็นเพื่อนนอนอยู่กับสนามหญ้ามองดูฟ้าในยามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยแสงระยิบระยับของหมู่ดาวบนฟ้า
“กูมีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะ แล้วมึงล่ะไอ้ปัก”
“ก็นอนไม่หลับ”
“มึงคิดถึงคุณจิน”
“ใช่ กูคิดถึงยัยนั่น เพราะกูอยากสั่งสอนให้เธอเจ็บและจำกูไงล่ะ ว่าแต่มึงนอนไม่หลับเพราะเรื่องอะไร เรื่องดูตัวเหรอ กูว่าไม่น่าจะใช่ เพราะเรื่องที่แม่บังคับมึงไปดูตัวกับลูกๆ ของเพื่อนท่านก็บ่อยแล้ว กูว่าต้องเรื่องของผู้หญิงในรูปวันนี้แน่”
ไม่มีอะไรที่รอดสา
