สุจิตกลับมาจากโรงเรียนก็เห็นเพื่อนนั่งร้องไห้ที่โซฟาหน้าโทรศัพท์จนตาบวมแดงจึงรีบวางข้าวของในมือแล้ววิ่งไปหาเพื่อนรักเพื่อถามว่าเกิดอะไรขึ้น แล้ววายุล่ะ วายุไปไหน ทำไมไม่เห็น หรือว่านอนหลับอยู่บนห้อง เธอพยายามคิดบวก แต่แล้วยิ่งถามถึงหลานเพื่อนรักก็ยิ่งร้องไห้สะอื้นดังกว่าเดิมพร้อมโถมตัวโอบกอดเธอแนบแน่น
ฮือๆๆ
“แก...อึก...ฮือๆๆ เขามาเอาลูกไปแล้ว คนสารเลวนั่นมาแย่งวายุไปแล้ว ฮือๆๆ อึก...” หล่อนบอกเพื่อนด้วยเสียงสะอื้นไห้พร้อมกอดเพื่อนแน่นและซุกหน้ากับไหล่เล็กของสุจิต
อึก! ฮือๆๆ
“ว่าไงนะ ผู้ชายคนนั้นมา มาได้ยังไง แล้วเขารู้ได้ยังไงว่าจินมีลูก” หล่อนถามพร้อมผลักเพื่อนออกจากอ้อมกอดเพื่อมาพูดคุยกันให้รู้เรื่อง
“ฮือๆๆ ไม่รู้เหมือนกันเขารู้ได้ยังไง แต่ตอนนี้วายุอยู่กับเขา อึก...แก...ฮือๆๆ ฉะ...ฉันจะทำยังไงดี ฮือๆๆ ลูกคือทุกอย่างของฉัน ฮือ...”
“หยุดร้องก่อนแก เขาเอาลูกไป เราก็ไปตามเอาคืนได้ แกต
