“ถ้าจะเป็นแฟนกัน คุณเชมเลิกให้คนตามผมก่อน” คะน้าต่อรอง เมื่อสุดจะทนคนขี้ตื๊อไม่ไหว
“แต่มันเพื่อความปลอดภัยนะ”
“ผมโตแล้ว อีกอย่าง ตารางแต่ละวันของผมคุณเชมก็ทราบแล้ว ไปทำงานที่ร้านปากซอยนี่เอง กลับเวลาเดิม ไฟสว่างตลอดทาง คนพลุกพล่าน”
“แล้วที่ทำงานล่ะ เผื่อมีคนมาจีบ ฉันหึงนะ”
“ไม่เชื่อใจกันหรือไงครับ”
“ฉันเชื่อใจหนู แต่ไม่เชื่อใจคนอื่น”
“ฟังนะครับคุณเชม คุณจะระแวงมากไปแล้ว ผมไม่เป็นอะไรหรอกน่า”
“ฉันไม่อยากเสียหนูไป”
คะน้าส่ายหน้า
“ผมไม่รู้คุณเจอเรื่องอะไรมา แต่ถ้าจะอยู่ด้วยกัน คุณเชมต้องเลิกระแวงก่อน มันทำให้ผมอึดอัด”
“จะดีกว่า ถ้าหนูจะกลับไปอยู่บ้าน”
“ไม่เอาครับ เดี๋ยวพ่อมองว่าผมเป็นคนกลับไปกลับมา อย่างนี้พ่อจะได้มองว่าผมเป็นเด็กไม่รู้จักโตอีกคนน่ะสิ”
เชมงอหน้าขัดใจอย่างกับเด็ก คะน้ามองแล้วขำ
“ดูสิ ดูคุณเชมทำหน้าเข้า อ้อนเก่งอะไรอย่างนี้ครับ อย่าให้ใครเห็นมุมนี้เชียว ไม่มีใครเชื
