Chapter 18
1629 คำ
ช่วงเย็นทั้งสองคนก็กลับมาที่โรงแรมอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยหญิงสาวก็อ้อนชายหนุ่มให้พาไปเดินช็อปปิ้งที่ห้างสรรพสินค้าไม่ไกลจากที่โรงแรมมากนัก พรุ่งนี้จะไปเที่ยวเกาะไหนขะต้องดำน้ำอีกเธอต้องซื้อชุดใหม่จัดเต็มไปเลย
“ตัวเองขาเค้าอยากไปเที่ยวห้างอ่ะ จะไปซื้อชุดไว้ไปเที่ยวเกาะพรุ่งนี้ไง”
“ตอนนี้เลยเหรอ..”
“ค่ะตอนนี้ เค้าไปแป๊บเดียวค่ะเลือกไม่นาน”
ชายหนุ่มไม่ค่อยอยากจะเชื่อคำพูดสักเท่าไหร่กับคำที่ว่าไปแป๊บเดียว ผู้หญิงร้อยทั้งร้อยลองได้เจอของที่ถูกใจนานแค่ไหนก็ไม่หวั่น
“ก็ได้ค่ะไปก็ไป”
“เย้ๆงั้นเค้าขอแต่งหน้าแป๊บหนึ่งนะขอสวยก่อน”
หญิงสาวหอมแก้มชายหนุ่มก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไปแต่งหน้าอย่างอารมณ์ดี ในระหว่างที่รอเขาก็เหลือบสายตามองโทรศัพท์ของหญิงคนรัก มีสายเรียกเข้ามาแต่ชื่อขึ้นโชว์คำว่าผู้จัดการ กีต้าร์หยิบมากดรับสายทันทีและแน่นอนว่าเขาต้องการให้ผู้ชายอีกคนรู้ว่าผู้หญิงที่เขากำลังจะจีบมีแฟนอยู่แล้ว
“สวัสดีครับ”
(เอ่อ… สวัสดีครับนี่ใช่เบอร์ของภาดารึเปล่าครับ)
เขามองเบอร์โทรศัพท์อีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ก็เป็นเบอร์ของภาดานะทำไมถึงมีผู้ชายรับสาย และจะบอกว่าเป็นคุณพ่อรับก็คงไม่ใช่เพราะเสียงยังอายุน้อยอยู่
“ใช่ครับ แต่ว่าภาดาแต่งหน้าอยู่ผมก็เลยรับสายแทน มีธุระอะไรรึเปล่าครับ”
(อ่อ ไม่มีอะไรครับผมแค่จะโทรหาเฉยๆ ไม่ทราบว่าคนที่รับสายเป็นใครเหรอครับ)
“ผมเหรอ… แฟนของภาดาครับ”
เขายิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อยเมื่อปลายสายเงียบไปไม่รู้จะพูดอะไร ทำขนาดนี้แล้วหวังว่าจะหยุดยุ่งกับแฟนชาวบ้านเค้านะ
“กีต้าร์หยิบครีมที่โต๊ะข้างนอกให้เค้าหน่อย”
“ได้ค่ะเดี๋ยวเอาไปให้”
เขาตอบหญิงสาวกลับไปและแน่นอนว่าปลายสายรู้แน่นอนว่าเขาคือใคร ชื่อนี้คงจะคุ้นเคยดีเพราะเจอกันช่วงพักเที่ยงทุกวัน
(กีต้าร์เหรอ… อย่าบอกนะว่านายคือนักศึกษาฝึกงานกับเชฟวี่)
“ใช่ครับผมเอง ว่าแต่รู้จักผมด้วยเหรอครับ”
เขาทำเหมือนไม่รู้ว่าปลายสายเป็นใคร ผู้จัดการรู้สึกว่ามันไม่ใช่แล้ว เขาเป็นแค่นักศึกษาฝึกงานเหมือนกันแต่ทำไมถึงอยู่กับภาดาได้ และเขากำลังคิดว่าหญิงสาวจะคบกับกีต้าร์เหรอ…
(ผมคิดว่าคุณไม่เหมาะสมกับภาดาหรอก เธอสูงเกินกว่าคนทั่วไป นายควรไปคิดใหม่นะ)
“พูดแบบนี้แสดงว่าสืบประวัติภาดามาแล้วสินะ งั้นถ้าว่างผู้จัดการก็ลองสืบประวัติผมดูบ้างนะครับ แล้วคำพูดที่ว่่าไม่เหมาะสมมันจะไม่หลุดออกจากปากของผู้จัดการ ผมวางก่อนนะครับแฟนผมเรียกแล้ว”
เขากดวางสายก่อนจะยิ้มออกมาอย่างสนุกที่ได้บอกความจริงกับใครต่อใคร และถ้าฝึกงานเสร็จเขาจะบอกเรื่องนี้กับครอบครัวเช่นกัน แต่ก็ยังมีความแอบกังวลอยู่เพราะพ่อเคยพูดกับเขาหลายครั้งว่าเขาจะคบกับใครก็ได้แต่ต้องไม่ใช่ลูกสาวเพื่อนสนิทของพ่อซึ่งก็คือภาดาและญาดา พ่อขอแค่สองคนนี้อย่าไปยุ่งเด็ดขาดเพราะท่านบอกว่าไม่อยากเกี่ยวดองกับสามีของเพื่อน และไม่รู้ว่าทะเลาะอะไรกันทำไมถึงดูเกลียดกันขนาดนั้นแต่เขากับภาดารักกันยังไงก็จะไม่ยอมทำตามความต้องการของผู้ใหญ่เด็ดขาด
เขาหยิบครีมที่โต๊ะเข้าไปให้หญิงคนรักในห้องนอน เธอกำลังแต่งหน้าตรงโต๊ะเครื่องแป้งและคงไม่ได้ยินที่เขาคุยโทรศัพท์เพราะไม่เห็นจะถามอะไรและเขาก็จะไม่บอกด้วย
“นี่ค่ะครีมของตัวเอง”
“ขอบคุณค่ะ ตัวเองทาครีมให้เค้าหน่อย”
“ได้สิเดี๋ยวช่วย”
เขานั่งยองๆตรงหน้าของหญิงสาวก่อนจะทาครีมให้ตามแขนขาต่างๆ ทั้งสองคนคุยกันกระหนุงกระหนิงก่อนจะควงแขนกันเดินออกไปขึ้นรถตรงลานจอด ใช้เวลาเดินทางไม่นานก็มาถึงที่ห้างสรรพสินค้า ทั้งสองคนซื้อของหลายอย่างและไม่ลืมที่จะซื้อชุดดำน้ำไปด้วย
“ใส่ชุดว่ายน้ำสีแดงดีมั้ยตัวเอง เค้าชอบ”
“โป๊ไม่ชอบจ้ะ ตัวเองใส่ดีๆเหอะหน่อยมีแฟนแล้วจะใส่ไปโชว์ใครอีก”
เขาเอ่ยออกมาเสียงดุก่อนจะเลือกชุดที่มันมิดชิดให้หญิงสาว เสื้อแขนยาวกางเกงขายาวเรียบร้อยมากและนั่นทำให้หญิงสาวถึงกับยี๋ออกมา
“ตัวเองมันรัดไปร้อนจะตายใครจะใส่”
“เค้าเลือกแบบนี้ให้เพราะเป็นห่วงนะ ตัวเองคิดดููสิแดดมันร้อนขนาดไหน ถ้าตัวเองไปดำน้ำทั้งวันแล้วแดดก็ฟาดผิวสวยๆของตัวเอง คิดดูสิต้องเสียเวลาไปทำสปาผิวอีก คล้ำขึ้นมาเป็นจุดด่างดำอีกคิดดูนะว่า…”
“โอเคๆใส่ตัวนี้ก็ได้ ไม่เห็นต้องร่ายยาวขยาดนี้เลย ชิ”
ภาดาตัดสินใจเลือกชุดที่เขายื่นให้มันจบๆไป ก็คือหวงแหละแต่ไม่อยากเป็นคนหวงแบบไร้เหตุผลก็เลยต้องหาข้ออ้างมาหักล้างเพื่อให้ตัวเองไม่ต้องดูเป็นคนงี่เง่า
“ก็แค่เนี่ย ไม่ได้หวงเลยนะแต่เป็นห่วง”
“จ้ะไม่หวงเลยเนาะ”
ภาดาเบะปากออกมาอย่างหมั่นไส้ก่อนจะหยิบชุดว่ายน้ำสวยๆมาอีกชุด ชายหนุ่มส่ายหน้าทันทีเพราะยังไงก็ยืนยันว่าไม่ให้ใส่
“แล้วบอกไม่หวง ชิ”
“หวงนั่นแหละแต่อย่าทำให้เค้าดูแย่ได้ป่ะ อุตส่าห์เป็นผู้ชายมีเหตุผลแล้วนะ มานี่เลย”
เขากอดคอหญิงสาวก่อนจะลากไปดูอย่างอื่นแทน ภาดาไม่ลืมที่จะเลือกชุดให้ชายหนุ่มด้วยทั้งสองคนมาที่นี่เพื่อฝึกงานก็เลยไม่ได้เตรียมชุดสำหรับใส่เที่ยวมาเลย
“ตัวเองใส่ชุดนี้สิเค้าว่าเหมาะนะ”
“อืม เอาสิใส่ได้มั้ยไซส์เค้ารึเปล่า”
“นี่เลยไซส์ตัวเองเลย”
ทั้งสองคนช่วยกันเลือกชุดหลายชุดเตรียมพร้อมทั้งอุปกรณ์ต่างๆ ส่วนโรงแรมกีต้าร์เป็นคนจัดการหมดแล้วเขาสั่งอาหารพร้อมจะได้ไม่ต้องหากินข้างนอก เพราะการนอนเกาะค่อนข้างจะเดินทางยากแต่ดีที่โรงแรมที่เขาจองไว้มีพร้อมจบครบที่นั่นรวมถึงทริปดำน้ำแบบที่หญิงสาวต้องการด้วย
จากนั้นทั้งสองคนก็มานั่งทานไอศกรีมด้วยกันต่อ ภาดาชอบกินของหวานมากแต่กีต้าร์ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่จึงสั่งมาพอทานของหญิงคนรัก แต่เขาก็กินด้วยไม่ชอบไม่ใช่ว่าไม่กินเลยแต่ไม่กินบ่อย
“ทำไมมีเบอร์ผู้จัดการโทรมา คุยด้วยตัวเองรับโทรศัพท์เค้าเหรอ”
หญิงสาวทำหน้ามึนงง ว่าจะกดโทรศัพท์ไปหาคุณแม่แต่เบอร์ที่โทรเข้ามาก่อนหน้านี้เธอมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้รับสายแน่นอน
“ใช่เค้ารับเอง แล้วก็บอกไปแล้วด้วยว่าเค้าเป็นแฟนของตัวเองจะได้เลิกยุ่งสักที”
“ก็หวังว่าจะเลิกยุ่งจริงๆนะ บอกตามตรงอึดอัดเวลาทำงานอ่ะ แล้วเค้าก็ไม่อยากพูดอะไรแรงๆนะเดี๋ยวมาแกล้งเรื้องฝึกงานอีก”
“เป็นถึงหัวหน้าคนแยกแยะเรื่องงานไม่ได้ก็ลาออกเถอะ แต่ตัวเองไม่ต้องห่วงนะคะพ่อเค้ารู้จักกับหุ้นส่วนใหญ่ที่นี่ ถ้าเกิดว่าเขาแกล้งตัวเองขึ้นมาเมื่อไหร่เค้าจะจัดการให้เอง”
กีต้าร์ยื่นมือไปบีบแก้มหญิงคนรักอย่างแกล้งหยอก เธอยิ้มออกมาอย่างสบายใจขึ้นมาบ้างแต่ก็ยังมีความแอบกังวล ยิ่งตอนนี้เขารู้แล้วว่าเธอมีแฟนคงจะมีแอบโกรธบ้างแหละ แต่เชื่อใจกีต้าร์ว่าเขาจะช่วยเธอได้ถ้าถึงเวลานั้นจริงๆ
“จริงนะ ตัวเองห้ามทิ้งเค้านะ”
“คนที่ต้องพูดคำนี้คือเค้ามากกว่ามั่ง”
“ก็ถ้าตัวเองทำตัวน่ารักเค้าก็ไม่ทิ้งหรอก”
ทั้งสองคนมองสบตากันก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีความสุข พอได้เปิดใจและลองคุยกันใหม่มันทำให้ทั้งสองคนรู้ว่าจริงๆแล้วเราสองคนรู้จักกันดีมากและในช่วงเวลาที่รู้จักกันเรารู้นิสัยกันดีมากเลยด้วย แม้กระทั่งชอบอะไรไม่ชอบอะไรก็รู้หมด
ทางด้านของผู้จัดการเขาสืบข้อมูลของกีต้าร์ตามที่เขาท้าทายไว้ เพราะพูดมาขนาดนี้ก็ต้องอยากจะรู้แหละว่าเขาเป็นใคร และการที่ได้คบหากับหญิงสาวมันไม่ใช่ความโชคดีแน่นอน ชื่อของเขาถูกพิมพ์ลงไปในอินเตอร์เน็ตและไม่นานข้อมูลก็ขึ้นมายาวเหยียด
“กฤษฎา วิมลภักดี ลูกชายคนโตของคุณ กฤษณะ วิมลภักดี เจ้าของธุรกิจร้านอาหารในเครือวิมลภักดีที่มีสาขาทั่วประเทศ นี่ก็เป็นลูกของมหาเศรษฐีเหรอเนี่ย…”
เขามองอย่างตกใจไม่คิดว่านึกศึกษาที่มางึกงานในครั้งนี้จะมีแต่ลูกคนรวยทั้งนั้น และทั้งสองคนก็ไม่เคยโอ้อวดยกตนมาข่มใครหรือเพราะอยากจะฝึกงานอย่างสงบ
“แล้วแบบนี้เขาจะเอาอะไรไปสู้เด็กคนนั้น…. เฮ้อ หมดหวังซะแล้วล่ะมั่งเนี่ย”
- ผู้เขียน
