ตอนที่ 8
1035 คำ
“สบายตัวขึ้นไหม”
สิ้นเสียงเอ่ยถาม ยิ่งทำให้เธอมุดหน้าเข้าไปมากกว่าเดิม รู้ทั้งรู้ว่าอาย ยังจะถามอีก!
“แต่มันยังไม่จบหรอกนะ” สิ้นเสียงกระซิบ แขนแกร่งก็กดร่างเล็กลงกับที่นอนนุ่มอย่างรวดเร็ว จนถึงตอนนี้ก็ทนไม่ไหวแล้วล่ะ
“พี่ใหญ่เดี๋ยวค่ะ!” เสียงใสหวีดร้องเมื่อท่อนขาถูกจับแยก พร้อมกับคนตัวใหญ่ที่แทรกเข้ามา ดวงตาหวานเปิดกว้างอีกครั้งเมื่อเห็นบางอย่างที่น่าหวาดเสียว “ไม่ได้นะคะ!”
คิ้วเข้มขมวดเมื่อคนใต้ร่างปฏิเสธ จนอดถามออกมาไม่ได้
“ทำไมล่ะ พี่เตรียมพร้อมเรามานานแล้วนะ”
พริมพริสากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ใบหน้าหวานแดงเรื่อเมื่อเห็นเจ้าสิ่งนั้นชัดเจน ช่างน่ากลัวจริง ๆ
“มันใหญ่... เกินไป...”
จักรภัทรเข้าใจถึงสาเหตุที่เธอให้เขาหยุดก็หัวเราะออกมาเบา ๆ พร้อมลูบพวงแก้มใสอย่างเอ็นดู
“ไม่หรอก ขนาดมาตรฐาน”
“ไม่จริง! แพรตัวเล็กกว่าเยอะเลยนะคะ มันต้องเจ็บแน่ ๆ อ๊ะ!” ไม่ทันที่จะได้พูดจบ ริมฝีปากเล็กช่างจ้อก็ถูกปิดด้วยริมฝีปากของคนตรงหน้าจนแทบจะกลืนกิน พร้อมกับเรียวนิ้วที่เข้าไปสำรวจอีกครั้ง แถมครั้งนี้ยังเข้าไปถึงสอง แต่เธอกลับไม่ค่อยรู้สึกอึดอัดเหมือนครั้งแรกเลยสักนิด
“ไม่เจ็บแล้วใช่ไหม ไม่ต้องกลัว เราพร้อมแล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยปลอบอย่างอ่อนโยน พร้อมมองไปยังใบหน้าหวานที่บิดไปด้วยความซาบซ่านที่เขามอบให้
มือใหญ่จับเอาแก่นกายร้อนของตนวางทาบไว้จนชุ่มไปด้วยน้ำหวานจากใจกลางของดอกไม้แรงแย้ม พร้อมกับดันเข้าไปอย่างช้า ๆ สำหรับการเตรียมพร้อมร่างกายกว่าชั่วโมงทำให้เป็นไปอย่างสะดวก ที่จริงแล้วผู้หญิงจะไม่รู้สึกเจ็บกับครั้งแรกเลยถ้าฝ่ายชายเล้าโลมได้ดี ซึ่งเขาก็มั่นใจมากว่าทำได้ดี
“เจ็บหรือเปล่า” เสียงทุ้มถามอย่างเป็นห่วง เมื่อตัวตนของเขาเข้าไปแล้วครึ่งหนึ่ง พร้อมกับสังเกตสีหน้าของคนใต้ร่างไปด้วย
พริมพริสาส่ายหน้าเบา ๆ และยิ่งรู้สึกแปลกใจกับตัวเองเมื่อมันไม่รู้สึกเจ็บเท่าที่คิด ไหนเพื่อนเธอบอกว่าว่าครั้งแรกนั้นเจ็บจนไม่อาจจะลองอีก แต่สำหรับเธอแล้วนอกจากความอึดอัดที่มีมากขึ้น ก็ไม่มีอะไรอย่างอื่นอีก ไม่นะ... นี่เธอกลายเป็นเด็กลามกไปแล้วเหรอ!
เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้รู้สึกเจ็บก็ค่อย ๆ ดันกายเข้าไปมากขึ้น จนแนบชิด กลายเป็นเขาเองที่แทบคลั่งกับความแน่นเกินไป ถึงแม้ว่าภายในตัวหล่อนจะมีน้ำหวานหล่อเลี้ยงออกมามากทำให้ไม่รู้สึกเจ็บ แต่มันกลับทำให้เขาอยากจะทำรุนแรงกับเธอมากขึ้นยิ่งไปอีก
“...” สองเสียงประสานกันเมื่อเริ่มมีการขยับร่างกายอย่างช้า ๆ ถ่ายทอดบทเรียนรักที่เริ่มจากความอ่อนโยนจนสะท้านไปทั้งร่าง มือเล็กประสานกับมือใหญ่แน่นเพื่อบรรเทาคลื่นความรู้สึกที่พัดโหมกระหน่ำเข้ามายิ่งกว่าครั้งไหน ๆ ราวกับเป็นการเติมเต็มที่สมบูรณ์แบบที่สุด ทั้งร่างกายและหัวใจ จังหวะการเรียนรู้เริ่มต้นอย่างช้า ๆ แต่เต็มไปด้วยความซาบซ่านจนหญิงสาวผู้ยังใหม่กับการเรียนรู้ครั้งนี้จำต้องข่มความอายไว้ แล้วเอ่ยปากขอให้เขาเติมเต็มเธอมากกว่านี้
“พี่ใหญ่ขา... มากกว่านี้...” คำขอสะดุดเป็นช่วง ๆ อย่างเย้ายวนตามจังหวะการเคลื่อนไหว
เมื่อชายหนุ่มได้ยินคำขอเชิญชวนนั้น ยิ่งรู้สึกราวกับว่ามีน้ำมันหลายร้อยลิตรสาดใส่กองไฟจนลุกโชนโหมกระหน่ำยากที่จะดับ เธอทำให้เขาคลั่งได้จริง ๆ เพียงแค่สายตาและคำพูดไร้จริต กลับทำให้ผู้ล่าอย่างเขาหยุดยั้งความรุนแรงที่มีในตัวไม่ได้อีกต่อไป
จักรภัทรก้มจุมพิตอย่างร้อนแรงและยาวนานอีกครั้ง ในขณะที่เร่งจังหวะของตนให้เร็วและรุนแรงมากขึ้นตามคำเรียกร้องของคนใต้ร่าง และยิ่งร่างเล็กตอบสนองมากขึ้นก็ยิ่งทำให้เขาหยุดตัวเองไม่ได้อีกแล้ว ไม่สามารถอ่อนโยนได้อีกต่อไป ต่อให้คนใต้ร่างอ้อนวอนขอให้หยุด ก็ดูเหมือนจะสายเกินไปเสียแล้ว
เสียงหวานครวญครางผสานกับเสียงคำรามจากทั้งสองร่างเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ ตามความรุนแรงของบทรักที่ไต่ระดับเพิ่มมากขึ้น อีกทั้งเรียวนิ้วที่กำลังบดขยี้เกสรบวมเป่ง ทำให้พริมพริสาบิดร่างจนตัวแทบเป็นเกลียว กระตุกตอดรัดกับความรู้สึกที่เอ่อล้นออกมา ทั้งที่เปิดแอร์เย็นจนขนลุกชัน แต่เธอกลับรู้สึกร้อนไปทั้งตัวจนเหงื่อไหล น้ำตาแห่งความสุขเอ่อล้นออกมาจนห้ามไม่ได้ เธอไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป ทำได้แค่คล้อยตามร่างใหญ่ที่ทำให้แทบเป็นบ้า นับครั้งไม่ถ้วนที่เขาพาเธอไปถึงฝั่งจนแทบหมดสติ จนกระทั่งเขาเร่งความเร็วของตัวเองจนเธอร้องออกมาไม่เป็นภาษา
“พร้อม... กันนะ” เสียงทุ้มที่เค้นออกมาอย่างยากลำบากเอ่ยขึ้นข้างหู พร้อมกับการขยับอย่างรุนแรงเป็นครั้งสุดท้าย
ความรู้สึกอุ่นวาบจากภายในทำให้พริมพริสารู้สึกเหมือนถูกฉุดลงมาจากฟากฟ้าและตกลงมายังผืนน้ำอย่างไร้การควบคุม ทั้งร่างกายที่เหนื่อยอ่อน ทำให้เธอหลับลงทันทีที่บทเรียนร้อนแรงจบลง โดยที่แก่นกายร้อนยังคงฝังอยู่ในร่างกายของเธอ
เมื่อเห็นว่าภรรยาสาวน้อยหลับลงทันทีด้วยความเหนื่อยอ่อน เขาจึงถอนกายออกมา ใจกลางดอกไม้ค่อย ๆ ชิดกันเหมือนเดิม เว้นแต่น้ำหวานที่ผสมกับธารชีวิตของเขากำลังเอ่อล้นออกมาจากใจกลาง เมื่อมองดูก็พบว่าดอกไม้สีสดค่อนข้างช้ำ เพราะเขาเองก็รู้ตัวว่าทำรุนแรงเกินไป
- ผู้เขียน
