เนื่องจากประตูเมืองแน่นหนามาก มีกำลังทหารราวๆ หนึ่งหมื่นสองพันคนรอรับข้าศึก จึงตระเวนสอดส่องกองกำลังโจรที่ไม่ทราบฝ่ายได้ดี ถึงอย่างนั้น รอบๆ กำแพงห่างไปราวๆ ห้าลี้ มีชาวบ้านถูกปล้น และไล่ต้อนไปเป็นเชลย ขณะเดียวกัน ได้มีข่าวว่าเมืองใกล้เคียงเกิดการช่วงชิงอาหาร ทั้งหมดดูเหมือนว่าฝ่ายของเจียงโม่ที่ยังพอมีกำลังเหลือจงใจสร้างสถานการณ์ให้ราษฎรเกิดความหวาดกลัว
“อาเหยา เชื่อข้าเถิด เรื่องเหล่านี้ท่านแม่ทัพ จัดการได้แน่นอน เมืองนี้ อย่างไรก็ปลอดภัยที่สุด ไม่มีคนโง่ที่ไหนจะเผาอู่ข้าว อู่น้ำของตนแน่นอน”
“ข้าก็หวังอย่างนั้น แต่จนป่านนี้ ไฉนแม่ทัพปู้ยังเดินทางมาไม่ถึง”
กล่าวจบ คนของปู้หว่านถิงก็เข้ามารายงาน บอกว่ามีข่าวมาจากอีกฝ่าย
ฟ่านอวี้เหยาดีใจ นางรีบออกไปดู และได้พบว่าคนที่อยู่ตรงหน้านางในยามนี้คือฉางห้าวเฉียว
“อาซ้อ...”
เป็นใครก็ต้องตกตะลึง เมื่อองค์ชายสี่เรียกสตรีผู้หนึ่งเช่นนั้น ฝ่า
