ตอนนี้เป็นยามสาย ดูเหมือนนางหลับลึกยาวนาน พอท้องร้องหิว กลิ่นอาหารก็โชยมาตามสายลม
นางขยับตัวช้าๆ และพบว่า มีสาวใช้สองคนรออยู่ พวกนางเตรียมอ่างน้ำอุ่น อาหารรองท้อง รวมถึงผลไม้ไว้ให้
เมื่อฟ่านอวี้เหยาลุกจากฟูก สาวใช้จึงมาช่วยอำนวยความสะดวก
“ข้าไม่ได้กลับไปที่กระโจมในค่ายทหารแล้วหรือ”
นางถาม สาวใช้ไม่ได้ตอบ หากผู้ที่เข้ามาในห้องพักผ่อนคือสุยมามา
“อาเหยา ฟื้นเสียที เจ้านี่นะ หลับแต่ละครั้ง เหตุใดถึงยาวนานนัก”
ฟ่านอวี้เหยาส่ายหน้า นางรู้สึกว่าตนเผลอหลับไปก่อนรุ่งสางเท่านั้น แต่น้ำเสียงกับสีหน้าสุยมามาดูเหมือนว่ามีเรื่องผิดปกติ
“ข้าจำได้ว่าอยู่บนรถม้า”
“ใช่ หลังจากมีเรื่องกับองค์หญิงแปด คืนนั้นเจ้าได้ท่านแม่ทัพดูแล ซึ่งยามนี้ เวลาผ่านมาเกือบสามวันเต็มๆ”
เหตุการณ์น่าประหลาดใจเช่นนี้ ไม่ใช่เพิ่งเกิดขึ้น ฟ่านอวี้เหยาหาได้ตื่นตระหนก นางเพียงอยากรู้ว่า ช่วงเวลาที่หลับลึก มีสิ่งใดที่
