ไท่หว่าหวา แม่ค้าตลาดนัดแห่งยุคโบราณ

ไม่มีโสมคน..มีแต่โสมคนจน

จวนตระกูลไท่และเช้าอันสดใสของทุกวัน..ก็หลังจากที่อาหวาฟื้นขึ้นมานั่นแหละ

“ท่านอาเจ้าคะท่านอายอมให้อาหวาทำกับข้าวเถอะนะ อาหวามั่นใจว่าทำอร่อยเจ้าค่ะ” หว่าหวาคะยั้นคะยอท่านอาเพราะนางอยากจะอวดฝีมือที่เคยร่ำเรียนมาเสียเต็มประดา

‘นางไม่เคยยอมแพ้เลยสินะ’ “รอก่อนเอาไว้วันหน้าอาจะให้เจ้าทำวันนี้อารีบอาอยากขึ้นเขาแต่เช้าเจ้ากับอาฮั่นจะไปด้วยไหม ถ้าจะไปก็รีบๆ หน่อยกินข้าวแล้วเราจะได้ขึ้นเขากันเลยพี่ใหญ่ของเจ้าเตรียมตัวเสร็จแล้ว”

“ไปๆ เจ้าค่ะ อาหวาจะไปตามน้องเล็กก่อน”

ที่โถงกินข้าว บนโต๊ะอาหารมีกับข้าวแบบง่ายๆ อยู่สองถึงสามอย่างแต่ก็ดูน่ากินทีเดียวเป็นฝีมือของท่านอาทั้งนั้น ครอบครัวของอาหวาก็ยังกินอยู่อย่างประหยัดเนื้อที่ได้กินทุกวันก็เป็นท่านอากับพี่ใหญ่หามาทั้งนั้น ผักก็ไม่ต้องซื้อเพราะเป็นของน้องเล็กกับท่านย่าและอาหวาช่วยกันปลูก เครื่องปรุงบางอย่างท่านย่าก็หมักไว้ใช้เอง รายได้ก็มาจากการขายงานไม้ของท่านพ่อบ้างและของป่ากับสมุนไพรที่ท่านอาและพี่ใหญ่หามาได้ทุกวันแม้ไม่ได้มากแต่ก็พอได้เก็บบ้าง..ยังมีลูกค้าเก่าหลายคนต้องการให้ท่านอาไปช่วยคุ้มกันสินค้าให้แต่ท่านอาก็ได้ปฏิเสธไป เงินที่หยิบยืมมาตอนนี้เราก็ใช้คืนจนเกือบจะหมดแล้วที่ยังเหลือก็ยังมีเพียงน้อยนิดคาดว่าอีกไม่นานก็คงจะชดใช้หมด ทั้งยังมีค่ายาและพาท่านพ่อไปหาหมอในบางครั้ง แต่ตอนนี้ไม่ต้องไปหาหมอแล้วอาหวามั่นใจว่าท่านพ่อจะหาย แล้วเมื่อไหร่อาหวาจะได้ทำกับข้าวบ้างนะในหัวของอาหวามีแต่สูตรอาหารเต็มไปหมด…

“ท่านพ่อ ท่านย่า อรุณสวัสดิ์เจ้าค่ะ เช้านี้ท่านพ่อรู้สึกเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะเจ็บปวดตรงไหนหรือไม่”

“อรุณสวัสดิ์ อาหวา” ไท่หยางกับมารดากล่าวทักทายตามบุตรสาว

“ไม่เลย..ไม่เจ็บปวดเลยพ่อกลับรู้สึกสบายตัวขึ้นไม่เหมือนตอนที่แช่น้ำยาอยู่มันเจ็บปวดเหลือเกิน แต่พ่อทนได้เจ้าไม่ต้องห่วง อาของเจ้าบอกว่าจะพาเจ้ากับาอาฮั่นไปขึ้นเขาด้วย..ระวังตัวด้วยล่ะอาหวา”

“ย่าทำซาลาเปาใส้ผักและหมูแบบที่เจ้าชอบเอาไปเผื่อทุกคนเยอะๆ นะอาหวา อย่าลืมกระบอกน้ำและตะกร้าใส่ของเอาไปหลายๆ อัน” โหท่านย่าเห็นอาหวาเป็นรถบรรทุกไปซะแล้วนะเนี่ยคิกๆ

“เจ้าค่ะท่านย่า อาหวาจะเอาไปไม่ให้ขาดเหลือเลยเจ้าค่ะ อาหวาไปแล้วนะเจ้าคะ”

วันนี้อาหวาจะขึ้นเขากับท่านอา พี่ใหญ่และน้องเล็ก สิ่งที่อาหวาต้องการคือค้นหาโสมเพราะตัวช่วยของนางจะมีประโยชน์ก็ตอนนี้แหละ หวังว่ามันจะเป็นเหมือนในนิยายอ่านเล่นทะลุมิติเทือกนั้นที่นางเอกและครอบครัวเจอขุมทรัพย์โสมป่า อิอิ..อาหวาเองก็จะเจอทั้งโสมป่าและโสมคน..สมุนไพรวิเศษจงรอข้าเถิดคนงามเลิศในปฐพีจะไปเก็บเจ้าแล้ว หึๆๆ

“พี่รองเป็นอะไรไปหรือเดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวหัวเราะ ข้าชักจะกลัวท่านแล้วนะ”

“น้องเล็กพี่รองออกจะงามน่ากลัวตรงไหนกัน ไปกันเถอะชักช้าท่านอาจะดุเอาได้”

“...........” ‘ใครชักช้ากันท่านต่างหากล่ะที่ช้า’

“พี่ขอโทษก็มัวเก็บเสบียงเผื่อน้องเล็กเยอะๆ ไง”

“………..” ไท่ฮั่นนิ่งอึ้งเพราะเมื่อครู่นี้เขามั่นใจว่าไม่ได้พูดอะไรออกมาแต่ทำไมพี่สาวของเขา.. ‘อาา..ช่างเถอะๆ ที่จริงแล้วพี่รองก็แค่อ่านสีหน้าคนเก่งเท่านั้นแหละ’

“อ่อ..พวกเจ้ามาแล้วก็ออกเดินทางกันเถอะ อาหวาเก็บอุปกรณ์ดักสัตว์พวกนี้ให้อาด้วยวันนี้อาจะวางกับดักไว้เยอะๆ”

‘นั่นยังไงล่ะตอนนี้อาหวามีหน้าที่ใหม่แล้ว อาหวาคือผู้ขนสัมภาระนั่นไง’

“ได้เลยเจ้าค่ะ สถานที่ที่ท่านอาเจอโสมอยู่ไกลมั้ยเจ้าคะ ชายป่าด้านนอกแถวนี้ไม่มีอะไรเลยคงมีแค่เห็ดและผักป่าเล็กน้อยเท่านั้นเอง”

“อยู่ป่าชั้นในลึกมากๆ พวกเจ้าต้องเหนื่อยหน่อยนะ อาคิดว่ามันคงจะไม่เหลือแล้วล่ะชาวบ้านก็เข้าป่าค้นหาอยู่ทุกวัน”

เดินเข้าไปกว่าสองเค่อก็เข้าถึงป่าชั้นกลางหว่าหวาเองก็พยายามสอดส่องสายตาหาสิ่งที่ตัวเองคิดว่าจะเจอมันไม่ได้ง่ายอย่างที่นางคิดเลย ฮึ..ของดีแบบนั้นจะมาอวดสายตาให้คนเก็บได้อย่างง่ายดาย มันมีที่ไหนกันล่ะ

“ท่านอาดูนั่น อาหวาเจอเจียวกู่หลานของดีเลยนะเจ้าคะ เอาไปตากแห้งไว้ทำชาสมุนไพรประโยชน์มากมายเลยนะ ไปเก็บกันเจ้าค่ะ” หว่าหวาตื่นเต้นอย่างน้อยนางก็เจอของดีในโลกที่จากมา เจียวกู่หลานก็นับว่าเป็นชาสมุนไพรที่มีคุณค่าทีเดียว

“เจ้ามั่นใจนะว่ามันกินได้อาหวา แล้วเจ้าต้องการให้เก็บส่วนไหนของมันล่ะ” ไท่หยุนเอ่ยถามหลานสาวอย่างไม่ค่อยมั่นใจเท่าใดนัก

“มั่นใจเต็มสิบส่วนเจ้าค่ะและมันใช้ได้ทั้งเครือเลย หากเจอต้นเล็กขุดให้อาหวาด้วยนะเจ้าคะ อาหวาจะเอาไปปลูกที่ว่างท้ายจวน เดี๋ยวต้องหาเมล็ดแก่เผื่อจะได้ลองเอาไปเพาะดู” เจียวกูหลานก็ไม่เลวยังดีกว่าไม่ได้อะไรเลย เจียวกู่หลานเป็นต้นไม้เถาใช้ประโยชน์ได้ตั้งแต่เครือยันยอด ในชีวิตโน้นของหว่าหวาที่บ้านก็ปลูกไว้หลายต้นทำซุ้มให้เลื้อยอย่างงดงามเชียวล่ะแล้วนางจะไปทำแบบนั้นที่จวนบ้าง

“พอแล้วเจ้าค่ะท่านอา เหลือให้มันแตกยอดเลื้อยขึ้นมาใหม่บ้าง” เมื่อนางเห็นท่านอากับพี่ชายเก็บเจียวกู่หลานอย่างมันมือ นางจึงบอกให้ทั้งสองหยุดแค่นั้นพอได้เก็บก็กวาดเอาจนเรียบเลยนะ

“พี่ขุดต้นอ่อนได้เกือบยี่สิบต้นแน่ะอาหวา เราควรหาใบไม้ห่อรากกับดินไว้ด้วยกันเอาดินหุ้มรากเอาไว้รากจะได้ไม่ช้ำ”

“เจ้าค่ะพี่ใหญ่” เมื่อจัดการต้นอ่อนเสร็จ นางก็เก็บพวกมันเข้ามิติอะไรมันดีขนาดนี้นะ

เมื่อเสร็จจากการเก็บเจียวกู่หลานพวกเราก็เดินทางต่อเข้ามาถึงเกือบป่าชั้นในแต่หว่าหวาก็ยังมองไม่เห็นแม้เงาของโสมแต่ก็ยังเจอสมุนไพรดีๆ อยู่บ้างประปราย เป็นไปได้อย่างไรแม้แต่ดวงตาสวรรค์ก็ไม่อาจจะหาโสมเจอยังงั้นรึ

“หาอีกหน่อยหากไม่เจอเราก็กลับนะอาหวา แล้วอาจะพาไปเอาปี๋ฉีและเหลียงซู่ เจ้าว่าจะทำขนมหวานให้พวกเราชิมจำได้หรือไม่” ขึ้นเขาครั้งนี้นางคงจะผิดหวังไม่น้อย ไท่หยุนก็พอจะรู้แล้วว่าหลานสาวมีของดีอะไรอีกนางเรียกให้เขาไปเก็บสมุนไพรทั้งๆ ที่นางไม่ได้ก้มมองหาเลยสักนิด นั่นคงจะเป็นพรสวรรค์อีกอย่างของนางกระมัง

“จริงนะเจ้าคะ ครั้งนี้ท่านอาอนุญาตเองแล้วนะแล้วต้องเป็นลูกมือให้อาหวาด้วยนะเจ้าคะ”

“พี่รองให้ข้าช่วยด้วยนะขอรับ” อาฮั่นเอ่ยอาสากับพี่สาว

“แน่นอนอาฮั่นต้องได้ช่วยพี่แน่ๆ” พี่จะให้เจ้าปอกแห้วจนเมื่อยมือไปเลยล่ะเจ้าน้องชาย ฮิฮิ

“ท่านอาตรงฟากด้านโน้นข้าเห็นดอกไม้เต็มไปหมดพาอาหวาไปดูได้หรือไม่เจ้าคะ”

“ได้สิที่ตรงนั้นเป็นเหมือนสวนดอกไม้ป่าเลย อาก็ไม่รู้หรอก ว่ามันคือต้นอะไรมันมีเต็มป่าแถบโน้นไปหมด ชาวบ้านเข้ามาดูแค่ช่วงที่มันออกดอกเท่านั้นแหละ อาไม่รู้ว่ามันเป็นพืชมีพิษหรือไม่ พวกเจ้าอย่าได้เข้าใกล้นักเชียว"

เมื่อมาถึงจุดที่ท่านอาบอกว่ามันคือสวนดอกไม้ป่า โอ..พระเจ้าช่วยกล้วยทอดตอนนี้อาหวาไม่สนแล้วโสมคนขอแค่โสมคนจนนี่แหละ ตลาดนัดของอาหวาจะต้องมีโสมคนจนเป็นสินค้าหลัก หึๆ

“พี่รองท่านทำหน้าตาน่ากลัวอีกแล้วนะ”

“น้องเล็กนี่เจ้ามองหน้าพี่ตลอดเลยหรือยังไงหื้ม”

“ไม่ใช่แค่น้องเล็กพี่กับท่านอาก็เห็นก็เจ้าน่ะชอบทำหน้าตาประหลาดอยู่เรื่อย”

“.........” โอ้..อาหวาไม่เห็นจะรู้ตัวเลย แฮะๆ