พ่ายรักมาเฟียร้าย(ดวงใจมาเฟีย)

ความรู้สึกที่เรียกว่าหวง #1

“เจ้านายครับได้เรื่องแล้วครับ พวกผู้ชายกลุ่มนั้นมองผู้หญิงคนหนึ่งว่ายน้ำอยู่ในสระครับ น่าจะเป็นคนเอเชียเพราะผมเธอสีดำครับนาย”

คำว่าผู้หญิงเอเชีย ทำให้ลูเซียโน่ผุดลุกขึ้นนั่งอย่างไว เขารีบสาวเท้าไปยังสระที่แอนเดรียบอกทันที

“ใครสร้างชุดว่ายน้ำแบบนี้มานะ ถ้าฉันรู้จะสั่งเผาทิ้งทั้งโรงงานเลย” ชายหนุ่มกัดฟันกรอด เมื่อรู้ว่าเป็นใครที่อยู่ในสระ หญิงสาวคงไม่รู้ว่ามีคนมอง เพราะเธอยังคงดำผุดดำว่ายอย่างสบายอารมณ์

ส่วนคนที่หน้าบูดอารมณ์เสียอยู่ตอนนี้ ก็ทำเอาลูกน้องพากันมองหน้ากันเลิ่กลั่ก อย่างงุนงง เพราะไม่เข้าใจเจ้านายว่าทำไมต้องอารมณ์เสียขนาดนี้ ผู้หญิงคนที่อยู่ในสระเป็นใครนะถึงได้ดึงความสนใจจากลูเซียโน่ได้

“จีน่าว่าก็สวยดีนะคะ ก็ชุดว่ายน้ำปกติไม่เห็นจะมีอะไรผิดปกติเลยค่ะ” จีน่าแปลกใจอารมณ์ของชายหนุ่ม เพราะเมื่อกี้เขายังอารมย์ดีพูดหยอกล้อเล่นกับเธออยู่เลย

“สวยอะไร โป๊จะตายเห็นถึงไหนต่อไหนแล้ว จะใส่อะไรที่มันมิดชิดกว่านี้ไม่ได้หรือไงนะ หรือชอบโชว์” ชายหนุ่มยังบ่นงึมงำคนเดียว ถ้าคนอื่นใส่คงเป็นเรื่องธรรมดา แต่เพราะเป็นนีนนาราใส่ เลยทำให้เขาโมโห เพราะเขาไม่อยากให้ผู้ชายคนอื่นเห็นเนื้อหนังของเธอ เขาหวง ทำไมเราต้องโมโหขนาดนี้ด้วยนะ ทั้งที่เธอกับเขายังไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย

ลูเซียโน่คิดเองตอบเองในใจคนเดียว

“เจ้านายเป็นอะไรหรือเปล่าครับ แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใครครับ เจ้านายรู้จักเธอเหรอครับ ดูเจ้านายท่าทางโกรธเธอน่าดู” แอนเดรียถามเจ้านายหนุ่มออกไป เพราะไอ้ท่าทางหึงหวงแบบนี้ไม่เคยมีในพจนานุกรมของลูเซียโน่

“ลูคัสรีบไปหาเสื้อคลุมมาเลย แล้วพวกนายห้ามมองเธอด้วย ใครมองฉันจะยิงตาแตกเลยคอยดู” ลูเซียโน่พูดขู่ลูกน้องตัวเอง เพราะผู้ชายหน้าไหนมันก็ไม่มีสิทธ์มองเธอทั้งนั้นแหละ เพราะเขาหวง

“ครับ ครับนาย พวกผมไม่เห็นอะไรทั้งสิ้นครับ” พูดเสร็จก็พากันหันหลังทันที ผู้หญิงคนนี้เป็นใครนะ ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมายังไม่เคยเห็นเจ้านายเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ท่าทางหวงน่าดู

หลังจากว่ายน้ำจนเหนื่อย แป้งหอมจึงโหนตัวขึ้นจากสระ เธอเดินตรงไปที่เปลนอนที่เธอวางผ้าเช็ดตัวไว้ ก่อนหยิบน้ำส้มขึ้นมาดื่มแก้กระหาย ฟิโอน่าไปไหนของเธอนะ รอตั้งนานไม่เห็นตามออกมาเลย

ลูเซียโน่รีบสาวเท้าไปหาแป้งหอมอย่างไว

“ใส่เสื้อคลุมซะ” ชายหนุ่มยื่นเสื้อคลุมมาตรงหน้าหญิงสาว

แป้งหอมมองเขาอย่างงงๆ ผู้ชายที่ไปส่งเธอที่บ้านคืนนั้น เขามาทำอะไรที่นี่นะ เธอคิดไปถึงความฝันหลายคืนก่อนหน้านั้น เอาแล้วไงละงานเข้าแล้วแป้งหอมเอ้ย...แล้วเขามายื่นจ้องเธอแบบนี้อีก ทำให้แป้งหอมสะเทิ้นอายกับสายตาโลมเลียที่เขามองมายังเธอ

“ค…คุณ…มาที่นี่ได้ยังไงคะ” แป้งหอมถามตะกุกตะกัก พร้อมทั้งรู้สึกเขินอาย ที่เขามายืนจ้องเธออย่างเอาเป็นเอาตาย

“ใส่เสื้อคลุมก่อนแล้วค่อยคุยกัน แต่งตัวให้มันดีกว่านี้ไม่ได้หรือไง ดูสายตาผู้ชายแต่ละคนที่มันจ้องคุณ”

“ฉันก็แต่งปกตินะคะ มาว่ายน้ำจะให้ใส่ชุดอะไรคะ แล้วคุณมายุ่งอะไรด้วย เราไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย แล้วพวกเขาก็ไม่ได้มองฉันอย่างที่คุณว่ามีแต่คุณนี่แหละที่กำลังจ้องฉันอยู่ตอนนี้”

แป้งหอมก้มลงมองตัวเอง มันก็ไม่ได้น่าเกลียดอะไรนะ แต่ทำไมเขาต้องมาโกรธเธอหัวฟัดหัวเหวี่ยงแบบนี้ด้วย

ชายหนุ่มไม่สนใจหยิบผ้าเช็ดตัวได้ ก็เอามาพันแป้งหอมเป็นมัมมี่ แล้วยกเธอขึ้นไปบนบ่าโดยไม่สนใจเสียงกรีดร้องของเธอ

“นี่คุณ! ทำบ้าอะไรของคุณหา…แล้วมาแบกฉันทำไหม ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ คุณทำอะไรก็เกรงใจแฟนคุณบ้างสิ” แป้งหอมร้องโวยวายด่าชายหนุ่ม แต่เขาก็ไม่สนใจเธอ เขาเหวี่ยงเธอไปมาราวกับเธอเป็นตุ๊กตา ทั้งที่เธอตัวหนักเขายกราวกับเธอเป็นปุยนุ่น ตอนนี้ทั้งสองกลายเป็นจุดสนใจให้ใครหลาย ๆ คน

“จีน่าไม่ใช่แฟนผม และผมก็ไม่ปล่อยคุณด้วย ผมจะพาคุณไปเปลี่ยนชุด”

“ฉันไม่ไปกับคุณ ช่วยด้วยค่ะ!! คนบ้าปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ”

“ว้าย...เกิดอะไรขึ้นคะพี่ชาย แป้งหอมทำไมถึงไปอยู่บนนั้นได้” ฟิโอน่ารีบวิ่งมาเพราะได้ยินเสียงของแป้งหอม

“ฟิโอน่าช่วยฉันด้วย ผู้ชายโรคจิตคนนี้จะพาฉันไปไหนก็ไม่รู้ ฉันไม่อยากไปกับเขา”

“พี่คะปล่อยเพื่อนน้องก่อนได้ไหมคะ”

“ฟิโอน่าเธอรู้จักผู้ชายโรคจิตคนนี้เหรอ” แป้งหอมงงที่ได้ยินฟิโอน่าเรียกผู้ชายคนนี้ว่าพี่ชาย

“แหะ… แหะ รู้จักดีเลยจ้ะ แป้งหอมฉันขอโทษนะ ที่ตอนวันเกิดไม่ได้แนะนำให้เธอรู้จักกัน” ฟิโอน่าทำหน้าเลิกลั่กพร้อมกับยิ้มแหยๆ ให้แป้งหอม

“ไม่ปล่อย เปลี่ยนชุดเสร็จจะพาออกมาส่ง อย่าดื้อละ เดี๋ยวให้แอนเดรียอยู่เป็นเพื่อน”

“ลูเซียโน่คะคุณแบกใครอยู่เหรอคะ” โซเนียมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความอิจฉา ลูเซียโน่ทำแบบนี้อย่างไม่อายคนมองเลย ทั้งที่เขาเป็นคนมีชื่อเสียง

“นี่ใครอีกละเนี่ย เสน่ห์แรงจริงนะคุณ ผู้หญิงตอมกันหึ่งเชียว” แป้งหอมพูดพร้อมกับเบ้ปากให้ชายหนุ่ม

“ก็ผมคนหน้าตาดี คุณน่าจะภูมิใจนะที่คนหน้าตาหล่ออย่างผมสนใจคุณ”

“คุณพูดบ้าอะไรของคุณ บ้า...จะพูดอะไรหัดคิดถึงหน้าตาตัวเองด้วยนะ จะมาเข้าโหมดมุ้งมิ้งอะไร มันไม่เข้ากับหน้าตาโหดของคุณเลย ตัวโตยังกับยักษ์” แป้งหอมพูดพร้อมทำหน้าค้อนชายหนุ่ม แทนที่เขาจะโกรธกลับมองว่าเธอค้อนได้น่ารักมาก ยิ่ง ‘อยาก’ มากกว่าเดิมอีก ความหื่นกำลังพลุ่งพล่านแล้วตอนนี้

“ไม่ใช่เรื่องของคุณอย่ามายุ่งโซเนีย ถอยไป” ลูเซียโน่ตวาดโซเนีย จะเป็นใครเขาก็ไม่สนใจทั้งนั้นแหละ

“คนมองใหญ่แล้วนะคะ คุณน่าจะปล่อยเธอ รักษาหน้าตาคุณด้วยค่ะ” โซเนียพยายามกล่อมชายหนุ่ม เพราะเธอจะไม่ยอมให้เขาเห็นผู้หญิงคนอื่นดีกว่าเธอแน่นอน

แต่มีหรือที่คนอย่างลูเซียโน่จะสน เขาสาวเท้าเดินเข้าไปในลิฟต์ที่เปาโลกดรออยู่แล้วอย่างไม่รีรอ