Chapter 4
1392 คำ
นิชา.....
สองวันต่อมา...
ฉันมาถึงตึก BEM ได้ซักประมาณห้านาทีแล้ว วันนี้ป๋าธีมเรียกมาพบบอกว่าอยากจะแนะนำคนที่จะดูแลฉันในระหว่างที่อยู่ต่างประเทศให้รู้จัก เห็นว่าเป็นคนของ J Group นะ แต่ไม่รู้ว่าเป็นใครแต่ก็เอาเถอะใครก็ได้ฉันไม่ค่อยมีปัญหากับใครนี่เป็นข้อดีของฉันอีกหนึ่งอย่าง คือเข้าได้กับทุกคน
"น้องนิมาพอเลยดี"
ผู้จัดการส่วนตัวของฉันพี่นุชเดินมาถึงตัวฉันแล้วเอ่ยทักยิ้มกว้าง วันนี้เราสองคนต้องมาทำความรู้จักกันไว้ก่อน เราต้องการอะไรระหว่างอยู่ที่นั้นก็สามารถบอกเขาได้เลย
"สวัสดีค่ะพี่นุช"
"ไปกันป๋าธีมรออยู่ที่ห้องแล้ว"
ฉันเดินตามพี่เขาขึ้นไปชั้นบนสุดของตึก โดยปกติถ้าไม่มีอะไรฉันก็ไม่ค่อยอยู่ที่ตึก หรือเพราะมีงานทั้งวันมั่งเลยไม่ค่อยได้มาเท่าไหร่ มาถึงหน้าห้องประธาน BEM มีผู้ช่วยของเขายืนทักทายอยู่แล้วแถมครั้งนี้มีคนเยอะชะมัด ป๋าธีมมีบอดี้การ์ดเยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี้ยไม่เคยรู้มาก่อน หรือว่าเขาจะมีแขก
ฉันเก็บความสงสัยไว้ก่อนจะทักทายเขาสองคนแล้วเดินเข้าไปข้างใน ป๋าธีมกำลังคุยกับใครสักคนอยู่รูปร่างของคนที่เขากำลังคุยอยู่นั้นทำไมรู้สึกคุ้นเคยเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
"มาพอดีเลย นิ มานี่สิครับผมมีคนที่จะแนะนำให้รู้จัก"
ฉันยิ้มให้เขาก่อนจะเดินไปอยู่ตรงหน้าเขาสายตาเหลือบไปมองคนข้างๆของป๋าธีม เขายิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์มองฉันอย่างพึงพอใจสุดๆ ฉันถึงกับอ้าปากค้างเมื่อเขาคนนั้นคือคนเดียวกับที่แย่งนาฬิกาฉันบนห้างเมื่อวันก่อน และที่สำคัญที่สุด เขาดูถูกฉันเขาขอเลี้ยงดูฉันให้ฉันไปเป็นผู้หญิงขายตัว
น่ารังเกียจที่สุด
"สวัสดีครับคุณนิชา"
"คะ..คุณ"
"อ่าว รู้จักกันเหรอพี่ธัญ"
ฉันหันไปมองหน้าป๋าธีมทันที พี่ธัญอย่างนั้นเหรอ พี่อย่างนั้นเหรอ ฉันหันไปมองเขาแล้วคิ้วขมวดเป็นปม อย่างงุนงง ใครก็ได้อธิบายทีว่าเขาเป็นใคร
"รู้จักสิ สวยแบบนี้ใครไม่อยากรู้จักบ้าง"
ฉันถึงกับขนลุกไปทั้งตัวเมื่อเขามองฉันเหมือนเสือกำลังหิวเหยื่อยังไงอย่างนั้น
"ฉะ.. ฉันไม่รู้จักเขาค่ะ"
"โกหกไม่ดีนะสาวน้อย บอกน้องชายผมไปสิว่าเราสองคนรู้จักกัน"
ฉันหันไปมองป๋าธีมอย่างขอความช่วยเหลือ เขาเป็นคนที่น่ากลัวมากจริงๆ ใครเห็นเขาหล่อหน่อยก็คงจะคิดว่าเขานั้นดีมีแต่คนอยากรู้จัก แต่ฉันคนนี้ไม่หลงกลหรอก เขาคือคนที่น่ากลัวที่สุดแล้ว เหมือนป๋าธีมพอจะเดาเรื่องราวออกเพราะดูจากสายตาพี่ชายของเขาแล้วนั้นเขาเป็นผู้ชายคงมองออก เขากลืนน้ำลายลงคอดังอึกก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเบา
"พี่ธัญคุยกับผมหน่อยได้มั้ย"
"ไม่คุยโว๊ย แกรีบๆบอกคุณนิชาสิว่าฉันคือคนที่จะดูแลเธอ24ชั่วโมงตลอดเวลาที่เธอทำงานที่ต่างประเทศ "
"ดะ..ดูแล"
ฉันอ้าปากค้างอีกรอบเมื่อรู้ว่าฉันจะต้องอยู่กับเขาและต้องทนเห็นหน้าเขาตลอดหลายเดือนที่ต้องเดินทางไปต่างประเทศ แล้วอะไรคือ 24ชั่วโมง ฉันไม่มีทางอยู่กับคนอันตรายแบบเขาหรอกนะ
"แต่ผมให้แชมป์จัดทีมดูแลแล้ว พี่ไม่ต้องลำบากหรอก"
"ฉันว่างไงไม่มีอะไรทำ ฉันจะดูแลคุณนิชาให้แกเอง ป่ะเราไปคุยรายละเอียดกันในที่เงียบๆกันสองต่อสองดีกว่า ผมอยากคุยกับคุณเยอะแยะเลย"
เขาเดินมาจับมือฉันไว้แต่ฉันรีบสะบัดออก ฉันไม่มีทางอยู่กับเขาแน่นอน คนอะไรมือไวใจเร็วมาก อึ่ยยยย
"ปล่อยค่ะคุณธัญ!!!"
"ทำไมทำท่าทางเหมือนรังเกียจผมอ่ะ เอางี้เรื่องวันนั้นคุณลืมไปก่อนดีมั้ยเราสองคนมาเริ่มทำความรู้จักกันใหม่"
เขาเอ่ยยิ้มๆก่อนจะจับมือฉันแล้วพาเดินออกไป ป๋าธีมเดินมาขวางทางไว้ก่อน ก่อนจะดึงตัวพี่ชายเขาแล้วลากออกไปอีกห้องหนึ่ง เขามองฉันตาละห้อยก่อนจะตะโกนมาหาฉัน
"ห้ามไปไหนนะรอผมก่อน"
ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ไปสักทีเขาน่ากลัวชะมัด
"นิ!! รู้จักกับป๋าธัญด้วยเหรอ"
ฉันหันไปมองหน้าพี่นุชทันทีก่อนจะเอ่ยถาม เธอพยักหน้างึกๆก่อนจะเอ่ยออกมา
"พี่รู้จักเขาด้วยเหรอ"
"นั้นนะ ประธาน J Group เลยนะ "
"ห๊ะ!!! ปะ...ประธาน J Group "
ป๋าธัญ ....
ผมถอนหายใจออกมาอย่างเซงๆ อะไรนักหนาวะ วันนั้นก็ลูกน้องมาห้าม วันนี้น้องชายมาห้ามอีก ผมดูแลด้วยตัวเองนี้คือปลอดภัยหายห่วงแน่นอน อยู่กับผมน่ากังวลตรงไหน... ปลอดภัยออก
"อะไรนักหนาวะ"
"ผมขอนะพี่ธัญ คนนี้ที่หนึ่งของ BEM ถ้าพี่อยากจะได้คนไหนผมจะหาให้ แต่คนนี้ผมขอ เธอกำลังไปได้ดีและกำลังจะไปได้ดีกว่านี้ ผมขอไว้คนหนึ่งนะอย่ายุ่งกับเธอ"
น้องชายผมเอ่ยออกมาอย่างอ้อนวอนขอร้องแทบจะกราบเท้าผมอยู่ละ
"ไม่อ่ะ ฉันชอบคนนี้ฉันจะเอาคนนี้ แกก็รู้ว่าถ้าฉันอยากได้อะไรฉันต้องได้"
"แต่คนนี้ไม่ได้"
"ทำไมไม่ได้"
ผมเริ่มหงุดหงิดแล้วนะ ผู้หญิงคนเดียวจะหวงทำไมวะหรือว่าน้องผมชอบเธอ
"นี่แกหวงก้างเพราะแกจะจีบนิชาใช่มั้ย"
"ผมไม่ได้คิดกับเธอแบบนั้น เธอควรจะเป็นนางฟ้าเป็นเจ้าหญิงแห่งวงการนี้ ไม่ใช่ไปเป็นเด็กเลี้ยงของประธาน J Group แล้วรอเวลาโดนเขี่ยทิ้ง ผมไม่อยากให้เธอเสียหาย ผมขอเถอะนะพี่ธัญ จะเป็นคนไหนก็ได้แต่คนนี้ไม่ได้"
มันเอ่ยออกมาออกเหมือนว่าจะเหนื่อยใจกับผมมาก ผมก็ไม่ได้จะให้นิชาไปเป็นเด็กเลี้ยงขอผมซะหน่อย เธอไม่ชอบแบบนั้นนี่นา
"แล้วใครบอกว่าฉันจะให้นิชาไปเป็นเด็กเลี้ยงของฉัน"
"โอ้โห ดูไม่ออกเลยเนาะ มองเขาถ้ากลืนได้คงกลืนไปแล้ว สายตาหื่นกามแบบพี่ใครมองไม่ออกบ้าง มองจนนิชากลัวพี่แล้ว"
ผมถึงกับจิ๊ปากอย่างขัดใจ ทำไมไอ้พวกนี้มันต้องทำเหมือนผมน่ากลัวขนาดนั้นด้วย ผมเป็นคนใจดีนะ เปย์หนักมากด้วย แถมเอาใจเก่งนะลองป่ะ
"ไม่ต้องพูดมาก เอาเป็นว่าฉันไม่ได้จะให้นิชามาเป็นเด็กเลี้ยงของฉัน ฉันจะจีบนิชา"
ไอ้ธีมคือแบบอ้าปากค้างทำหน้าตกใจเหมือนว่าเป็นเรื่องเหลือเชื่อและไม่มีทางเป็นไปได้ เวอร์มากวะ
"พี่ธัญเนี้ยนะจะจีบผู้หญิง"
"ทำไมอ่ะ.. ก็แค่จีบผู้หญิงเองยากตรงไหน"
ผมมองหน้ามันแล้วถอนหายใจออกมาอย่างเซงๆ ก็แค่จีบผู้หญิงยากตรงไหนวะ ก็แค่ซื้อดอกไม้ให้ พาไปกินข้าว ซื้อกระเป๋าสวยๆให้ แหวน สร้อยคอ เครื่องประดับสุดหรู รถราคาแพง พาไปเที่ยวต่างประเทศ เดี๋ยวก็จีบติดเองแหละยากตรงไหน
"เห้ออออ พี่ธัญ โอเคๆผมยอมแล้ว ขอถามหนึ่งคำถาม ว่าทำไมต้องเป็นนิชา"
"สวย มีเสน่ห์ ตรงสเปค ชอบ ชอบมากด้วยจะเอาให้ได้ด้วย "
"จีบติดแล้วถ้าวันหนึ่งเบื่อขึ้นมาอ่ะ"
"คนนี้ไม่มีทางเบื่อ ฉันจะจีบมาเป็นเมีย เป็นแม่ของลูกโว๊ยยย เป็นพี่สะใภ้แกอ่ะ มีอะไรข้องใจอีกมั้ย"
"ไม่มีครับ"
"ก็แค่เนี้ย ถามมากน่ารำคาญ"
- ผู้เขียน
