คนตัวเล็กเดินตรงไปยังสถานที่หนึ่ง ในมือมีช่อดอกไม้ที่เธอซื้อติดมือมาด้วยทุกครั้งที่มาที่นี่ เดินมาเรื่อย ๆ กระทั่งถึงเจดีย์ใส่อัฐิพ่อของเธอ..
“เป็นยังไงบ้างคะ สบายดีไหม” เอ่ยถามเสียงเบาหวิวพลางยื่นมือสัมผัสรูปที่แปะติดอยู่หน้าเจดีย์อัฐิอย่างเบามือ ดวงตาสองข้างเริ่มแดงก่ำ ฝันดีจะลางานมาหาพ่อของเธอในทุก ๆ ปี จนมันกลายเป็นวันหยุดประจำตัวของเธอไปแล้ว
“...”
“คิดถึงหนูกับแม่ไหม”
“...”
“ทำไมหนูคิดถึงพ่อจังเลย ฮึก~” เธอก้มหน้าปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา แม้จะเข้มแข็งสักแค่ไหนก็ใช่ว่าเธอจะไม่มีจุดอ่อนแอเหมือนคนอื่น เธอมันพวกแข็งนอกอ่อนในต่างหาก
“....”
“ยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะ” คิดถึงรอยยิ้มของพ่อที่เคยยิ้มให้ คิดถึงอ้อมกอดที่เคยได้รับ คิดถึงคำสอนที่พ่อเคยบอกเอาไว้ คิดถึงทุกอย่างที่เป็นท่าน
“...”
“หนูกลัว~ ฮึก!” ตั้งแต่ที่พ่อจากไปฝันดีก็กลายเป็นคนขี้กลัวโดยปริยาย ไม่ใช้กลัวอย่างที่ทุกคนเข้าใจ แต่เ
