บังเอิญเจอ-3
1313 คำ
ณ ร้านอาหารริมทะเล
“เชิญนั่งครับคุณป้า” แผ่นดินดึงเก้าอี้ออกเล็กน้อยเพื่อให้หญิงวัยกลางคนได้นั่ง เพลงพิณยิ้มให้ก่อนจะนั่งลงพร้อมเอ่ยขอบคุณ
“ขอบคุณจ้ะ”
“อยากทานอะไรสั่งเลยนะครับผมขอเลี้ยงเอง”
“ได้ไง พี่พาฝันกับแม่มาแล้ว ฝันขอเป็นเจ้ามือนะคะ” เขาอุตส่าห์พามาทั้งยังแนะนำอะไรหลาย ๆ อย่างให้อีก เรื่องเลี้ยงข้าวปล่อยให้เป็นหน้าที่เธอเถอะ
“แต่ว่า..”
“ให้ฝันเลี้ยงนะคะ”
“เอางั้นก็ได้ครับ” เขาตามใจเธอ
เมื่อตกลงกันได้แผ่นดินจึงทำการสั่งอาหาร เขาเลือกเมนูที่เด็ดที่สุดของทางร้านมาให้ทั้งสองได้ลิ้มลอง แล้วมันดันถูกปากเพลงพิณและฝันดีจนเขารู้สึกปลื้มที่ทั้งสองชอบมัน หลังจากทานมื้อค่ำเสร็จเขาก็แนะนำร้านขนมหวานต่อทันที กินคาวแล้วต้องตบท้ายด้วยของหวานจะได้ล้างปาก แล้วแผ่นดินก็ยังรู้มาอีกว่าคนตัวเล็กนั้นกำลังมองหารถสักคัน เขาจึงแนะนำเธอให้ไปออกที่โชว์รูมเพื่อนของเขา ฝันดีเห็นว่าเป็นคนรู้จักของชายหนุ่มเธอจึงตอบตกลงที่จะให้เขาช่วยอีกครั้ง ไม่ว่าเธอจะเอ่ยอะไรออกมาเขาก็พร้อมที่จะยื่นมือเข้าไปช่วย หลังจากที่ทานกันจนอิ่มทั้งสามจึงกลับมายังที่พักตัวเอง เพลงพิณขอตัวเข้าห้องก่อน ปล่อยให้วัยรุ่นเขาคุยกันไป เธอไม่อยากเป็นก้างขวางคอ
“เราดูไว้หรือยังว่าอยากได้รุ่นไหน” แผ่นดินเอ่ยถามขณะที่พวกเขานั่งเล่นอยู่ริมชายหาด
“ที่คิดไว้ฝันอยากได้ตัวที่ราคาไม่แรงมากค่ะ”
“ราคาไม่แรงเหรอ..” ชายหนุ่มทำท่าครุ่นคิดว่ารุ่นไหนที่มันไม่แรงบ้าง เพราะขึ้นชื่อว่ารถยนต์มันต้องหลักแสนอยู่แล้ว
“แค่เอามาไว้ขับไปทำงานและพาแม่ไปเที่ยวเท่านั้นค่ะ ฝันเลยไม่อยากซื้ออะไรที่มันเกินตัว” เธอพูดโดยที่สายตาก็ทอดมองท้องทะเลที่มีแสงไฟจากเรือประมงจนดูสวยงาม แผ่นดินมองเสี้ยวใบหน้าหญิงสาวทำเขาชะงักไปเล็กน้อย มันไม่อาจละสายตาจากใบหน้าสวยนั้นได้เลย
“เราดูรักแม่มากเลยนะ” กระทั่งเขาเอ่ยประโยคนี้ออกไป
“ใช่ค่ะ ฝันมีแค่แม่ แม่ที่เป็นทุกอย่างให้กับฝันในตอนนี้” เธอเอ่ยพลางหันมายิ้มให้กับเขา ทว่า..
“เอ๊ะ!” คนตัวเล็กมองรอยสักบริเวณลำคออีกคนแววตาลุกวาวเหมือนกับว่ามันคือสิ่งแปลกใหม่อย่างไรอย่างนั้น
“มีอะไรเหรอ” แผ่นดินเห็นว่าเธอเอาแต่จ้องมาที่คอจึงเลื่อนมือไปจับดูว่ามีอะไรหรือเปล่า
“พี่สักด้วยเหรอคะ”
“อ่า..ใช่ พี่ชอบ”
“ผีเสื้อด้วย” รอยสักที่คอเขาเป็นรูปผีเสื้อสองตัวที่กำลังโบยบิน ซึ่งมันสวยมาก ๆ ไม่เล็กหรือใหญ่จนเกินไป
“ทำไม ชอบเหรอ”
“ใช่ค่ะ^^” เธออาจจะตอบมันออกมาอย่างไม่ใส่ใจอะไรมากนัก แต่เธอจะรู้ไหมว่าคำตอบของเธอมันทำให้ใครอีกคนรู้สึกดีใจแทบเก็บอาการไม่อยู่
“...” แผ่นดินเงียบแล้วเบือนหน้าไปมองยังคลื่นทะเล ก่อนจะชวนเปลี่ยนเรื่อง
“พี่มีรุ่นหนึ่งแนะนำ” เมื่อนึกได้ว่ากำลังคุยเรื่องรถอยู่เขาจึงตัดบทแล้ววนกลับมาที่เรื่องรถอีกครั้ง แผ่นดินหยิบมือถือขึ้นมาพร้อมกดเปิดรูปรถยนต์ให้ฝันดีดู
“โห ตัวนี้ฝันสู้ไม่ไหวค่ะ” เพราะรถที่เขาเอาให้เธอดู คือรถBMWยังไงล่ะ สำหรับเธอถือว่าราคาแรงเอาเรื่องอยู่นะ เธอตั้งใจจะซื้อเงินสดเพราะไม่อยากเป็นหนี้ รุ่นที่เขาให้ดูเธอไปศึกษาราคามาหมดแล้วมันเกินงบที่ตั้งไว้เยอะมาก คงไม่ไหวถ้าจะเอา
“เรามีงบเท่าไหร่”
“ฝันตั้งไว้แค่สี่แสนค่ะ” เป็นเงินเก็บที่เธอเก็บไว้ซื้อรถโดยเฉพาะ
“คันนี้สองแสน”
“ฮะ?!” เธอไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม
“พี่ถามเพื่อนแล้ว มันขายขาดทุน รอคนไปซื้ออยู่” เขาบอกกับเธอน้ำเสียงจริงจังไม่มีทีท่าว่าจะเล่นแต่อย่างใด ฝันดีแทบไม่เชื่อหูตัวเอง มันจะเป็นไปได้ยังไง รุ่นนี้ตัวท็อปออกใหม่เลยนะ
“พี่โกหกฝันอยู่หรือเปล่า ถ้าคิดจะช่วยไม่ต้องเลยนะฝันไม่เอาค่ะ” ฝันดีเอ่ยอย่างรู้ทัน
“ไม่ได้โกหก มันซื้อให้เมียแต่เมียมันอยากได้อีกสีมันเลยขายทิ้ง ตอนแรกมันจะเอาให้พี่เฉย ๆ แต่พี่เห็นว่าเรากำลังหารถพอดีเลยแนะนำคันนี้ เอาไง? สนใจไหม”
“มะ..มัน”
“ถ้าสนพี่จะบอกมันไม่ให้ขายให้คนอื่น” ขายให้คนอื่นอย่างนั้นเหรอ ถ้ามันจริงตามที่พูดเธอก็ไม่ลังเลที่จะซื้อมัน เพราะราคานี้ไม่ได้หากันง่าย ๆ เลยนะ ป้ายแดงด้วย
“ตกลงค่ะ!”
“โอเค พรุ่งนี้พี่ให้มันเอารถมาส่ง”
“แล้วเงินต้องจ่ายยังไงคะ สัญญาด้วย”
“เดี๋ยวมันมาพี่จัดการเอง เราโอนแค่เงินเข้าบัญชีให้พี่ก็พอ”
“ได้ค่ะ”
“เข้าห้องเถอะดึกมากแล้ว”
“งั้นแยกกันตรงนี้ก็ได้ค่ะ” เห็นแผ่นดินบอกว่ามีเพื่อนนัดดื่ม สงสัยแยกกันเขาคงไปต่อกับเพื่อน เธอจึงแยกกับเขาตรงนี้เลย
“ขึ้นห้องเถอะ” เขารอส่งเธอก่อนถึงจะไป
“เที่ยวกับเพื่อนให้สนุกนะคะ”
“พี่ไปแป๊บเดียวก็กลับแล้ว”
“พี่ไปเถอะค่ะ”
“เราปะ..”
“โรงแรมอยู่แค่นี้เอง” เพราะจุดที่ทั้งสองนั่งอยู่มันคือฝั่งตรงข้ามกับโรงแรม ไม่ได้ไกลกันสักนิดไม่จำเป็นต้องอยู่รอส่ง
“พรุ่งนี้เดี๋ยวพี่พาเที่ยวอีกนะ” เขาเอ่ยน้ำเสียงใจดี
“ฝันเกรงใจจัง”
“ไม่ต้องคิดมาก ไว้เจอกันพรุ่งนี้ ฝันดีนะตัวแสบ”
“ฝันดีค่ะ^^” แผ่นดินส่งยิ้มอบอุ่นให้ก่อนจะหมุนตัวหันหลังเดินจากไป ฝันดีมองร่างสูงที่ค่อย ๆ ห่างออกไปกระทั่งหายไปในที่สุด หลังจากที่อีกคนไปแล้วเธอจึงเตรียมตัวจะกลับโรงแรมเพื่อไปพักผ่อน ทว่า..
ตึก!
“ไง”
“คะ คุณ” ดวงตาคู่สวยเปิดกว้างเมื่อพบกับใครบางคน
“จำฉันได้ด้วยเหรอ” เขาเลิกคิ้วถามพลางมองต่ำไปยังหน้าอกและลำคอที่มีรอยนิ้วมือที่เกิดมาจากฝีมือของเขาเอง
“มีอะไรหรือเปล่าคะ?” ทว่าคำพูดของเธอทำเขาขมวดคิ้วทันที เมื่อครู่เธอยังดูตกใจที่เจอเขา ทำไมตอนนี้กลับทำเหมือนคนไม่รู้จักกัน
“ว่าไงนะ”
“ถ้าไม่มีอะไรฉันขอตัว” สำหรับผู้ชายคนนี้เธอไม่อยากให้ค่า เพราะสิ่งที่เขาทำมันโคตรทุเรศ ฝันดีเลี่ยงไปอีกทางเพื่อหนีผู้ชายตรงหน้า
หมับ!
“เธอกล้าเมินฉันเหรอ?” ไม่มีใครกล้าเมินเขาสักคน แล้วเธอเป็นใครถึงกล้าทำ ไมเนอร์ออกแรงบีบแขนเล็กจนเธอนิ่วหน้าเจ็บ
“ปล่อย” แม้จะเจ็บแค่ไหนเธอก็สู้กลับไป
“ทำไม? แค่ทิ้งให้นอนคนเดียวถึงกลับวิ่งหาผู้ชายคนใหม่เลยเหรอ” คำพูดของเขามันกำลังดูถูกเธอ
“ใช่ อะไรที่มันอร่อยฉันก็พร้อมเข้าหา” แต่มีหรือคนที่ไม่ยอมคนอย่างเธอจะยอมแพ้
“หึหึ ปากเก่ง” แสยะยิ้มเหี้ยม
“รบกวนปล่อยด้วยค่ะ” ส่งสายตาบอกให้เขารู้
“สงสัยต้องทวนความจำ..”
“!!”
“..ว่าไม่ควรอวดดีกับฉัน”
- ผู้เขียน
