Chapter 2
1347 คำ
เช้าวันต่อมา...
ดาริกาตื่นนอนแต่เช้ารีบเดินทางไปที่บ้านของธีรัชเพื่อพาคุณแม่ของชายหนุ่มไปหาหมอที่โรงพยาบาล เมื่อมาถึงเธอก็ลงจากรถเดินเข้าไปในตัวบ้าน เจอคุณแม่กำลังนั่งทานข้าวอยู่กับลูกชาย
"สวัสดีค่ะคุณแม่ พี่ธี"
หลังจากที่น้อยใจชายหนุ่มเมื่อวาน เธอก็กลับไปร้องไห้กับตัวเองระบายความอัดอั้นคนเดียวจนหายดี วันนี้จึงทักทายเราได้อย่างปกติเช่นเคย ธีรัชที่ยังรู้สึกผิดก็ลุกขึ้นเดินไปหาหญิงสาวก่อนจะชวนมานั่งทานข้าวด้วยกัน
"มากินข้าวก่อนสิ ไม่รู้ว่าจะกินได้รึเปล่า"
เขาพาเธอไปนั่งลงที่โต๊ะก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ หญิงสาวมองอาหารตรงหน้าก่อนจะยิ้มออกมา
"น่ากินจังเลยค่ะคุณแม่ทำเองเหรอคะ"
"จ้ะ อาจจะมีแต่ผักเยอะหน่อยแม่ทานเนื้อเยอะไม่ค่อยได้ หรือว่าแม่ไปทำเพิ่มดี"
"ไม่ต้องค่ะน้องดาทานได้ คุณแม่ทานเถอะค่ะ"
เธอไม่ใช่คนเรื่องมากอะไร หลายคนคิดว่าเธอเกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวยมหาเศรษฐีแล้วจะเรียกร้องโน่นนั่นนี่ เปล่าเลยเธอต้องการแค่มีรักดีๆเท่านั้น ไม่ต้องการสิ่งของนอกกายเพราะเธอมีทุกอย่างแล้ว ขอแค่ใครสักคนที่ทำให้เธอรู้สึกโชคดีที่สุดก็เท่านั้น
เธอหยิบจานมาตักข้าวเองไม่รอให้ใครทำให้ ธีรัชตักอาหารตรงหน้าใส่จานของเธอหลายอย่างก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อนโยน
"ทานเยอะๆนะ"
หญิงสาวเงยหน้ามองชายหนุ่มก่อนจะยิ้มออกมา แต่เขาทำดีกับเธอนิดหน่อยเธอก็หายดีแล้ว นี่สินะที่เค้าเรียกว่าทั้งรักทั้งหลงจนโงหัวไม่ขึ้น เค้าพูดจาร้ายใส่สารพัดยังทน
"ค่ะพี่ธี"
ทั้งสามคนนั่งทานข้าวด้วยกันอยู่สักพักก่อนจะลุกขึ้นแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง ธีรัชดึงมือหญิงสาวให้เดินตามมาที่รถก่อนจะเอ่ยออกมา
"พี่ฝากแม่ด้วยนะ"
"ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะน้องดาดูแลให้เอง พี่ธีจะไม่ให้รางวัลน้องดาหน่อยเหรอเอาใจใส่ครอบครัวดีขนาดนี้"
เขานิ่วหน้าเลยเล็กน้อยอย่างสงสัย รางวัลที่เธอว่าคืออะไรล่ะ
"รางวัลเหรอ.. อยากได้อะไรล่ะ"
"หอมแก้มน้องดาหน่อยสิ น้าๆ"
เธอยื่นแก้มซ้ายไปให้ชายหนุ่ม เขาดูจะอึ้งไปเพราะทุกวันนี้ก็ไม่กล้าที่จะล่วงเกินใดๆกับหญิงสาว บางทีก็กลัวใจตัวเองเหมือนกัน
"ว่าไงนะ..."
จุ๊บ
ดาริกาอาศัยช่วงเวลาที่เขาอึ้งไปหอมแก้มชายหนุ่มก่อนจะยิ้มออกมาจนตาหยี
"หอมเองก็ได้ ตั้งใจทำงานนะคะ"
เธอเดินกลับเข้าไปที่บ้านอย่างอารมณ์ดี ธีรัชมองตามหญิงสาวไปก่อนจะเผลอยิ้มออกมา
"เด็กบ้าเอ้ย"
เขายิ้มออกมาก่อนจะเดินขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที ดาริกาเดินมาชวนคุณแม่ไปขึ้นรถ จากนั้นทั้งสองคนก็เดินทางไปที่โรงพยาบาล คุณแม่นั่งอยู่เฉยๆแทบจะไม่ได้ทำอะไรเพราะหญิงสาวทำให้หมดทุกอย่าง
"นี่เป็นยาค่ะ คุณหมอให้ทานตรงเวลาเลย อันนี้ยาบำรุงค่ะน้องดาซื้อให้ คุณหมอบอกว่าต้องทานเสริมจะได้แข็งแรงอยู่กับพี่ธีไปนานๆ"
คุณแม่มองเด็กสาวอย่างเอ็นดู ใครบอกว่าลูกคนรวยแล้วจะหยิ่งไม่ยอมใครเธอขอค้านหัวชนฝา ดาริกาถูกเลี้ยงมาในครอบครัวที่ดีมาก เธอมีนิสัยที่อ่อนโยนห่วงใยคนอื่นแถมยังเข้าใจในสัจธรรมของชีวิต
"ทำไมน้องดาถึงดีกับแม่แบบนี้"
หญิงสาวที่อ่านฉลากยาอยู่เงยหน้าขึ้นมองท่านก่อนจะยิ้มออกมาอย่างสบายใจ
"น้องดารักพี่ธีค่ะนี่เป็นเหตุผลแรก แต่พอนานไปน้องดารู้สึกผูกพันกับคุณแม่ น้องดาไม่มีแม่เหมือนคนอื่นมั่งคะจึงรู้สึกสบายใจที่ได้มีแม่"
ท่านลูบผมเด็กสาวอย่างสงสาร ตาธีรัชก็ไม่ได้มีพ่อเหมือนคนอื่น ส่วนหนูดาริกาก็ไม่ได้มีแม่เหมือนใครเขา ครอบครัวต่างเติมเต็มให้กันและกันเพราะลูกชายเธอก็มักจะพูดถึงคุณพ่อของน้องดาอยู่บ่อยๆ รายนั้นก็คอยป้อยงานให้ดูแลอย่างดีให้เงินเดือนที่สูงตำแหน่งที่ดี ลูกชายของเธอมาถึงจุดนี้ได้เพราะเขาเลย
"กลับเถอะดีมั้ย"
"ค่ะ น้องดาไปส่งคุณแม่ที่บ้านนะคะ เดี๋ยวจะแวะเอาขนมไปส่งให้พี่ธีที่บริษัทด้วย"
"จ้ะ"
จากนั้นเธอก็พาคุณแม่ไปส่งที่บ้านก่อนจะขับรถไปยังบริษัท MIA GROUP แล้วเดินตรงไปยังแผนกซ่อมบำรุง เมื่อมาถึงก็เจอธีรัชกำลังยืนคุยกับพนักงานผู้หญิงอยู่ เธอส่งสายตายั่วยวนเขาให้หลงไหลและที่ทำให้เธอปรี๊ดแตกที่สุดคือหล่อนแกล้งทำเป็นเซล้มให้พี่ธีประคองไว้
"ทำอะไรอ่ะ ออกไปนะ"
"ขอโทษค่ะ"
ดาริกาเดินไปดันตัวผู้หญิงคนนั้นออก หล่อนเห็นหญิงสาวก็ตาโตอย่างตกใจก่อนจะรีบขอโทษขอโผยแล้วเดินออกไปทันที ธีรัชดึงมือหญิงสาวให้เดินตามเข้าไปในห้องทำงานก่อนจะปล่อยเธอแล้วเอ่ยออกมาเสียงเหนื่อยใจ
"มาหาพี่มีธุระอะไร"
"พี่ธีไปประคองผู้หญิงคนอื่นทำไมคะ ไม่เห็นเหรอว่าหล่อนกำลังอ่อยพี่อยู่"
เธอเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเป็นอย่างมาก ชายหนุ่มไม่สนใจในสิ่งที่เธอกำลังพูด แต่หญิงสาวกำลังก้าวก่ายการทำงานของเขาและเพื่อนร่วมงานอยู่
"จะอ่อยหรือไม่มันไม่เกี่ยวอะไรกับเราเลยนะ และนั่นก็เพื่อนร่วมงานพี่อย่าทำแบบนี้อีก"
"ก็น้องดาไม่ชอบให้ผู้หญิงคนอื่นมายุ่งกับพี่ธีนี่คะ"
"แต่เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะอย่าลืมสิ น้องดากำลังทำให้พี่อึดอัดในการทำงานที่นี่"
เขาแค่อยากจะพูดเตือนสติหญิงสาว เธอเป็นลูกสาวเจ้าของ MIA GROUP การที่จะมาแสดงความหึงหวงพนักงานแบบนี้มันดูไม่เหมาะสมที่สุด หญิงสาวได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกน้อยใจมาก เธอรักเธอหวงเขาไงถึงได้ทำแบบนี้ เขาไม่คิดจะมองเห็นมันเลยเหรอ
"น้องดารักพี่ธีหวงพี่ธีมันผิดมากเลยเหรอ"
"พี่บอกแล้วใช่มั้ยว่าเรื่องของเราสองคนมันเป็นไปไม่ได้ ถ้าน้องดาวยังไม่หยุดพี่จะลาออกแล้วไปทำงานที่อื่น"
เขาเอ่ยออกมาอย่างโกรธหนัก เธอไม่เคยเข้าใจเลยว่าอะไรมันคืออะไร ไม่ใช่ว่าเขาไม่รักไม่แคร์แต่มันเป็นไปไม่ได้เธอต้องทำความเข้าใจไว้
"พี่ธีต้องทำขนาดนี้เลยเหรอคะ"
หญิงสาวเอ่ยถามน้ำตานองหน้า สุดท้ายเขาจะไม่พยายามเพื่อเราสองคนเลยใช่มั้ย
"พี่ธีไม่มีความคิดที่จะพยายามเพื่อเราสองคนเลยเหรอคะ พี่ลองแล้วเหรอถึงได้รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้"
เขาเงียบไปอย่างเถียงไม่ออก เขาแค่คาดเดาไปต่างๆนาๆ คนรวยเค้าไม่ให้ลูกสาวมาตกต่ำแบบนั้นหรอก ไม่ต้องลองก็รู้จุดจบอยู่แล้ว
"พี่เป็นผู้ชายที่ไม่มีความพยายามอะไรเลย หรือแค่จริงๆแล้วพี่ไม่เคยรักน้องดาเลย"
เธอเอ่ยออกมาเสียงสั่นก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้นทันที เธอบอกตัวเองมาตลอดที่เขาเอาแต่ปฏิเสธเพียงเพราะเขาคิดว่าตัวเองไม่เหมาะสม แต่เปล่าเลยถ้าเขารักเธอมากพอเขาจะไม่คิดแบบนั้น..
"ฮึก! ใจร้ายเกินไปแล้ว"
- ผู้เขียน
