ตุ๊บ!
"อึก!" เสียงร้องออกด้วยความจุกแน่นทั่วท้องบาง จากแรงผลักลงบนโซฟากว้าง สองมือลนลานควานหาสิ่งของพยามฝืนจะต่อสู้ นัยน์ตาคมจ้องมองราวกับว่าเธอเปรียบดั่งเหยื่อตัวน้อย มิอาจหนีรอดจากเอื้อมมือราชสีห์ การกระทำป่าเถื่อนไม่สนใจในความรู้สึกถูกกระทำ
"ขอร้องเถอะนะ...กลัวหมดแล้วจริงๆ..อึก" ฟารินยกมือพนมขึ้นอ้อนวอน ตอนที่เขามายืนอยู่ใกล้ชิดปลายเท้า ไล่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดต่างจากการกระทำ
ใบหน้าหนานิ่งงัน เผยกล้ามอกเรือนร่างสมบูรณ์แบบ โน้มตัวลงมาแทรกกลางระหว่างขาเรียว ฉีกกระชากชุดเดรสออกตามด้วยเครื่องห่อหุ้มปกปิดจุดสงวนจนไม่เหลือชิ้นดี แรงจากการกระทำส่งผลให้ผิวบอบบางเป็นรอยแดงแสบซ่าน ดวงตากลมเริ่มผลิตน้ำตาไหลรินลงขมับ ถึงจะรู้สึกกลัวเต็มเปี่ยมแต่ยังกลั้นเสียงสะอื้นไว้ในลำคอ
"ฉันเตือนแล้ว แต่เหมือนความจำเธอจะสั้นไป" ไม่รอช้าใบหน้าหนาซุกไซร้เข้าลำคอระหงใต้ติ่งหูบางสองข้าง เม้มกัดดูดกลืนรส
