"ไทป์มาหาเรามีอะไรหรือเปล่า" ฟารินเลือกถามทันที ที่พาเพื่อนชายคนสนิทมานั่งยังเก้าอี้หินอ่อนใต้ร่มไม้ใหญ่ บริเวณร่มรื่นพนักงานต่างๆพากันออกมาเดินเล่น มากกว่าจะเวลาช่วงพักกลางวันอยู่ในตึกอาคาร
"เห็นยี่หวาบอกในกลุ่มไลน์อะ ว่าฟาไม่สบาย พอออกเวรเราเลยแวะมาหา" ไม่พูดเปล่าชายหนุ่มยังหยิบซองยาออกมาจากกระเป๋าเสื้อเชิ้ต ชูขึ้นเลียนแบบท่าทีอธิบายยาต่อคนไข้ เรียกเสียงหัวเราะคนด้านข้างอัตโนมัติ เพราะเวลาฟารินป่วยชอบจะซื้อยากินเองมากกว่าไปโรงพยาบาล
"เราไม่ได้เป็นขนาดนั้น ตอนนี้หายดีแล้ว" รอยยิ้มหวานผุดขึ้นไม่หยุด แต่ยอมรับซองยามาใส่กระเป๋าเสื้อกาวน์ไว้ ใจดวงน้อยเต้นรัวเวลามีใครสักคนเป็นห่วงเป็นใย ยอมรับว่ารู้สึกดีจนสบายใจ
"ถ้าคนไข้ยังดื้ออยู่อีก ต่อไปหมอจะพกเข็มมาฉีดแล้วนะครับ" ใบหน้าแสร้งเข้มขึมขึ้น เสมือนจริงจังอยู่ ผิวขาวเริ่มแดงอ่อนๆ เวลามองดวงตากลมคู่นี้ใกล้ๆ เขารอแค่ถึงเวลาเท่านั้น จะทำตามใจตัว
