เขมิกานอนรักษาอาการป่วยอยู่โรงพยาบาล เมื่อออกมาแล้วเธอตั้งใจที่จะมองหาอาชีพใหม่ เพราะอาชีพเดิมนั้นเธอไม่สามารถทำมันอีกต่อไปได้ ใบหน้าที่ยังคงซีดเซียวนั้น ทำให้มาเรียมคิดว่ามารดาของเธอคงอดหลับอดนอน คอยทำงานบริการแขก แม้จะรู้สึกสงสารผู้เป็นมารดาเพียงใด เธอก็ทำอะไรไม่ได้เลยเมื่อสาวน้อยนั้นยังเรียนไม่จบแถมยังตกเป็นภาระให้กับผู้เป็นมารดาอีกด้วย
มาเรียมเดินเข้าไปใกล้เขมิกา ก่อนจะซบใบหน้าลงที่อกของผู้เป็นมารดามันคือการแสดงความรักของมาเรียมที่มีต่อผู้ให้กำเนิด เธอเป็นคนพูดน้อยการแสดงออกด้วยวาจานั้นจึงไม่ค่อยมีให้ได้ยิน ส่วนมากเธอจะใช้ภาษากายมากกว่า ซึ่งมันก็ดีกว่าการพูดออกมาด้วยซ้ำ เมื่อการสัมผัสนั้นถูกถ่ายทอดผ่านอ้อมกอดของสองแม่ลูกที่มีความรักให้แก่กันจนล้นเปี่ยม เขมิกาลูบลงที่ผมดกดำเงางามนั้นอย่างเบามือ เมื่อนางไม่รู้ว่าจะอยู่ได้นานพอที่จะเห็นลูกสาวคนนี้ประสบความสำเร็จในชีวิตได้หรือไม่ ใครจะคอย
