มาเรียมได้เดินออกมาหลังร้านก่อนจะนั่งลงที่เดิม ซึ่งเป็นที่ประจำที่เคยมานั่งในเวลาที่สิ้นหวังท้อแท้หมดกำลังใจ มาเรียมนั่งชันเข่าขึ้นก่อนจะซบหน้าลงแล้วหลับตาลงช้าๆ ด้วยความอ่อนล้าและอ่อนแรง เธอไม่กล้าถามแม่ลัลนา เพราะถ้าถามออกไปคำตอบที่ได้ก็เหมือนเดิม ซึ่งเธอไม่ใช่คนเซ้าซี้จึงได้แต่เก็บเอามาคิดคนเดียวในใจ ป่านนี้มารดาของเธอจะเป็นยังไง เขมิกาจะทำงานกับใคร เขาจะใจดีกับผู้หญิงอย่างมารดาของเธอหรือเปล่า นั่นคือคำถามที่เกิดขึ้นภายในใจของมาเรียมมาเรียม ใครหนอเป็นคนปั้นแต่งให้เธอกับมารดาต้องมาพบเจอกับโชคชะตาที่โหดร้ายเช่นนี้ จะมีใครสักคนบนโลกใบนี้ที่จะมาเข้าใจ คอยอยู่ข้างๆ ปลอบประโลมให้เธอคลายความทุกข์ใจนี้ลงไปได้บ้าง
ใบหน้าของมาเรียมแนบชิดลงกับเข่าที่ตั้งชันขึ้น เวลานี้น้ำตาของสาวน้อยค่อยๆ ไหลเล็ดออกมาความรู้สึกเหว่ว้าโอบล้อมเข้ามาสมทบกับความเดียวดาย ที่มีบวกกับความรูสึกที่อ้างว้างโหมกระหน่ำเข้ามา
