Chapter 7
เลขาฝึกหัด (3)
เสียงฟ้าคำรามลั่นอยู่ด้านนอกพร้อมสายฝนที่โหมกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา...สุดที่รักพลิกกายไปมาอย่างกระสับกระ ส่าย นอนไม่หลับเพราะครุ่นคิดถึงแต่สุนัขตัวนั้น มันจะยังอยู่ที่เดิมหรือเขานำกลับไป นั่นคือคำถามที่รุมเร้าอยู่ในใจจนหลับไม่ลง
หล่อนนอนครุ่นคิด ถ้าหากมันยังอยู่ตรงนั้น ป่านนี้คงจะนอนหนาวตากฝนตัวสั่นงกอย่างน่าเวทนา มันออกจะใจไม้ไส้ระกำเกินไปถ้าหากหล่อนปล่อยเอาไว้อย่างนั้น อย่างน้อยการออกไปดูเพื่อความสบายใจก็ไม่เสียหายอะไร คิดพลางเด้งกายลุกนั่ง คว้าร่มมาถือไว้แล้วตัดสินใจเดินออกจากห้อง...ท่ามกลางสายฝนพร่างพรม หล่อนกางร่มเดินฝ่าความฝืดออกไปที่หน้ารั้วบ้าน และเพียงพาร่างลอดผ่านประตูรั้ว ภาพที่เห็นจากแสงไฟฉายก็ทำให้ใจสะท้านขึ้นมาโดยพลัน
"ฉันขอโทษ...เข้าบ้านกันเถอะนะ"
มันยังอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหน หล่อนปราดเข้าไปแล้วรีบคว้ากรงเดินกลับเข้าบ้าน...ร่มถูกวางไว้หน้าประ
