ทุกการจากลามักเดินทางมาพร้อมกับการเปลี่ยนแปลงเสมอ
จากหนึ่งชั่วโมงเริ่มขยับเป็นหนึ่งวัน
จากหนึ่งวันเริ่มห่างออกเป็นหนึ่งสัปดาห์
จากหนึ่งสัปดาห์ก็ค่อยๆ ขยับออกมาเป็นหนึ่งเดือน
จากหนึ่งเดือนก็เริ่มทิ้งห่างออกมาเป็นหนึ่งปี…
หนึ่งปีแล้วกับการที่เธอไม่ได้เจอหน้าคนที่ตัวเองตามเฝ้ามาตลอดหลายสิบปี นับตั้งแต่วันที่เขาเดินหันหลังจากเธอไปอย่างเย็นชา เธอก็ไม่เคยได้เจอหน้าเขาอีกเลยนับจากนั้น แม้แต่เสียงของเขาเธอก็ไม่ได้ยินมันอีกเลยเช่นกัน
มันไม่ง่ายเลยที่จะทำใจยอมรับและทำให้ตัวเองลืมเขาได้ เพราะวันที่เดินทางกลับมาถึงบ้านเธอก็ยังคงติดต่อหาเขาด้วยการส่งข้อความบอกเขาว่าเธอถึงบ้านอย่างปลอดภัย ไปไหนมาไหนเธอก็มักจะรายงานเขาด้วยความเคยชิน แรกๆ เขาก็เปิดอ่านแต่ไม่ได้ตอบกลับอะไร ซึ่งมันก็เป็นปกติของเขาอยู่แล้ว แต่พอนานเข้านอกจากจะอ่านไม่ตอบ เขาก็ไม่อ่านข้อความของเธออีกเลย ข้อความล่าสุดและเป็นข้อความสุดท้าย
