ในที่สุดวันที่นิวเยียร์ต้องเดินทางกลับบ้านก็มาถึง และนิกซ์ก็ได้ทำตามคำพูดที่ให้ไว้กับเธอด้วยการเดินทางมาส่งเธอที่สนามบิน แต่เขาพาเธอออกมาจากเพนต์เฮาส์ก่อนเวลาที่ต้องเช็คอินเกือบสี่ชั่วโมง แม้จะสงสัยแต่นิวเยียร์ก็ไม่ได้ถามอะไร ตั้งแต่วันนั้นมาเธอแทบจะคุยกับเขาแบบนับคำได้ จากคนช่างพูดช่างสงสัยก็แทบจะกลายเป็นไม่กล้าพูดอะไรเลย แม้แต่มองหน้าเขานานๆ เหมือนเดิมเธอก็ไม่กล้ามองด้วยซ้ำ ได้แต่แอบลอบมองเวลาที่เขาเผลอแค่นั้น
“พี่นิกซ์จอดทำไมเหรอคะ” ว่าจะไม่ถามแต่ก็อดสงสัยไม่ได้เมื่อคนตัววสูงที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยรถนั้นเลี้ยวรถเข้าจอดที่ลานจอดรถของสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่ามันคือที่ไหน
“กินข้าว” นิกซ์ตอบกลับเสียงเรียบพร้อมกับดับเครื่องยนต์เตรียมลงจากรถ
นิวเยียร์ที่เห็นแบบนั้นก็รีบเปิดประตูตามลงไป เมื่อคนตัวสูงเปิดประตูรถนำเธอไปก่อนแล้ว ลงจากรถได้เธอก็รีบวิ่งตามหลังของนิกซ์ที่เดินนำไปก่อนไม่
