ผ่านมากว่าสี่วันแล้วที่นิวเยียร์ยังคงพักอาศัยอยู่ภายในห้องสวีตของโรงแรมหรูโดยไม่ได้ออกไปไหน สภาพร่างกายที่อ่อนแอก็ดีขึ้นตามลำดับ ร่องรอยรักบนร่างกายก็ค่อยๆ จางหายไปเกือบจะหมดแล้ว ทุกอย่างบนตัวของเธอนั้นกลับมาเป็นปกติแทบจะร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว
เธออยากจะกลับไปใช้ชีวิตปกติเหมือนเดิมแล้ว แต่ติดตรงที่…
“หายดีแล้วเหรอ รอยที่คอยังชัดเจนขนาดนั้นจะกลับได้ยังไง”
น้ำเสียงเรียบนิ่งของเจ้าของห้องดังขึ้นทันที นิกซ์มักจะย้อนถามเธอแบบนี้เป็นประจำเวลาที่เธอบอกว่าอยากจะกลับบ้านแล้ว และคำว่าหายเป็นปกติของเขาก็ต้องไม่หลงเหลือแม้แต่ร่องรอยแม้แต่จุดเดียว
“ใช้คอนซีลเลอร์ปิดก็ไม่เห็นแล้วนี่คะ นี่ไง ไม่มีแล้ว” พูดจบก็เอียงคอดึงคอเสื้อตัวเองลงเล็กน้อยเพื่อให้เขาได้ดูว่าตอนนี้ที่ลำคอของเธอนั้นไร้รอยแล้ว
นิกซ์เพ่งสายตาคมจ้องไปที่ลำคอระหงของคนตัวเล็ก ที่ตอนนี้บนลำคอของเธอนั้นไร้ร่องรอยแล้วจริงๆ ก่อนจะขมวดคิ้วด้วยคว
