เธอเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแล้วว่าทำไมคนใจร้ายถึงบอกว่าเธอไม่สามารถกลับบ้านในสภาพนี้ได้ ก็หลังจากที่ได้เห็นสภาพร่างกายของตัวเองที่เต็มไปด้วยรอยแดงจากการขบเม้ม รอยฟันจากการถูกกัด โดยเฉพาะที่ลำคอระหงแทบจะมองไม่เห็นสีผิวจริงของเธอเลยด้วยซ้ำ แค่ได้เห็นร่องรอยเหล่านี้ก็ทำเอาเธอถึงกับกรีดร้องให้กับสภาพตัวเอง
เหมือนจะไม่ใช่แค่เธอที่ตกอยู่ในสภาพนี้ เพราะคนตัวสูงที่นั่งทานข้าวอยู่ฝั่งตรงข้ามก็มีสภาพไม่ต่างกัน ดูเหมือนว่าจะหนักกว่าเธอด้วย เพราะที่ต้นแขนของเขาที่โผล่พ้นออกมาจากเสื้อยืดที่สวมใส่อยู่นั้น มีรอยขีดข่วนเป็นทางยาวและรอยนั้นคงจะมาจากฝีมือของเธอ
ภาพความเร่าร้อนที่เธอพอจดจำได้ลางๆ ทำให้เกิดความรู้สึกเห่อร้อนขึ้นมาบนใบหน้า จนต้องรีบก้มหน้าลงหลบสายตาคม เมื่อคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามมองมา
“เธอต้องกินยาคุม” น้ำเสียงเรียบนิ่งดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ
“มะ ไม่ได้ป้องกันเหรอ” คำพูดของคนตรงหน้าดึงให้เธอต
