“มีค่ะ ถ้าคุณดนตร์จะเอา ช่าไปทำให้ค่ะ”
“ถ้าไม่เอา แล้วผมจะถามทำไม? ให้เวลาห้านาที”
“ค่ะๆๆ”
รับคำรัวๆ แล้วก็รีบสาวเท้าเปล่าไปตามพรมที่ปูไว้ทั้งชั้นทันที เคราะห์ดีที่มีผักติดตู้เย็นไว้ตลอด ทูน่ากระป๋องก็มีไว้ไม่ขาด เลยรีบจัดให้ตามคำสั่งของจอมเรื่องเยอะ แล้วรีบวิ่งเอาไปให้ภายในเวลาห้านาที พร้อมกับหุบปากเอาไว้ ไม่ถามใดๆ อีก
“ทำไมไม่ใช่รองเท้า?”
เรื่องอาหารหมดไป แต่มีเรื่องใหม่มาแทน
“เมื่อกี้ช่าใส่นะคะ แต่มันเกะกะค่ะ เลยถอดไว้”
“ทำไม คุณไม่ชอบหรือไง?”
“ไม่ใช่ไม่ชอบค่ะ แต่ถ้าตอนไหนรีบๆ ถอดรองเท้ามันมั่นใจกว่าค่ะ อีกอย่าง ช่าชอบเดินเท้าเปล่าบนพรมอยู่แล้วค่ะ และมันก็ทำงานได้คล่องกว่าค่ะ ไม่ต้องกลัวว่าจะสะดุดรองเท้าแล้วล้มค่ะ”
“แต่มีแขก คุณต้องใส่รองเท้านะ นี่เป็นคำสั่ง”
“ค่ะ”
“หมายถึงรองเท้าคัทชูส์หรือส้นสูงด้วยนะ ไม่ใช่แตะ”
“ค่ะ”
“บอกทุกคนเข้ามาได้ ผมจะกินไปคุยไป”
“ค่ะ”
คนสั่งเสีย
