EP 12
1105 คำ
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจัดเสร็จแล้ว ก็วางมือจากแฟ้มเดินไปหาโต๊ะ ดูแค่แวบเดียวก็รู้ว่าจัดผิดตำแหน่ง แต่วันที่สองของการทำงาน เขาจะหยวนให้ก่อน อาทิตย์หน้าถ้ามีผิดอีกเป็นได้เจอดีแน่ ปล่อยไว้ไม่ได้เดี๋ยวจะเหริง
“อาทิตย์หน้าขอผ้าปูโต๊ะ ผ้ากันเปื้อนด้วยนะครับคุณนาถ แจกันดอกไม้ก็ยังไม่ได้เปลี่ยน ผลไม้ก็ไม่มี”
แต่ก็ไม่วายส่งเสียงราบเรียบออกไป เพื่อเตือนกลายๆ อยู่ดี
“อุ๊ย! มีค่ะ แต่ช่าลืมจัดมา แป๊บนะคะ”
คนเพิ่งคิดได้ว่าลืมอะไร ก็รีบวิ่งออกไปทันที เจ้านายได้แต่มองตาม แล้วหันไปหาเลขาคู่ใจ ก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆ ให้
“ขอโทษค่ะ แกยังใหม่อยู่ นี่ตั้งแต่มาก็รีบจัดมื้อเช้าให้คุณดนตร์เลยนะคะ ยังไม่ได้กินอะไรด้วยค่ะ”
นาถรดีพยายามแก้ตัวให้ ทว่าเจ้านายไม่เอ่ยชื่นชมหรือยินดีใดๆ แต่หันไปมองข้าวต้มในชามแทน
“ทีหลังให้ใช้ชามมีฝานะครับ ความร้อนจะได้ไม่ไหนเร็ว แล้วนี่ซื้อมาจากร้านไหนครับ?”
“ไม่ได้ซื้อค่ะ พี่บัวทำให้”
คนเป็นเจ้านายเงยไปมองหน้าเลขาเป็นเชิงถาม
“เอ่อ! ย่าของช่าค่ะ แกชื่อใบบัว นาถเรียกพี่บัวมาตั้งแต่รู้จักกันใหม่ๆ แล้วค่ะ แกทำอาหารอร่อยหลายอย่างค่ะ ข้าวต้มนี่นาถชิมแล้วนะคะ ผ่านค่ะ เลยให้จัดขึ้นโต๊ะมาให้คุณดนตร์ไงคะ”
“จ่ายเงินไปด้วยนะ ผมไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใคร”
“แกคงไม่เอาหรอกค่ะ ที่ทำให้เพราะเห็นว่าเมื่อวานช่ายุ่งกับมื้อเช้าจนทำอะไรไม่ถูก เลยเตรียมมาช่วยค่ะ จะได้ยุ่งน้อยหน่อย...”
ยังไม่ทันจะได้พูดจบ ประตูก็เปิดพรวดเข้ามา ผู้ช่วยเลขาเดินประคองจานแคนตาลูปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ตาก็มองเจ้านายตักข้าวต้มเข้าปากคำแรก ในใจก็ลุ้นไปด้วย
“รสชาติถูกปากมั้ยคะ?”
นาถรดีเองก็ลุ้นเช่นกัน
“ก็โอเค แต่ถ้าได้พริกไทยกับเกลือจะดีกว่านี้”
ยังไม่ทันได้หันไปบอก
“ได้ค่ะ”
ผู้ช่วยคนใหม่ก็รีบวิ่งออกห้องไป นาถรดีนั้นอยากจะบอกให้เอาผ้ากันเปื้อนมาด้วย แต่ก็ไม่ทันแล้ว นี่น่าจะเป็นอีกหนึ่งข้อเสีย คือคล่องแต่ขาดความรอบคอบ
“มาเร็วเคลมเร็วจริงๆ เด็กคนนี้”
แต่ก็พยายามชงเพื่อให้เจ้านายชอบใจ ทว่าอีกฝ่ายก็ยังเงียบอยู่ ไม่กี่อึดใจของที่อยากได้ก็มาวางตรงหน้าแล้ว
“พริกไทยกับเกลือมาแล้วค่ะ ขาดอะไรอีกมั้ยคะ?”
เมื่อมั่นใจว่าจัดมาให้จนครบครันแล้ว เลยแหย่กึ่งประชดคนหน้านิ่งน้อยๆ ซึ่งนั่นเป็นอะไรที่นาถรดีอยากจะส่งสัญญาณเตือนเหลือเกิน ว่าไม่ควรทำ แต่ก็สายไปแล้ว
“ผ้ากันเปื้อน หรือทิชชูก็ไม่มี”
“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ เดี๋ยวช่าเอามาให้ค่ะ”
ว่าแล้วก็ต้องวิ่งออกไปอีกรอบ คราวนี้เริ่มหอบน้อยๆ เพราะเดินวกไปวนมา กับกาแฟยังไม่ตกถึงท้อง อีกไม่กี่นาทีก็ต้องเริ่มงานแล้ว
“ขาดอะไรอีกคะคุณช่า?”
แม่บ้านผู้แต่งหน้าจัดจ้าน กำลังยกชามข้าวต้มมาให้ทุกคนนั้นสงสัยไม่น้อย เพราะเห็นวิ่งไปวิ่งมาหลายรอบแล้ว คนถูกถามไม่ได้ตอบ แต่ยกของในมือให้ตอนเดินออกจากห้องครัว แล้วตรงดิ่งเข้าห้องเจ้านายไป ในใจก็บ่นไปด้วยว่า ‘กับอีแค่ไม่มีผ้ากันเปื้อนกับทิชชูนี่ถึงกับจะกินข้าวไม่ได้หรือไงวะ คนอะไรเรื่องเยอะ’
“ได้แล้วค่ะ”
แต่ปากนั้นส่งเสียงนุ่มไป ใบหน้าสวยใสไร้เครื่องแต่งแต้มนั้นก็ยิ้มไปด้วย คนนั่งรอไม่เอ่ยอะไรแค่รับของแล้วก็ก้มไปหาชามข้าว
“รับอะไรอีกมั้ยคะ?”
คนปากไวใจเร็วอยากเขกกระบาลตัวเองที่เอ่ยออกไปแบบนั้น ด้วยกลัวว่าจะถูกใช้อีก
“ไม่ต้องแล้ว” ได้ยินคำนี้ค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อย เลยยิ้มร่าออกมา เมื่องานชิ้นแรกสำเร็จไปด้วยดี
“แต่เที่ยงนี้ผมขอเป็นข้าวสวยนะ ส่วนกับจะผัดหรือต้มอะไรก็แล้วแต่ เสิร์ฟในห้องและต้องตรงเวลาด้วย”
เพิ่งจะได้ดีใจเมื่อครู่ แต่ก็ต้องเหนื่อยใจอีกแล้ว ด้วยไม่รู้จะหาอะไรมาไว้ให้กิน เพราะไม่ได้เตรียมตัวเลย อาจจะต้องสั่งร้านหรูหราแถวนี้มาแทน
“และก็ขอแบบปรุงร้อนๆ เลยนะ คุณทำได้ใช่มั้ย วันสัมภาษณ์บอกว่าทำได้ หรือถ้าหาไม่มันจะเป็นพวกข้าวผัดอะไรสักอย่างมาก็ได้ คงไม่ยุ่งยากนะ?”
“เอ่อ! ไม่ค่ะ” ใบหน้าสวยส่งยิ้มแหยๆ ไป ในใจก็บ่นไปด้วย
“รู้ได้ยังไงยะว่าฉันจะไปซื้อ เฮ้อ! หวังว่าคงจะมีข้าวสารไว้ให้หุงนะ ถ้ามีจริงๆ แม่จะทำข้าวผัดไส้กรอกให้กินเลย เรื่องแยะดีนัก”
“ขอสลัดผักจานโตๆ ด้วยนะ ผมเป็นพวกย่อยยาก”
“ค่ะ”
คราวนี้ผู้ช่วยสาวแค่รับคำ แต่ไม่กล้าถามออกไปอีกว่าขาดเหลืออะไร นั่นถูกใจเลขาใหญ่ไม่น้อย เลยหันไปหาแล้วพยักหน้ารับ
“ให้คุณดนตร์กินข้าวกัน เราก็จะได้ออกไปกินด้วย”
“ค่ะ” แล้วก็รีบตามลูกพี่ใหญ่ออกไปทันที
“อีกข้อที่ต้องจำไว้นะช่า คืออย่าถามคุณดนตร์ว่าอยากได้อะไรอีกหรือเปล่า เพราะแกถือว่าประชด แล้วจะสั่งให้ช่าไปหามาให้จนกว่าจะเลิกถามนั่นล่ะ” เดินออกมาด้วยกันนาถรดีเลยรีบเตือน
“ถามจริงพี่?”
“ตอบจริงจ้ะ จำคำพี่ไว้ให้ดีๆ นะ”
“ค่ะพี่! เฮ้อ! แม่เจ้า กว่าจะจบ เหนื่อยจริง” หญิงสาวทรุดกายลงนั่งตรงโต๊ะอเนกประสงค์ที่มีตุลยาพรกับเกตุวดีเพิ่งเดินไปนั่ง มีม่อมยกกาแฟมาเสิร์ฟให้ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“ดีใจด้วยนะช่า แต่พี่จะบอกให้ว่าช่าจะต้องเหนื่อยไปอีกหลายยกเลยล่ะ พวกพี่เจอมาหมดแล้ว”
เกตุวดีแหย่ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม แล้วรีบปรุงข้าวต้ม เพราะมีเวลาไม่กี่นาทีก็ต้องทำงานแล้ว
“พี่เกตุก็ต้องหามื้อเช้าให้คุณดนตร์แบบนี้เหรอคะ?”
- ผู้เขียน
