EP 20
1119 คำ
เขาคิดได้เหตุผลเดียวคือข้อนี้ ทว่าวันนั้นเขาก็ถูกด่าเสียๆ หายๆ อย่างที่ไม่เคยมีใครกล้าด่ามาก่อน แถมยังเอาเพื่อนบ้านมารุมเขาในคลินิกให้อับอายผู้คนอีก
“เดี๋ยวจะคิดบัญชีย้อนหลังให้เจ็บๆ เลยยัยตัวดี เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับนายดอนาเตลโล่ ลูเร็นโซ่”
และนั่นคือเหตุผลที่เขาเพิ่งคิดออก ว่าทำไมถึงรับยัยตัวแสบมาทำงาน เพราะอยากขุนเอาไว้ฆ่าทีหลังนี่เอง ใบหน้าอันหล่อเหลาของคนที่ไม่เคยแพ้ใครยิ้มน้อยๆ เมื่อรู้ว่าตัวเองไม่ได้เป็นฝ่ายเสียเปรียบใดๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงนุ่มนิดๆ กับคนรถว่า
“ถ้ารถติดก็ช่วยหาร้านกาแฟแถวนี้ให้ผมนั่ง แต่ถ้าไม่ติดก็กลับบ้าน”
“ครับๆ”
นายชอบรับคำด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม ท่าทีก็นอบน้อม ในใจนั้นกลับเกิดอาการคิดหนัก ด้วยไม่รู้ว่าแถวนี้จะมีร้านกาแฟดีๆ หรูๆ ให้เจ้านายได้เข้าไปนั่งมากน้อยแค่ไหน แถมยังอดคิดอีกไม่ได้ว่า ทำไมเจ้านายไม่เปิดหาในเน็ตว่าแถวนี้มีร้านไหนบ้าง
แต่ก็รู้ดีอีกนั่นล่ะ ว่าเจ้านายจะไม่คิดเรื่องอะไรนอกจากเรื่องงาน ไม่งั้นคงไม่ต้องมีผู้ช่วยสองกับเลขาสี่ เพื่อเอาไว้ใช้ทำทุกอย่างให้เรียกว่าตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบหรอก
“มีเงินซะอย่าง ใครจะไม่ซื้อความสบายใส่ตัววะไอ้ชอบ เป็นมึงก็คงทำเหมือนกันล่ะมั้ง แต่บังเอิญมึงไม่รวยไงวะ อยากเห็นหน้าว่าที่เมียเจ้านายจริงๆ ว่าจะเป็นคนแบบไหน ถ้าได้เหมือนกันงานเข้าแน่ๆ ไอ้ชอบเอ๊ย”
พิชชารีบเข้าไปเก็บสำรับทันที วันนี้คิวงานของเจ้านายแน่นเอียด เรียกได้ว่ามีนัดติดๆ กันจนแทบไม่เหลือเวลาให้เบรกกินข้าวด้วยซ้ำ หลังมื้อเช้าเสร็จ นาถรดีก็รีบเข้ามาเร็วกว่าทุกวัน
รวมทั้งผู้ช่วยคือรัชตะกับไททัช ซึ่งทั้งสองนี้จะทำงานประสานกันได้อย่างดีเยี่ยม และเป็นที่พึงพอใจของเขาเสมอมา ตลอดสิบปีที่รับเข้ามาทำงานด้วยกัน
“สี่โมงเย็นคุณดนตร์ต้องเอาเค้กไปให้ท่านผู้หญิงวิภาดาที่โรงพยาบาลนะคะ เตรียมเค้กรูปเปียโนไว้แล้วค่ะ มีเวลาคุยกับท่านผู้หญิงเลตสุดได้ถึงสี่โมงครึ่ง เพราะมีนัดกับมิสเตอร์โลแกนที่คอนโดนตอนห้าโมงสิบห้า มีกระเช้าผลไม้ไปด้วยหนึ่ง...”
ได้ยินคิวงานแล้วพิชชาก็ให้เหนื่อยแทน เลยรีบยกสำรับออกมา แล้วรีบไปนั่งกินมื้อเช้าพร้อมตุลยพรกับเกตุวดี โดยมีม่อมคอยยกกาแฟมาให้เหมือนทุกวัน กว่านาถรดีจะได้ออกมาจากห้องเจ้านายก็เกือบแปดโมงแล้ว เมื่อเห็นม่อมไม่อยู่ พิชชาเลยรีบเข้าไปอุ่นโจ๊กมาวางที่โต๊ะให้
“โจ๊กค่ะพี่นาถ”
“ขอบคุณจ้ะ ว่าแต่ร้านเค้กบอกหรือยังว่าจะมาส่งเมื่อไหร่?”
“เห็นว่าบ่ายสองนะคะพี่”
“ช่าโทรตามอีกรอบนะ ถ้าเสร็จแล้วให้เอามาก่อน เผื่อคุณดนตร์จะออกเร็ว หรือเผื่อมีอะไรต้องแก้ไข”
“ค่ะ” เมื่อรับคำแล้วก็รีบกลับไปหาโต๊ะ โทรไปร้านเค้กก่อนเป็นเรื่องแรก แต่คำตอบที่ได้ก็คือ จะมาส่งบ่ายสองโมงตรงอยู่ดี เพราะคิวเยอะ เลยรายงานไปตามนั้น
“บอกร้านไปว่าไม่ทัน ยังไงๆ ต้องมาส่งเที่ยง ถ้าไม่ทำตาม ครั้งต่อไปเราจะสั่งที่อื่น เวลาคุยให้ใส่เสียงแข็งๆ นะช่า อย่าไปเสียงอ่อน ไม่งั้นจะถูกร้านจัดคิวสุดท้ายให้”
คนถือช้อนโจ๊กค้างไว้หันมาสั่งเสียงเข้ม เพราะอยากสอนให้ผู้ช่วยรู้จักแข็งบ้าง ไม่ใช่อ่อนตลอด
“ค่ะพี่”
เมื่อเจอลูกพี่สั่งเสียงแข็งแบบนี้ ก็จำต้องแข็งกับร้านบ้าง ไม่กี่นาทีก็วางสายพร้อมกับยิ้มแป้น
“ว่าไง?”
“ตามที่พี่นาถสั่งเป๊ะเลยค่ะ”
“ดีมาก ทีหลังจำไว้นะ ว่าเราจะต้องข่มเขา ไม่ใช้ให้เขาข่มเรา”
“ค่ะ”
“ใกล้เที่ยงช่าโทรตามอีกทีนะ เผื่อทางร้านตุกติก”
“ค่ะ”
“คุณดนตร์รับแขกจากสิบเอ็ดโมงถึงเที่ยง ยังไงๆ ช่าช่วยทำอาหารเผื่อไว้ด้วยนะ บางทีแกก็จะชวนแขกกินข้าวด้วย ขอเมนูหรูๆ เพราะแขกกระเป๋าหนัก”
“ค่ะ ว่าแต่จะทำอะไรดีคะ? ช่าไม่รู้ขนาดไหนเรียกว่าหรูค่ะ”
ไม่รู้จะเอาอะไรมาวัด อีกทั้งตัวเองก็ใช่ว่าจะเก่งขนาดจัดอาหารหรูหราได้
“พี่นาถหมายความว่า อาหารน่ะธรรมดา แต่สำรับต้องหรูหราเอาไว้ก่อนจ้าช่า เพราะพวกคนมีกะตังค์ จะเน้นภาพลักษณ์ เรื่องอาหารอร่อยนั่นน่ะเป็นรอง”
เกตุวดีที่ก้มหน้าอยู่กับงานรีบหันมากระซิบแล้วหัวเราะคิก พลอยทำให้น้องเล็กสุดในทีมหัวเราะไปด้วยความอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย
“แล้วช่าจะทำอะไรล่ะมื้อเที่ยง?”
“เป็นจานเดียวหรือเป็นกับดีคะพี่นาถ?”
“อืม! แล้วแต่คนทำสิจ๊ะ หรือจะสั่งร้าน แต่คุณดนตร์ไม่ค่อยชอบ ส่วนใหญ่ก็เป็นอาหารแช่แข็งทั้งนั้น สู้ซื้อมาทำสดๆ ไม่ได้ ไม่งั้นแกคงไม่ให้ช่าทำหรอก”
“ผัดพริกแกงกุ้งตัวโตๆ ไข่เจียวหมูสับ กับต้มจืดหรือไม่ก็ต้มยำดีมั้ยคะพี่ หรืออาจจะผัดซีอิ๊วกุ้งคนละจานไปเลย? มีผลไม้ตบท้ายด้วย”
“พี่ว่าอันแรกน่าสนกว่า ให้ป้าม่อมไปซื้อมาเลย เอากุ้งตัวใหญ่ๆ นะ อย่าให้เสียชื่อ”
“ค่ะ”
“วาระประชุมผู้จัดการสาขาภาคกลางล่ะเสร็จหรือยัง? พี่ต้องให้คุณดนตร์ตรวจก่อนแขกมานะ”
“ใกล้แล้วค่ะพี่”
พิชชารีบหันไปหางาน ที่ถูกสั่งให้เอาไปพิมต์ตามร่างของนาถรดีเมื่อวานบ่ายทันที ในหัวก็งงไปหมด ไม่รู้จะทำอะไรก่อนหลังดี เพราะมีเรื่องนั้นเรื่องนี้สุมเข้ามาแล้ว
“คุณช่าจะให้ป้าไปซื้ออะไรมั้ยคะ?”
ม่อมมากระซิบใกล้ๆ เพราะคิดว่าผู้ช่วยหน้าใสไร้เครื่องแต่งแต้มจะต้องลืมแน่ๆ และมันก็เป็นจริงอย่างที่คิดไว้
“เดี๋ยวช่าเข้าไปดูก่อนนะคะว่ามีอะไรในตู้เย็นบ้าง ฝากป้าช่วยหุงข้าวให้ทีนะคะ”
เลยรีบลุกไปทันที ไม่กี่นาทีถึงได้กลับมานั่งทำงานตรงหน้าจอต่อ พอเสร็จกว่ารีบพิมพ์ออกไปส่งให้นาถรดีตรวจอีกที
- ผู้เขียน
