EP 25
1111 คำ
คำถามนี้ทำเอาคนถูกถามหน้าเว๋อ ดีที่ถามเสียงไม่ดัง กระนั้นคนแถวนั้นก็หันกลับมามองหลายคน
“ไม่ใช่แฟนค่ะ เจ้านายค่ะ”
พิชชากระซิบไปเบาๆ แล้วยื่นโพยให้พนักงานสาวที่อ่านแล้วก็ยิ้มพร้อมกับทำตาโต
“อ๋อ”
พิชชาไม่ได้สนใจว่านั่นหมายถึงอะไร ได้แต่รีบเดินตามไป เผื่อท่านใช้คราวหน้า จะได้มาหยิบเอง
“นี่ค่ะพี่ เอาสองโหลนะคะ?”
“ค่ะ ว่าแต่พี่ถามนิดได้มั้ยคะน้อง?”
ตอนเดินตามกลับมาเคาน์เตอร์คิดเงิน พิชชาทนไม่ไหวเลยส่งเสียงเบาๆ ไป
“ได้ค่ะ มีอะไรคะพี่?”
“พี่สงสัยว่า ทำไมเจ้านายพี่จะต้องให้มาซื้อห้างนี้และร้านนี้ด้วยคะ ที่อื่นไม่มีขายหรือไงคะ?”
“อ๋อ ที่นี่จะมีไซซ์พิเศษๆ ค่ะ อย่างสองจุดห้าสามถึงสองจุดเจ็ดสามค่ะ”
“แล้วมันคืออะไรคะ สองจุดห้าสามถึงสองจุดเจ็ดสาม พี่งงค่ะ”
“ก็ไซซ์ไงคะพี่ สองจุดห้าสามนิ้วถึงสองจุดเจ็ดสามนิ้วค่ะ ส่วนใหญ่ลูกค้าที่นี่จะเป็นชาวต่างชาติค่ะ ถ้าไม่ซื้อออนไลน์เขาก็จะมาซื้อที่นี่กันค่ะ แต่สั่งออนไลน์ทางร้านเราก็มีนะคะ คราวนี้พี่ให้เจ้านายสั่งก็ได้ค่ะ”
“โอเคค่ะ”
หลังจากจ่ายเงินแล้ว พิชชาก็รีบเดินตรงไปหาประตู จุดที่ชอบจะมารับ เวลาก็หกโมงยี่สิบแล้ว ไม่คิดว่าจะต้องใช้ไปกับการซื้อของให้ท่านนานขนาดนี้ แล้วก็อดคิดย้อนไปหาคำของพนักงานขายที่ร้านถุงยางอนามัยไม่ได้
“สองจุดห้าสามนิ้วถึงสองจุดเจ็ดสามนิ้วนี่นะ ว่าแต่มันขนาดประมาณไหนวะ?”
เรื่องมิติของขนาดนี่ เป็นอะไรที่พิชชาไม่ถนัดและคิดออกไม่ออกจริงๆ เลยคิดเทียบเอากับความสูงส้นรองเท้าของยัยลัลล่าเพื่อนสายหวานแต่ดันมาคบเพื่อนๆ สายห้าว แล้วก็ยกมือขึ้นมากะๆ ขนาดเอา พอรู้แล้วก็ถึงกับหัวเราะร่วนอยู่คนเดียว
“ท่านเพอร์เอ๊ย เห็นตัวใหญ่ยังกับยักษ์ น้องชายท่านขนาดไม่ถึงสามนิ้วเหรอวะ ตายๆๆๆๆ”
แถมยังพูดคนเดียว ยิ้มคนเดียวขณะเดินไปด้วย
“ช่า”
พิชชาหันขวับไปตามเสียงเรียก ก็เห็นหนุ่มหล่อรูปร่างล่ำสัน ในสูทสีเทา รองเท้าหัวแหลมสีดำขัดมันเงาวับ เดินตรงมาหาพร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“เฮ๊ย! ทำไมมาซะหล่อเลยล่ะวะอีเจส?”
“วันนี้มีแขกพิเศษมาน่ะสิยะ เลยต้องดูดีหน่อย”
“ว่าแต่ทำไมมาถึงเร็วจังวะมึง?”
“ส่งแขกเสร็จเร็ว ก็เลยรีบหนีมาพร้อมกันเลย แต่นี่ก็ไม่ได้เร็วอะไรมากมายนะเว้ย เหลือไม่ถึงสิบนาทีด้วย”
“เอ่อจริงว่ะ”
พิชชาดูนาฬิกาในมือถือแล้วก็ทำหน้าย่นใส่เพื่อน
“แต่กูยังไม่เสร็จงานเลย”
“อ๊าวอีนี่ นัดแล้วเสือกยังไม่เสร็จ จะถึงเวลานัดแล้วนะมึง”
เจสซี่เท้าสะเอวใส่เพื่อนสาวด้วยท่าทีเซ็งนิดๆ
“ก็ท่านของกูน่ะสิ ให้ซื้อของแต่ละอย่าง เดินหาจนขาจะหลุด กูล่ะเบื่อชิบห๊าย”
“เอ่อน่า อย่าบ่น มีงานก็ทำๆ ไป เงินเดือนเยอะจะตายชัก ว่าแต่มึงเหลืองานอะไรอีกล่ะเนี่ย เดี๋ยวกูช่วย”
“ไม่มีอะไรมากหรอก แค่เอาของพวกนี้ไปส่งคนขับรถก็เสร็จแล้วล่ะ แต่กว่าจะเสร็จ กูเดินจนขาแทบหักเลยว่ะ หิวด้วย”
“เดี๋ยวค่อยแดก ทำงานก่อน ไปส่งไหนล่ะ มะกูช่วยเข็น”
เจสซี่ดึงรถเข็นมาทันที เพราะเห็นเพื่อนสะพายกระเป๋าหนังใบเบ้อเริ่ม แล้วยังก้มมองมือถืออีก
“ดีๆ กูจะได้โทรหาลุงชอบว่าถึงไหนละ”
ว่าแล้วพิชชาก็โทรทันที ขณะนั้นก็เดินมาถึงประตูทางเข้าแล้ว ส่วนอีกฝ่ายก็เพิ่งจะหาที่จอดได้ใกล้ประตู เพราะเวลาไม่พอดีกัน เลยจอดหน้าห้างไม่ได้ บวกกับรถก็เยอะ
“ลุงรอตรงนั้นล่ะค่ะ เดี๋ยวช่าไปหาเอง”
เพราะกว่าชอบจะมา คงต้องรออีกไม่ต่ำกว่าสิบห้านาทีแน่
“ไปที่รถกันเลยมึง ลุงชอบน่ะช้า กว่าจะมา อีกพวกนั้นคงถึงก่อน เดี๋ยวมันด่ากู นัดเองแต่ดันสาย”
“เอ่อๆ ไปก็ไป”
สองเพื่อนเดินไปคุยกันไป หยอกเย้ากันไป เพราะมีเรื่องขำๆ ของที่ทำงานเล่าให้กันฟังเพียบ เสียงหัวเราะก็ดัง กระทั่งไปถึงรถยุโรปหรู จอดติดเครื่องอยู่ ถึงได้เงียบเสียงลง
“คุณดนตร์อยู่ในรถเหรอคะลุง?”
เพราะพิชชาเห็นจากแสงในรถ ว่าเจ้านายกำลังก้มมองหน้าจอแบบไม่สนใจใครอยู่
“ครับ ตอนแรกแกว่าจะให้ไปส่งก่อน แต่ผ่านมาทางนี้เลยเปลี่ยนใจให้มารับของจากคุณช่าก่อน คุณช่าจะได้รีบกลับบ้านเร็วๆ ครับ”
“อ้อ ช่านัดกินข้าวกับเพื่อนๆ ค่ะ คงยังไม่ได้กลับง่าย”
“ครับ แล้วคุณช่าจะกลับยังไงครับ?”
“เดี๋ยวผมไปส่งเองครับ”
เจสซี่ที่ช่วยชอบขนของเข้าไปใส่หลังรถรีบตอบ ส่วนตาก็พยายามเหล่เข้าไปในรถ พิชชารู้ทันว่าเพื่อนอยากเห็นใคร เลยรีบรั้งแขนให้เดินกลับเร็วๆ หลังจากขนของเสร็จ
“ไปนะคะลุง แล้วเจอกันใหม่ค่ะ”
บอกลาชอบแล้ว พิชชาก็หันไปหาเพื่อนสาวในร่างหนุ่มหล่อ ลากแขนให้เดินหนีจากรถเร็วๆ เพราะคิดว่าเจ้านายน่าจะรีบไป
“ไปกันแก กูหิว”
“เอ่อๆ อีนี่ ลากกูเชียว กลัวกูจะเห็นท่านของมึงหรือไง แต่เห็นแค่นี้ก็รู้ว่าหล่อแล้วนะมึง และกูแนะนำให้มึงรีบหาทางเอามาทำผัวเลยนะ รับรองมึงจะสบายไปตลอดชาติแน่”
“อีบ้า หนังหน้าอย่างกูนี่นะ คนอย่างท่านจะหันมามอง”
พิชชาฟาดไปที่ต้นแขนเพื่อนเสียงดังป้าบ เพราะดันพูดเสียงดัง ถึงจะเดินห่างจากรถมาไกลแล้ว และไม้จะไม่มีคนอยู่แถวนั้น แต่ก็ยังไม่อยากให้พูดแบบนี้อยู่ดี
“อ๊าว ว่าได้เหรอ เผื่อท่านมึงอยากกินของแปลกไงล่ะ ห๊าๆๆๆ”
“อีบ้า มึงหาว่ากูแปลกเหรอ เดี๋ยวเหอะๆ กูเปลี่ยนใจไม่เลี้ยง มึงได้อดแดกเลยนะเว๊ย”
- ผู้เขียน
