พิชชาเพิ่งคิดได้ว่าเจ้านายไม่กินอะไร เลยสั่งเจ้าของร้านรัวๆ แล้วถึงได้หันไปหาเจ้านายกับเพื่อน ที่กลายเป็นเป้าสายตาให้คนผ่านไปผ่านมามองตามๆ กัน เพราะแต่งตัวซะเนี้ยบ แต่ดันมานั่งร้านข้างทาง
“คนมองคุณดนตร์กับคุณโรเบิร์ตใหญ่เลยค่ะ ขอโทษอีกรอบนะคะที่ช่าพามาร้านนี้ค่ะ”
พิชชาเอามือป้องปาก แล้วกระซิบกระซาบ เพราะกลัวโต๊ะอื่นจะได้ยิน
“ไม่เห็นเป็นไรเลยครับคุณช่า พวกผมไปไหนคนก็มองตลอดอยู่แล้ว ถ้าไม่มองสิน่าแปลก”
โรเบิร์ตก็ทำท่าทางแบบเดียวกัน แล้วก็ยิ้มร่าอย่างคนอารมณ์ดี เพราะนี่ถือเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว สำหรับเขากับเพื่อนในกลุ่ม
“จริงเหรอคะ?”
“จริงสิครับ ผมจะโกหกคุณช่าทำไมล่ะครับ?”
ถึงเจ้านายกับเพื่อนจะไม่ได้แสดงท่าทางเดือดร้อนอะไรมากมายนัก กับการตกเป็นเป้าสายตา แต่พิชชาก็รู้สึกผิดไม่น้อยอยู่ดี และไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง ได้แต่รีบกินแล้วก็รีบพากลับขึ้นรถ พร้อมของที่สั่งกลับบ้านอีก
“โอย! ย่าล่ะร
