ปรารถนามายาลวง

บทที่3.ความลับ..

“เอี๊ยด!” เมื่อสายน้ำร้อนไหลทะลักทลายออกมาจากดวงตางดงาม พิชชาวีร์แบนหัวรถจอดเทียบข้างทาง ก่อนจะปล่อยโฮออกมาสุดเสียง หลังขับเคลื่อนรถยนต์ออกมาห่างจากสถานที่แห่งนั้นพอสมควร เธอจะเอาหน้าไปซุกไว้ที่ไหน? หากมีใครสักคนรู้เรื่องที่เกิดขึ้น เพราะฉะนั้นเธอจะต้องปั้นหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและเขาคนนั้นคงไม่บังเอิญมาพบเจอกันจังๆ อีกเป็นแน่ เพราะสังคมของเธอกับเขาคงอยู่กันคนละชั้น จากที่พอจะจดจำได้สถานที่ที่เธอเข้าไป เป็นคลับโทรมๆ ไม่ได้เด่นดังอะไร เธอคงไม่โชคร้ายไปคว้าเอาผู้ชายเลวๆ มาเป็นคู่นอนหรอกนะ...

“คุณหนู! ไปนอนค้างบ้านเพื่อนมาเหรอคะ นมไม่เห็นคุณหนูกลับมาเลยเมื่อคืน” แม่บ้านสูงวัยเธอเป็นแม่นมของพิชชาวีร์สมัยที่เธอยังเป็นเด็กเล็กๆ

“เอ่อ...จ้ะนม เมื่อคืนพิช นอนค้างบ้านเพื่อนน่ะค่ะ มันดึกเกินพิชเกรงใจ”

“โธ่! ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ ทุกๆ คนกินเงินเดือนจากคุณนาย เพราะฉะนั้นมันเป็นหน้าที่ปฏิบัติ ไม่มีที่ไหนปลอดภัยเท่ากับบ้านของเรา” แม่นมวัยชราตอบเสียงหนักๆ จริงอยู่ว่าพิชชาวีร์เติบโตเป็นสาวสะพรั่ง แต่เธอก็เป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ จะไปค้างอ้างแรมที่ไหนก็ไม่ปลอดภัย เมื่อรูปร่างสวยสง่าเตะตา หน้าหวานฉ่ำชวนมอง

“พิชขอตัวนะคะ” เธอเอ่ยตัดบท อยากจะขึ้นไปชำระล้างคราบไคลที่ยังคงค้างคาและเธอรังเกียจมันเต็มทน

“อื้อๆ ...” พิชชาวีร์กรีดร้อง เธอขัดถูรอยช้ำๆ บนร่างกายแรงๆ จนผิวขาวๆ ถลอกปอกเปิก เพราะความแรงของการขัดถู แต่...มันก็ล้างได้แค่คราบไคลภายนอก ความทรงจำภายในไม่สามารถล้างหรือขัดถูมันออกไปได้ ต่อให้เฉือนเนื้อออกมาเป็นชิ้น ไอ้ความเลวร้ายก็ยังฝังอยู่ตามอณูผิว และคอยย้ำเตือนเธอทุกครั้งที่นึก ร่างอวบอุ่นรูดลงไปกองที่พื้นเย็นเฉียบ เธอร่ำไห้ด้วยความเสียใจ น้ำตาทะลักทลายดั่งทำนบกั้นน้ำพังทลายลง

จาคอบเดินหิ้วถุงของกินมาเต็มอ้อมแขน ชายหนุ่มตื่นแต่เช้าตรู่เป็นปรกติแม้จะอดนอนมาทั้งคืน ด้วยการฝึกอย่างหนักตอนที่ร่ำเรียนแผนงานพิเศษทำให้เขาเป็นคนตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา และเขาอยากสร้างความทรงจำดีๆ ให้กับพิชชาวีร์ เธอจะได้ไม่เสียใจมากนักหากตื่นขึ้นมาตอนเช้าตรู่ ในห้องนอนของคนแปลกหน้า พร้อมกับความสาวที่ถูกทำลายลง เสียงฝีเท้าเบาๆ กับเสียงผิวปากดังก้องโถงทางเดินที่ร้างราผู้คน

บานประตูเปิดแง้มๆ สัญชาตญาณนักสู้สูบฉีด อะดรีนาลีนหลั่งไหลวิ่งพลุ่งพล่านในเส้นเลือด จาคอบหันแผ่นหลังพิงกำแพงคอนกรีต เขาค่อยสืบเท้าเดินเข้าไปใกล้ๆ ห้องพักของตัวเองอย่างระมัดระวัง มือใหญ่กุมอาวุธประจำกาย พร้อมจะควักขึ้นมาจัดการมือดีที่บังอาจบุกมาถึงรังนอน ความเงียบสงัดภายในห้องทำให้ชายหนุ่มร้อนใจ เพราะว่าบนเตียงหนาๆ ยังมีพิชชาวีร์นอนหลับอยู่บนนั้น ความกังวล! ความเป็นห่วงพุ่งเข้าสู่หัวใจเป็นครั้งแรก หลังจากเข้าคอร์สฝึกอบรมชุดใหญ่ สิ่งเหล่านี้ห่างหายไปจากเข้านานแล้ว เมื่อไม่ว่าจะถูกจับกุมหรือตกอยู่กลางวงล้อมของผู้ก่อการร้าย อย่าหมายว่าเขาจะแสดงความรู้สึกออกมาให้พวกมันจับได้ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกในรอบ10ปี ที่จาคอบกลัว! เขากลัวว่ามัจจุราชจะมาพรากพิชชาวีร์ไปจากเขา ความกลัวผุดขึ้นมาเหมือนตาน้ำ เม็ดเหงื่อไหลชุ่มเต็มแผ่นหลัง เขาเกร็งตัวแข็งค้าง ก่อนจะม้วนตัวเข้าไปภายในห้องพร้อมกับชักอาวุธคู่กายออกมาประทับเตรียมพร้อม

เงียบ! ไร้สิ่งมีชีวิตภายในห้อง หลังจากกวาดสายตาคมกริบสำรวจตรวจตราด้วยความรวดเร็ว จาคอบลุกขึ้นยืน เขาถอนลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ชายหนุ่มรีบสำรวจความปลอดภัยอย่างเร็วรี่ เมื่อไม่มีสิ่งที่กลัวจึงถอยหลังกลับไปเก็บถุงใส่ของที่หล่นเกลื่อนพื้น เขาเหลือบสายตามองบนเตียงหนาๆ ที่นอนกกกอดพิชชาวีร์มาทั้งคืน

“เฮ้ย! ไปไหน?” ไม่มีคนสวยแสนหวานฉ่ำทรวง ทอดกายนอนหลับอยู่บนนั้น ผืนผ้ายับย่นยุ่งเหยิง แต่ไม่มีคนที่จาคอบปรารถนาอยู่บนนั้นเลย ชายหนุ่มกระโจนเข้าไปมองหาในห้องน้ำ เผื่อเธอจะลุกขึ้นมาอาบน้ำชำระคราบเหงื่อมักหมม ไม่มี! จาคอบกลายเป็นคนหุนหัน เขาวิ่งวนภายในห้องแคบๆ แทบจะรื้อฟื้นพรมออกมามองหาเลยเชียวแหละ แต่สิ่งที่เขาได้รับคือความว่างเปล่า...

“ชิบ! อย่านึกว่าคุณจะหนีผมพ้นนะ พิช!” ชายหนุ่มทิ้งตัวนอนหงายบนเตียงหนาๆ หลังจากวิ่งพล่านค้นหาพิชชาวีร์ไปเสียทั่วห้อง แต่ไร้วี่แววไร้เงาของเธอ เขาชะโงกหน้าดูรถยนต์สปอร์ตของเธอที่จอดอยู่ด้านนอก มันหายไปจากที่จอดเสียแล้ว แสดงให้เห็นว่าเธอหนีออกไปจากห้องนอนของเขาแล้วสินะ เขาพริ้มเปลือกตาหลับลง หัวใจแข็งแกร่งไหววูบ มันเหมือนกับว่าเธอผู้นั้นกระชากเอาหัวใจเจ้ากรรมของเขาติดไปด้วย ฝ่ามือใหญ่ๆ ลูบไล้ไปบนผิวผ้าที่ครั้งหนึ่งเคยมีร่างอวบอัดนอนอยู่บนนั้น ความโหยหา... ความคิดถึง...พุ่งเข้าชนจนจาคอบมึนงง และ...มือเขาไปสะดุดกับอะไรบางอย่างมันนุ่มเนียนเหมือนผิวนวลเนียนของพิชชาวีร์ ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นนั่ง เขากดยิ้มมุมๆ ปากเมื่อสาวสวยจากไป แต่เธอทิ้งตัวแทนไว้ให้เขาดูต่างหน้า แพนตี้สีดำสนิท ตัวเล็กกว่าฝ่ามือเขาเสียอีก มันอยู่ในกำมือของจาคอบ กลิ่นหอมอ่อนๆ รวยรินออกมาจากผืนผ้า จนจาคอบคิดว่าตัวเองกลายเป็นคนโรคจิตไปเสียแล้ว เพราะคงไม่มีใครคิดว่า หนุ่มนักล่าฝีมือฉกาจ จะยกเจ้าแพนตี้ตัวจ้อยนั้นขึ้นจรดปลายจมูก เขาสูดกลิ่นกายหอมๆ ของพิชชาวีร์ประทังความโหยหาที่บังเกิดขึ้นในใจ

“ผมจะตามเอาเจ้านี่ไปคืนให้คุณ พิช!” เสียงทรงอำนาจเอ่ยดังๆ ความตั้งใจของชายหนุ่มคือตามเอาเจ้าสิ่งในอุ้งมือไปคืนเจ้าของ และหากเจ้าของจะใจดี ยอมให้เขาชื่นชมเธออีกสักครั้ง เอ! หรือสองครั้งก็ดี โค้งยิ้มบนเรียวปาก กับดวงตาเป็นประกายเจิดจรัส เขาตั้งปณิธานเอาไว้ในใจและไม่มีทางเปลี่ยนแปลง...

“พิช! เธอหายไปหลายวันเลย ไม่สบายเหรอจ๊ะ” แพรวตาถือวิสาสะ เปิดประตูห้องทำงานของพิชชาวีร์เข้ามา เธอส่งเสียงถาม พร้อมกับหรี่ตามองหาสิ่งผิดปรกติ ทำไม! เธอจะไม่รู้ว่าเพื่อนสาวแอบหลงรักภรพ สามีของเธอในปัจจุบัน มันช่วยไม่ได้นี่ มือใครยาวสาวเอาไว้ก่อน อีกอย่างพิชชาวีร์มีโอกาสมากกว่าเธอด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นเธอจึงไม่เสียใจที่ตลบหลังเพื่อนสนิทโดยการฉกผู้ชายที่เพื่อนรักแอบชอบไปกกเสียเอง

มือเล็กๆ ชะงักกึก เธอค่อยๆ วางปากกาลงและเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะส่งยิ้มเซียวๆ ให้แพรวตา

“อืม...ไม่สบายน่ะแพรว” เพราะเธอฝังตัวอยู่ในห้องน้ำกว่าสามชั่วโมง มันจึงทำให้เธอไข้ขึ้น จนล้มป่วยไม่สามารถมาทำงานในหน้าที่ได้

“มิน่า...แพรวว่า พิช! หน้าซีดๆ เพราะไม่สบายนี่เอง” เสียงหวานที่แฝงมาด้วยรอยเย้ยหยัน รอยยิ้มเคลือบยาพิษที่พิชชาวีร์พึ่งจะแน่ใจก็หลังจากงานแต่งงานของคนทั้งคู่นี่เอง

“อืม...แพรวมีธุระอะไรกับพิชไหม? ถ้าไม่ด่วนนัก ขอพิชเคลียร์งานตรงหน้าก่อนนะจ๊ะ หยุดไปหลายวันเอกสารกองท่วมศีรษะเลย” เธอเอ่ยช้าๆ ดวงตากลมโตราบเรียบ เธอไม่ได้เสียใจเรื่องแพรวตากับภรพอีกต่อไปแล้ว เมื่อมันมีสิ่งที่เธอเสียใจยิ่งกว่าเข้ามาแทนที่

“แหมๆ ...แพรวแค่อยากจะมาเล่าเรื่องไปฮัลนีมูนมาให้พิชฟังน่ะ ไม่มีอะไรหรอก แต่พิชยุ่ง เดี๋ยวแพรวแวะมาหาใหม่ก็ได้จ้ะ แพรวมีความสุขมากกก...ขอบคุณที่พิชแนะนำคนที่แสนดีอย่างภรพให้มารู้จักกับแพรว” แพรวตาทิ้งทุ่นลูกสุดท้าย เธอยิ้มหวานจ๋อย และยิ่งยิ้มกว้างมากขึ้นเมื่อพิชชาวีร์หน้าสลดลง หน้างดงามที่เธอแอบอิจฉามาตลอดสลดซีดเซียว

“แพรวมีความสุขพิชก็ดีใจด้วยจ้ะ” เธอก้มหน้าลงหลังพูดคุยจนจบประโยค หัวใจดวงน้อยๆ ชายิบ มันด้านชาจนเกือบจะหมดความรู้สึกเลยทีเดียว เสียงประตูปิดลงเบาๆ เธอจึงผ่อนลมหายใจออกมาแรงๆ หงายแผ่นหลังพิงพนักเก้าอี้เมื่อไม่อาจปั้นหน้าชื่นแต่อกกลัดหนองได้อีกต่อไปแล้ว