ริมถนนที่การจราจรไม่แออัดมากนัก รถยุโรปสีดำคันหรูจอดใกล้ตู้โทรศัพท์สาธารณะ เงาของตู้โทรศัพท์ที่ตั้งเรียงเป็นแถวหลายตู้ทำให้เกิดเงาบดบังแสงในจุดที่รถจอดพอสมควร คนในรถนั่งฟังเพลงอย่างรอคอย ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศช่วยให้อารมณ์เย็นได้แม้นั่งรอใครบางคนมานานพอสมควร ไม่กี่นาทีต่อมารถญี่ปุ่นสีอ่อนก็มาจอดด้านหน้า ชายในรถมองอย่างใจจดใจจ่อ รู้สึกแปลกใจจนต้องเลิกคิ้วเข้ม แล้วเพ่งมองร่างในชุดคุ้นตาที่กำลังเดินมาใกล้เข้ามาอีกครั้ง ก่อนที่ฝ่ายนั้นจะเปิดประตูรถขึ้นมานั่งที่นั่งข้างคนขับ ส่งยิ้มหวานดวงตาแพรวพราวให้เขา
“รอนานไหมคะ”
“ไม่นานเท่าไหร่ ชุดสวยนะ”
คนถูกชมก้มลงมองชุดสีเขียวมรกต ชุดที่ยืมพี่สาวใส่เป็นแบบให้สัภยาวาดภาพ แล้วก็ไม่สำเร็จอีกเช่นเคย และเมื่อเขาโทร.ไปเรียกให้ออกมา เธอจึงยืมตีรณาใส่ต่อทันที ซึ่งพี่สาวแสนดีก็รีบออกปากยกให้ แต่เธอคงไม่บอกเขาว่าใครเป็นคนให้ อยากลองใจให้คิดเอาเองจึงตอบไป
