สัภยาเหลือบมองหญิงสาวที่นั่งมาคู่กันหลังออกจากวัด ก่อนเสมองตรงไปข้างหน้าแล้วเอียงศีรษะไปจนชิดกระจกหน้าต่างรถ เพราะดูท่าว่าตนเองอาจถูกประทุษร้ายร่างกายส่วนใดส่วนหนึ่ง โดยเฉพาะศีรษะที่มีผมยาวหยิกฟูมักตกเป็นเป้าของหญิงสาวอยู่เป็นประจำ แม้ว่าระยะหลังเธอไม่ค่อยลงไม้ลงมือ ไม่เขกหรือตบศีรษะเขามานานแล้ว แต่สายตาที่ตวัดมองในตอนนี้มันน่ากลัวและทำให้บรรยากาศในรถที่นั่งกันสองคนอึมครึมขึ้นทันทีแต่เหมือนเขาคาดผิดเพราะตีรณายังนิ่ง มองตรง หน้าเชิด และคอแข็ง เขารู้ว่านี่คืออาการไม่พอใจ แค่ผิดคาดที่เธอไม่ลงมือ
“ป้า ขอโทษ” เขาลากเสียงยาว ก่อนหันไปทำตาปริบๆ ใส่ตอนรถติดไฟแดง
“ไม่ต้องการคำขอโทษ ต้องการกล้อง” เธอตอบกลับมาห้วนสั้น และไม่หันมาสบตาเขา
“ก็คนมันลืมนะป้า อีกอย่างเมื่อคืนพี่ข่าก็กลับดึก กลับมาช่วงพี่แมวกำลังคลุ้มคลั่ง พอพี่แมวสงบก็แยกย้ายกันเข้าห้อง เช้าผมก็รีบออกมาเลยลืมทวงกล้องของป้า หรือจะให้ผมขั
