มันไม่ถูกต้อง... มีบางอย่างผิดเพี้ยนไปจากเดิม
ตั้งแต่กลับมาจากศาลากลางหมู่บ้าน หวงสือหลิวก็เอาแต่เดินวนเวียนไปมาระหว่างประตูหน้าและประตูห้องนอน เฉ่าเหมยที่นั่งอยู่บนตักถานเทียนสวี่มองตามมารดาอยู่สักพักก็ยกมือขึ้นกุมศีรษะอย่างมึนงง
“สือหลิว เจ้าหยุดเดินก่อนได้ไหม เฉ่าเหมยมองตามเจ้าจนเวียนหัวแล้ว” ถานเทียนสวี่เอ่ยบอก
“ข้ากำลังใช้ความคิด”
“คิดอะไร”
หวงสือหลิวหันมาพร้อมสายตามีเลศนัย “เราหนีกันดีหรือไม่”
“หนี?”
“หากต้องให้เจ้าไปออกรบ มิสู้หนีกันไปเลยดีกว่า ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ ออกจากหมู่บ้านนี้แล้วไปตั้งรกรากกันที่อื่น”
ถานเทียนสวี่อมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะส่ายหน้าไปมา “สือหลิว ความคิดเจ้านี่มัน...เรียกสุดโต่งคงได้กระมัง”
หวงสือหลิวยิ้มภูมิใจแต่แล้วเมื่อได้ยินเหตุผลคัดค้านจากถานเทียนสวี่ ความหวังของนางก็หดเล็กลงเสียยิ่งกว่าเม็ดทราย
“ตอนนี้ทั่วหล้าต่างเกิดสงคราม ไม่ว่าจะไปอยู่ ณ แคว้นใดหาได้หล
