กลางดึก หวงสือหลิวลุกออกมาเข้าห้องน้ำแล้วเห็นแสงไฟลอดออกมาจากห้องหนังสือจึงแง้มประตูออกดู “ยังไม่นอนหรือ ขอข้าไปได้ไหม”
ถานเทียนสวี่หันหน้าออกมาจากโต๊ะหนังสือ “เข้ามาสิ”
หวงสือหลิวนั่งลงที่เก้าอี้ด้านข้าง เหลือบตาขึ้นมองก่อนเอ่ย “กำลังอ่านตำราอยู่หรือ”
“เปล่า แค่พลิกดูเฉยๆ”
“หืม” หวงสือหลิวหรี่ตาพลางทำหน้าล้อเลียน “เจ้านี่ปากแข็งเสียจริงนะ”
“ปากข้าแข็ง มิสู้ปากนุ่มๆ ของเจ้าใช่หรือไม่”
ถานเทียนสวี่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนหวงสือหลิวต้องรีบเบี่ยงตัวหนีด้วยความตกใจ
“จะ...เจ้าแปลกไปนะ”
“อย่างไร”
“ข้ารู้สึกว่าเจ้าทำตัวแปลกๆ ตอนแรกคิดว่าเจ้าจะโกรธที่เห็นข้าอยู่กับสุ่ยเกาเจี้ยแต่ไฉนกลับนิ่งเฉย ไม่ตำหนิข้า และยัง...”
ถานเทียนสวี่เอนหลัง เปลี่ยนท่านั่งให้ดูผ่อนคลายมากขึ้นแต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมากลับเยือกเย็นน่าหวั่นเกรงนัก “ความจริงข้าไม่ควรใส่ใจว่าเจ้าจะไปทำอะไร ที่ไหน กับใคร เพราะเจ้า...หาใช
