“น้องกลับเข้ามาแล้ว” ลำธารปิดล็อคประตูบ้านเรียบร้อย
“พี่หัสดูแม่สิค่ะ ยิ้มไม่หยุดเลย” ลำธารแซวทับทิม หัสวีร์ยิ้มเล็กน้อย
“เดี๋ยวนี้หัดแซวแม่แล้วเหรอ”
“อีกปีเดียวลำธารก็จบแล้ว ถึงตอนนั้นลำธารก็จะต้องมีผู้ชายดีๆ มาให้แม่ได้ยิ้มไม่หยุดเลยอีกคนแน่นอนค่ะ” เพี๊ยะ! “แม่ค่ะ” ลำธารหน้าบึ้งทันทีที่ถูกแม่ฟาดที่ต้นแขน
“เป็นสาวเป็นนาง ใครสั่งสอนให้พูดจาแบบนี้” และต่อจากนั้นสองแม่ลูกหยอกล้อกันต่อเสียงหัวเราะดังขึ้นมาบ้าง เสียงแกล้งโอดครวญบ้างแต่สุดท้ายก็จบที่เสียงอ้อนของเด็กสาวที่มักจะทำกับแม่ใจดีคนนี้เสมอ แต่คำพูดเดียวนั้นของลำธารกลับทำให้หัสวีร์เก็บรอยยิ้มที่เผยออกมาเพียงนิดเดียวไปทันทีจู่ๆ เขาก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรของสองแม่ลูกอยู่พักใหญ่
“ลำธารง่วงแล้ว ขอตัวไปอาบน้ำนอนก่อนนะคะ” พูดจบเธอก็วิ่งขึ้นบันไดไปทันที สุดท้ายก็ไปนั่งร้องไห้ในห้องน้ำจนได้
ในตอนเช้าตรู่ลำธารตื่นพร้อมกับแม่เพื่อจะเก็บดอก
