แต่หนึ่งชั่วโมงผ่านไปเขาก็ไม่มา ลำธารสูดหายใจเข้าปอดเงยหน้ามองท้องฟ้าปรับสายตาให้คมชัดก่อนก้าวขาเดินออกไปจากที่ตรงนั้นอย่างช้าๆ และเธอก็เดินผ่านร้านที่เขาจะต้องพาเธอมา แต่เธอไม่แม้แต่จะหันไปมองว่าตอนนี้คนที่เธอรอมาหนึ่งชั่วโมงเขานั่งอยู่ในนั้นกับใครอีกคน
“อาหารที่นี่อร่อยใช้ได้ค่ะ” พลอยลินเอ่ยขึ้นหลังจากที่ทั้งสองกินกันเสร็จแล้ว
“ผมคงไม่สะดวกไปส่งคุณนะครับ”
“จะไปส่งทำไมเพราะฉันยังไม่กลับ เราไปฟังเพลงกันต่อดีมั้ยคะ”
“ผมอยากพักนะครับ” พลอยลินสำรวจเขาครู่หนึ่งก่อน และเธอก็พยักหน้า เขายังบาดเจ็บอยู่
“ถ้างั้นคุณเดินไปส่งฉันที่รถไฟฟ้านะคะ” หัสวีร์พยักหน้ารับ และเขาก็เรียกพนักงาน พลอยลินคิดว่าเขาจะเช็คบิลแต่เขากลับสั่งอาหารห่อกลับอีกสองสามอย่าง “คุณกินไม่อิ่มเหรอคะ”
“ของน้องครับ”
“น้องสาวหรือน้องชาย”
“น้องสาวครับ”
“คงหน้าตาดีเหมือนคุณแน่ๆ” หัสวีร์ไม่ได้ตอบกลับกับคำถามนั้น
“เดี๋ยวผมไ
