“ค่ะ” ลำธารตอบรับ
“อยู่ก่อน ผมจะสัมภาษณ์คุณอีกครั้งเพื่อเป็นการยุติธรรมต่อหลายๆ คนที่ทางบริษัทคัดออกเพราะเลือกคุณ หวังว่าคุณคงไม่ขัดข้องนะครับ” ลำธารตอบกลับสั้นๆ แต่หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ผู้จัดการน่ากลัวจัง! พนักงานคนอื่นๆ ที่เดิมตื่นตระหนกแปลกใจที่ลำธารถูกเรียกไว้ แต่พอได้ยินเหตุผลจากผู้จัดการ ทุกคนก็ใช้สายตาแบบว่า ‘ขอให้โชคดี’ ผู้จัดการคนเก่าไม่อยู่แล้ว พวกเขานอกจากกำลังใจแล้วก็ไม่อาจช่วยอะไรลำธารได้เลย และไม่กี่นาทีห้องทั้งห้องก็เงียบฉี่ เธอนั่งตัวลีบอยู่ที่เดิมสุดปลายโต๊ะ เขาก็นั่งอยู่ที่เดิมหัวโต๊ะห่างกันมาก
“คุณไม่ต้องกลัว ผมเป็นพี่ชายของเด็กหนุ่มที่พี่ชายคุณช่วยชีวิตไว้เมื่อสี่ปีก่อน” ควับ! คราวนี้ลำธารอ้าปากค้างมองเขา เรื่องราวเหล่านั้นเธอรู้ต้นสายปลายเหตุแต่ไม่รู้จักหน้าตาใครทั้งนั้นรวมถึงชื่อเจ้าทุกข์ด้วยพี่หัสไม่อนุญาตให้เธอล่วงรู้รายละเอียดพวกนี้ “ผมไปงานพระราชทานเพลิงศพพ
