บทที่ 14 มื้อเย็นกับครอบครัว

1658 คำ

"ตอนนี้เวลาล่วงเลยมาจนถึง 17:00 น" มีรถตู้คันหนึ่ง แล่นเข้ามาจอดบริเวณลานหน้าบ้าน มีชายหญิงคู่หนึ่งเดินลงมาจากรถ น่าจะเป็นว่าที่พ่อตาแม่ยายของผมแน่ๆ "ฉันเห็นรถตู้คันหนึ่งแล่นเข้ามา" ซึ่งคงเดาไม่ยากว่าจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก พ่อกับแม่ฉันเอง "พอท่านทั้งสองก้าวเท้าลงมาจากรถเท่านั้นแหละ ฉันวิ่งไปสวมกอดท่านทั้งสองทันที ด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ ฉันไม่ได้กลับบ้านมา" "เกือบ 9 ปี" ฉันไปเรียนต่อที่เมืองนอกตั้งแต่อายุ 15 จนตอนนี้ฉัน 23 แล้ว ที่จริงฉันไม่ได้หลงแสงสีอะไรหลอก ฉันมีเหตุผลบางอย่างที่ไม่สามารถกลับมาบ้านได้ เอาเป็นว่าถ้าว่างจะเล่าให้ฟังนะ "คุณพ่อคุณแม่พิ้งคิดถึงที่สุดเลยค่ะ" คุณอรอินกับคุณปัญญา สวมกอดบุตรสาวด้วยความรักเช่นกัน คิดถึงแต่ก็ไม่กลับมาหาแม่กับพ่อบ้าง ถ้าไม่ขู่ก็คงไม่กลับสินะลูกสาว "อรอินพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ" เธอมีลูกสาวคนเดียวนี่จะไม่น้อยใจได้ยังไง แถมยังหายไปเกือบเก

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม