ฉันหันไปโบกมือลาเพื่อนรักที่ยืนเกาะขอบประตูยิ้มอยู่
คนตัวสูงเองก็หันไปก้มหัวให้เล็กน้อยเป็นเชิงขอบคุณ
พอเข้ามาในรถแล้วฉันถึงตอบคำถามเมื่อกี้
“ฉันทำมาฝากทุกคนค่ะ ทุกคนเลย”
“งั้นเหรอครับ” เสียงทุ้มตอบเรียบๆ เห็นเขาดึงสายคาดนิรภัย
ฉันเลยหันข้างไปดึงสายคาดนิรภัยมาสวม
พอหันมาก็ถูกจมูกโด่งกดเข้าที่ข้างแก้มจังๆ ฉันรีบยกมือกุมแก้มตัวเองใบหน้าเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ
ใบหน้าหล่อเหลาประดับรอยยิ้มพอใจที่มุมปาก
“ขนมทำมาเผื่อทุกคนได้ แต่แก้มหอมๆ ของผม..คนเดียว”
“คุณหมอ..” ฉันหลุดเรียกเขาอึ้งๆ เขาเป็นคนแบบนี้เหรอ
ไม่ดีเลย ใช่ ไม่ดีกับหัวใจกับสติสตังของฉันเนี่ยแหละ เขินหัวใจจะวาย
คนต้นเหตุ ส่งยิ้มมาให้แวบหนึ่งก่อนจะเริ่มออกรถ
หมอดวินขับรถมาทางด้านหลังที่ทางเข้าที่จอดรถภายในตัวตึก ขับวนขึ้นไปเหมือนที่จอดรถในห้างใหญ่ๆ ก่อนจะไปหยุดที่ดาดฟ้า โห กว้างจัง
ฉันเปิดประตูลงรถมาโดยไม่ต้องถือกระเป๋าเองเล
