เปิดประตูเข้ามาในห้อง ฉันยกกระเป๋าเสื้อผ้าขนาดกลางๆ แบบถือสีน้ำตาลอ่อนมาวางบนเตียง ไปแป๊บเดียวไม่ต้องใช้กระเป๋าลากหรอก
เพื่อนรักผู้สถาปนาตัวเองเป็นผู้สนับสนุนหลักในการขับไล่สถานะโสดออกจากฉันได้ไล่หาเสื้อผ้าในตู้ ในเก๊ะ ในทุกที่ที่มีแล้วคลี่ดู ผืนไหนผ่านจะโยนมากองบนเตียง ผืนไหนไม่ผ่านก็พับเก็บ
ฉันเห็นแล้วเหนื่อยแทน
“แก อย่าเหนื่อยขนาดนั้นเลย เดี๋ยวฉันจัดเอง”
“ขืนให้แกจัดเองก็ได้ใส่เสื้อผ้าเหมือนตอนแกทำขนมในครัวไปหาพ่อแม่สามีสิยะ” พอแว้ดเสร็จก็ไปค้นเสื้อผ้าต่อ
ฉันหลุดหัวเราะพรืด ก็จริงของเชอร์ แต่แบบนั้นอาจจะดีนะ
“แต่ให้เขาเห็นที่เป็นฉันไม่ดีกว่าเหรอ”
เชอร์หันมาหาฉันเหมือนฉันบอกให้ทอดสายไฟกินกับน้ำยำ
“อันนั้นถ้าแกจะใส่ให้สามีดูไม่ผิดหรอก แต่ถ้าไปเจอผู้ใหญ่ด้วยก็ต้องสุภาพอีกนิด เอ๊ะ ฉันว่าฉันเคยซื้อแซคลายเรียบๆ ไว้แกใส่น่าจะเหมาะ”
แล้วก็ค้นตู้อีกรอบ คราวนี้ลามไปตู้ของตัวเองแล้ว
ฉ
