อิเหนาหลงรูปบุษบา(?)
1018 คำ
“หะ ก็คือตอนนี้ แก กับคุณหมอดวินสุดหล่อนั่นมีค่ำคืนแสนหวานด้วยกันแล้ว โดยที่คุณหมอเขาไม่รู้ว่าแกเป็นใคร แล้วแกก็หนีเขามาเนี่ยนะ”
ฉันพยักหน้าด้วยสีหน้าเจื่อนๆ
“ทำไมแกไม่ใช้โอกาสนี้ให้เขารับผิดชอบแกละ แกเสียเวอร์จิ้นเพื่อช่วยเขาเชียวนะ แถมแกยังแอบรักเขามาเป็นสิบกว่าปี เป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วงต้นข้างบ้านเขามาจนเรียนจบทำงาน ไม่คิดจะรุกบ้างรึไง”
ฉันส่ายหน้า
“ไม่ล่ะ เขาไม่ได้ชอบฉันสักหน่อย ขอดูอยู่ห่างๆ แบบนี้ก็พอ”
“คงไม่ใช่แบบ เพราะเราต่างกันเกินไป อะไรแบบนี้หรอกนะ”
“ไม่เชิงอะ ถึงจะจริงแต่ถ้าเขารัก ฉันก็พร้อมจะพิสูจน์ตัวเองนะ พ่อแม่เขาก็ดูใจดีดี ถึงจะได้คุยกันแค่แป๊บเดียว แล้วถึงฉันจะไม่ได้เกิดมารวยเหมือนเขาก็เถอะ แต่ถึงอย่างนั้น รักอย่างเดียวแถมข้างเดียวมันไปไม่รอดหรอก”
เชอร์ตบบ่าฉันแปะๆ แล้วก็เลื่อนมือมาแตะหน้าผากฉัน
“ยัยไก่ซื่อบื้อ แกกินยาคุมฉุกเฉินกับยาแก้ไข้รึยัง”
ฉันอ้าปากน้อยๆ แล้วส่ายหน้า ลืมไปเลย
“แก แต่ถ้าไปซื้อแถวนี้เภสัชฯต้องจำได้แน่เลย เอาไงดี”
“เอางี้ ฉันให้โนอาห์ซื้อมาให้ แกโอเคไหมถ้าจะมีคนรู้เรื่องนี้เพิ่มอีกคน”
ไม่มีทางเลือกแล้ว อีกอย่างแฟนเชอร์ก็คบกันมาหลายปีน่าจะไว้ใจได้เลยยอมตกลงไป เชอร์กดโทรศัพท์หาแฟนหนุ่มบอกเรื่องคร่าวๆ แล้ววานให้ซื้อยามา ไม่นานรถหรูของโนอาห์ แฟนหนุ่มชาวอเมริกันของเชอร์ก็มาถึง
ฉันรีบแกะกินยาทันที่ที่ถุงยามาถึงมือ กลัวจะติดท้องแบบไม่คาดคิด
แน่ล่ะ ตัวเองเสียใจแล้วก็ไม่อยากให้พ่อแม่เสียใจไปด้วย
“กุ๊กคุณโอเคไหม” โนอาห์ถาม
“โอเค ขอบใจนะ” ฉันยิ้มอ่อนแรง รู้สึกหนักๆ หัวจัง
“แกขึ้นไปนอนพักเลย หน้าเหนื่อยปากซีดเชียว”
“แต่ฉันยังไม่ได้อบเค้ก”
“เขาคงยังไม่มาวันนี้หรอกน่า ส่วนเค้กส่วนที่เหลือฉันให้โนอาห์ช่วยได้”
ฉันยิ้มขอบคุณเพื่อนแล้วพยักหน้าขอบคุณโนอาห์ ก่อนจะหอบสังขารเปื่อยๆ ขึ้นไปพักที่ห้องนอน
พอทิ้งตัวลงบนเตียง เอื้อมมือหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะมาเปิดดูรูปคนนอนหลับที่หล่อที่สุดในสายตาฉัน คนอะไรออกแรงหนักทั้งคืนนอนสลบไสล
เสื้อผ้าไม่ใส่ยังดูดี ผิวขาวเนียนใส มีทุกอย่างที่ผู้หญิงคลั่งไคล้ในร่างกายของผู้ชาย รูปร่างสูงเฉียดร้อยเก้าสิบเซนติเมตร ใบหน้าเรียวหล่อเหลาสะอาดสะอ้านล้อมกรอบด้วยเส้นผมสีดำ ดวงหน้าประกอบด้วยดวงตาคมกริบสีน้ำตาลฟ้าอมเขียวใต้เปลือกตาบาง จมูกโด่ง ริมฝีปากหยักบางสีสด
ไล่มาถึงลูกกระเดือกสุดเซ็กซี่ ลำคอเรียว บ่ากว้าง รูปร่างเป็นส่วนผสมของนายแบบกับนักกีฬาทำให้มีเส้นเอ็นเส้นเลือดปูดชัดแบบที่เรียกได้ว่า
วาวหวิบวูบท้อง เมื่อประกอบกับบุคลิกราวกับราชานักปราชญ์
... เซ็กซี่สุดๆ ลมแทบจับ
เหมือนอิเหนาหลงรูปบุษบา แต่ฉันเจอบุษบาแล้ว แอบมอง คอยซัพพอร์ต (ด้านเสบียง) ให้เขาห่างๆ มานาน อีกอย่าง บุษบาของฉันหล่อมากเลย
ฉันหลับตาหัวเราะตัวเอง บ้าบอ บุษบาอะไรเป็นผู้ชาย แถมยังไม่ชอบดอกไม้อีกต่างหาก หรือไม่ชอบคนให้ดอกไม้นะ..
คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนสติล่องลอยเข้าสู้ห้วงนิทรา
ฉันตื่นอีกทีก็หนึ่งทุ่มแล้ว ร้านปิดแล้ว แต่หิว น่าจะมีอะไรกินอยู่ในครัวอย่างน้อยก็บะหมี่กึ่งฯ ฉันอาบน้ำสระผมให้สร่างมึนสวมเสื้อนอนตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้น เดินลงบันไดไปชั้นล่าง มือก็เอาผ้าขมหนูขยี้ผมไปด้วย
พอเข้าครัวไปก็เจอโน้ตน่ารักๆ จากเพื่อนรัก
‘ข้าวต้มกุ้งในหม้อ อืดๆ พอดีแบบที่แกชอบ กินแล้วไปพักผ่อนแล้วมีอะไรโทรหาได้ตลอด ปวดหัวก็กินยาด้วยนะ พรุ่งนี้เจอกัน ยัยไก่ซื่อบื้อของฉัน’
ฉันอ่านแล้วอมยิ้ม ยัยเผด็จการของฉันน่ารักสุดๆ อะ
คิดแล้วเดินไปตักข้าวต้มกุ้งแบบอืดๆ มานั่งกินพร้อมเลื่อนฟีตไอจีดูไปเรื่อย วันนี้บ่ายแก่ๆ หมอดวินมีเปิดงานตึกใหม่ของโรงพยาบาลด้วย
...เขาจะเหนื่อยไหมนะ คงจะไม่ได้ไม่สบายเหมือนฉันหรอกนะ
ผู้ชายคงไม่คิดอะไรมากละมั้ง แล้วก็คงไม่ได้นึกถึงฉันหรอก...
เขาทำงานหนักมาก ฉันพอรู้ตั้งแต่สมัยเขาเรียนหมอแล้วมากินข้าวที่ร้าน
เป็นคนมีความรับผิดชอบสูงแล้วยังไม่ชอบแสดงอารมณ์ความรู้สึกของตัวเอง หน้านิ่งๆ นั่นทำเอาคนไม่รู้จักบ้างอาจคิดได้ว่าเข้าถึงยาก
.....เหมือนที่ฉันเคยรู้สึก
แต่ใครจะรู้ว่าตัวตนจริงๆ แล้ว เขาอ่อนโยนมากๆ เลยล่ะ...
เพราะแบบนี้ฉันถึงเอาใจออกห่างเขาไม่ได้เลยสักครั้ง ถึงจะพยายามลองแล้วตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมานี้ ก็ไม่เคยทำได้เลย
.....แม้สักครั้งเดียว
พอกินข้าวต้มแล้วฉันก็ล้างจานไปวางเก็บพร้อมแก้วน้ำ
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูหน้าร้านดังขึ้น
ฉันเริ่มเอะใจ ใครมาค่ำๆ มืดๆ แอบคิดกลัวๆ เดินไปส่องหน้าประตู
มีผู้ชายใส่ชุดสูทสีดำยืนอยู่หน้าประตูส่งยิ้มมาให้
ฉันคุ้นหน้ามาก แน่ล่ะทำไมจะไม่คุ้น ก็เขาเป็นเพื่อนควบบอดี้การ์ดของหมอดวิน มาซื้อขนมที่ร้านบ่อยๆ ด้วย แต่ เขามาทำไมตอนนี้?
ฉันเปิดประตูทักทายเล็กน้อย
“สวัสดีค่ะคุณเกรย์ ตอนนี้ร้านปิดแล้ว ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรรึเปล่าคะ”
- ผู้เขียน
