after that
954 คำ
ฉันตื่นมาตอนเกือบเช้าของอีกวัน มองไปยังร่างสูงที่กอดฉันอยู่ แผ่นอกกว้างตรงหน้ามีรอยเล็บฉันข่วนจนเลือดซิบ นึกถึงเหตุการณ์เร่าร้อนเมื่อคืนก็ทำเอาร้อนวาบไปทั้งตัว แต่แล้วฉันก็ต้องตั้งสติ
ฉันค่อยๆ แกะตัวเองออกจากอ้อมกอดที่เป็นเหมือนฝัน แล้วรีบใส่เสื้อผ้าคว้ากระเป๋าสะพาย หันไปมองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาอีกครั้ง
จะว่าโรคจิตก็ได้ ฉันแอบแชะรูปเขาไว้รัวๆ
...กุ๊กจะไม่ให้ใครเห็นเลยค่ะ สัญญา
“คราวหน้าก็ระวังตัวนะคะหมอ ฉันไปช่วยไม่ทันแล้วจะแย่เอา ตอนนี้พักผ่อนมากๆ ฝันดีค่ะ”
ฉันจรดจมูกบนแก้มขาวสากเบาๆ แล้วรีบออกจากห้องไป
โดยไม่รู้เลยว่าชายหนุ่มที่นอนอยู่ข้างๆ นั้นตื่นก่อนเธอไม่นาน เขาเพียงแค่อยากรู้ว่าเธอจะทำยังไงต่อเลยแกล้งหลับ แล้วก็ต้องแปลกใจกับท่าทีเหมือนรีบหนีของเธอ จับแก้มตัวเองที่มีสัมผัสอ่อนโยนของเธออยู่
เขาเปิดผ้าห่มดูรอยรักที่เปรอะบนเตียง
“ใช่จริงด้วย”
ท่ามกลางคราบของเหลวอื่นๆ มีของเหลวสีแดงที่เริ่มเกาะเป็นคราบสีน้ำตาลจางๆ ครั้งแรกของผู้หญิงไม่จำเป็นต้องมีเลือดพรหมจรรย์เสมอไป การฉีกขาดของเยื่อที่ว่าอาจจะเกิดจากการเล่นกีฬาหรือกิจกรรมผาดโผนเป็นต้น ได้ แต่เขาติดใจที่ความระบมที่อาวุธลับเหมือนถูกรัดอย่างแรงจนรู้สึกเจ็บ ประกอบกับท่าทีไม่ประสาทำให้รู้ว่า
....นี่เป็นครั้งแรกของเธอ
แล้วทำไมต้องหนี?
เขาหยิบโทรศัพท์ต่อสายเข้าระบบรักษาความปลอดภัยของโรงแรม
“ครับ ผมดวินห้องพัก 2302 ผมขอภาพกล้องวงจรปิดหน้าห้องพักนี้ตั้งแต่ช่วงหัวค่ำจนถึงแปดโมงเช้าวันนี้ ครับ ขอบคุณครับ”
เขาดูนาฬิกา 07:23 a.m. แล้วต่อสายไปอีกคน
“งานเลี้ยงเมื่อคืนในแก้วผมมียาปลุกเซ็กส์ เก็บหลักฐานไว้ให้ได้ทั้งหมด แล้วส่งคนมาเก็บหลักฐานดีเอ็นเอบนเตียงที่ผมนอนด้วย ผมจะอยู่ที่นี่จนกว่าคนของเราจะมา อืม”
จริงๆ เรื่องยาปลุกเซ็กส์ เพื่อนเขาได้กระซิบบอกตั้งแต่ตอนคุยกันในงานแล้ว แต่ที่เขายอมกินทั้งที่รู้อาจเป็นเพราะเห็นเธอคนนั้นมากับเพื่อนเขา
ในลุคที่เขาไม่เคยเห็น ไม่สิ เขาแทบไม่เคยได้เห็นใบหน้าจริงๆ ด้วยซ้ำ
ตั้งแต่เด็กกุ๊กไก่เป็นเด็กขี้อาย ประกอบกับช่วยงานในร้านอาหารทำให้เธอสวมแมสก์ปิดปิดไว้เสมอ เขาเพิ่งรู้ว่าใต้สิ่งนั้นคือใบหน้าที่น่ารักขนาดไหน
เพราะเขาให้เกรย์ไปทำธุระบางอย่างให้ที่สาขาย่อย เขาเลยต้องจัดการเอง
ตอนที่ยังพอมีสติเขาบอกให้น้ำผึ้งออกไปเอาน้ำดื่มมาให้ เธอถึงได้ออกไปจากห้อง แล้วที่บอกว่าเขาเมาแชมเปญนั้นน่าตลก
เขาไม่เคยเมาด้วยซ้ำ
ระหว่างรอฝ่ายเก็บหลักฐาน ดวินติดต่อเพื่อนเขา หมอนนท์
“ไง หายดีแล้วไปขอบคุณน้องกุ๊กด้วยล่ะ เมื่อคืนเธอช่วยแกไว้เยอะเลย”
“รู้ว่าควรขอบคุณ แต่เธอพึ่งหนีออกไปเมื่อกี้”
“หา!!!! แกอยู่กับน้องทั้งคืนเหรอวะ!!” เสียงแทบจะเป็นตะโกน
ดวินโยกศีรษะออกจากโทรศัพท์เล็กน้อย
“อืม อย่างที่แกคิด เป็นกรณีที่แย่ที่สุด”
หมอนนท์ถอนหายใจแรงแล้วถามต่อ “เอิ่ววว แล้วทำไงต่อ”
“เธอหนีไปแล้ว” ...ถ่ายรูปเขาไปด้วย
“เอาเถอะ มีอะไรให้ช่วยก็บอก ส่วนเรื่องน้ำผึ้งกับหมอไกร พวกฉันจัดการให้แล้ว ติดต่อทนายพร้อม มีหลักฐานพร้อม ดิ้นไม่หลุดแน่นอน”
“ขอบใจมาก ฝากขอบคุณคนอื่นๆ ด้วย เมื่อคืนฉันคงทำเรื่องวุ่น”
“โอเค”
หลังวางสายไม่นานทีมเก็บหลักฐานของโรงพยาบาลก็มาถึง
เก็บตัวอย่างจนครบครอบคลุมทั้งตัวผู้กระทำ พื้นที่โดยรอบและสารคัดหลั่งที่เหลืออยู่ น่าเสียดายที่เธอคนนั้นไม่อยู่เพื่ออธิบายอะไรเลย
กุ๊กไก่.. คุณคิดอะไรอยู่กันแน่
ฉันกลับมาถึงร้านรีบอาบน้ำแต่งตัวใหม่แล้วซักชุดที่ใส่ไปส่งขนมเมื่อคืนให้สะอาดที่สุดแล้วตากกลางแดดร้อนจัดโดยคิดว่าจะทำให้อะไรก็ตามที่จะสามารถตรวจได้หายไปให้หมด
อาการเจ็บที่กลางลำตัวเริ่มดีขึ้นแล้ว ไม่กล้าไปร้านขายยาด้วย
คิดว่าคงหายเองได้ ..ละมั้ง
ฉันพยายามครองสติแล้วทำวันนี้ให้เป็นวันที่ปกติที่สุด ให้เหมือนทุกวัน
โชคดีที่มาเปิดร้านเค้กแยกจากพ่อกับแม่ ไม่งั้นคงโดนจับผิดแน่ว่าไปทำอะไรมา ร้านนี้มีฉันกับเพื่อนอีกคนหุ้นกันทำ คือจะบอกว่าถึงจะปิดพ่อกับแม่ได้แต่ปิดเพื่อนไม่ได้ พอรู้ว่าฉันไปส่งขนมแต่กลับเช้าเท่านั้นแหละ
“กุ๊กไก่! แกไปนอนไหนมา ฉันเป็นห่วงนะเว้ย แกเล่นไม่รับโทรศัพท์ ไม่ตอบแชท แกจะให้ฉันแจ้งตำรวจเลยไหม”
“ขอโทษษษษษ ไม่เอานะเชอร์รี่คนสวย ขมวดคิ้วมากเดี๋ยวหน้าเหี่ยวเร็วนา เนอะๆ”
ฉันกอดเอวบางๆ ของเพื่อนรัก เห็นว่าฟ้าก็เพิ่งกลับไป เป็นห่วงมากเหมือนกัน
“อะ เหรอ อืมๆ แต่แก! ต้อง! เล่า! มา! ให้! หมด!”
ตากลมโตนั้นมองมาแบบที่เรียกได้ว่า ถ้าไม่ได้ความ พี่แกคงไม่ยอมปล่อยฉันไป ด้วยความจำใจเลยต้องเล่าความจริงไป เอ่อ ทั้งหมด
- ผู้เขียน
