Cahoots!
960 คำ
ถึงโรงแรมแล้ว ฉันแจ้งกับคนของงานว่ามาส่งเค้กที่เสิร์ฟในงาน
เขาก็ให้ขับรถไปด้านหลัง พอขับมาถึงก็มีคนมาช่วยรับขนมไปจัดภายในงานต่อให้
จู่ๆ ฉันก็อยากถ่ายเบาเลยขอไปเข้าห้องน้ำ
ระหว่างที่นั่งอยู่ในห้องน้ำด้านในสุดก็ได้ยินอะไรบางอย่าง ชวนให้ตกใจ
เป็นเสียงของผู้หญิงสองคน คนหนึ่งเป็นเสียงเชิงสั่ง อีกคนรับคำ
“เธอเอานี่ใส่ในแก้วของดวินให้ได้ แล้วเธอจะได้มากกว่านี้”
เดาว่าเธอคนนั้นคงจะยื่นของตอบแทนให้ อาจจะเป็นเงิน
“ค่ะ” อีกคนรับคำ
“หย่อนให้ได้ช่วงงานใกล้เลิก อย่าลืมว่าช่วงงานจะเลิก”
“ค่ะ คุณน้ำผึ้ง”
“ไปได้แล้ว”
เสียงนั้นเงียบไปจนฉันเกือบจะเปิดประตูออกไปแล้วเชียว
ก็ได้ยินเสียงกดโทรศัพท์แล้วคุยกันอีกครั้ง
“อืม เรียบร้อย ฉันให้พนักงานเสิร์ฟเอาไปใส่แล้ว”
“ฉันย้ำแล้วว่าช่วงงานใกล้เลิก”
“รู้แล้ว แต่จะว่าไปยาปลุกเซ็กส์ของคุณจะได้ผลจริงเหรอ อันตรายรึเปล่า”
“ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดี ฉันคำไหนคำนั้น ถ้าฉันได้ดวินนายได้โรงพยาบาล สาขาหลัก อืม แค่นี้ล่ะ”
จากนั้นฉันก้ได้ยินเสียงส้นสูงเดินห่างออกไป จึงค่อยๆ เปิดประตูออกช้าๆ
ในห้องน้ำไม่มีใครแล้ว แต่ยังระแวงอยู่เลยค่อยๆ มองออกไปจากประตู
ไม่น่าจะมีใครแล้ว เฮ้อ.. นี่มันอะไรกัน ฉันได้ยินอะไรมาเนี่ย
หลังจากทบทวนสิ่งที่ได้รับรู้มา หมายความว่า ผู้หญิงที่ชื่อน้ำผึ้งต้องการตัวหมอดวิน เลยให้คนไปวางยาปลุกเซ็กส์เขา แต่ไม่เข้าใจที่เกี่ยวกับโรงพยาบาลสาขาหลัก พวกเขาต้องการทำอะไรกันแน่
แต่ได้ยินว่ามีเรื่องความปลอดภัยอยู่ด้วย ยานั่นอาจจะอันตรายก็ได้
เอาไงดี จะปล่อยไปดีไหม เรื่องไม่เกี่ยวกับฉัน อีกอย่างฉันจะทำอะไรได้
แต่ฉันไม่อยากให้เขากินยานั่นให้เป็นอันตราย อีกอย่าง ฉันอยากให้เขามีความสุขกับคนที่รักถึงได้คอยมองอยู่ห่างๆ เสมอมา แต่นี่ผู้หญิงคนนั้นถึงกับต้องทำเรื่องที่ผิดเพื่อให้ได้ตัวเขา หมายความว่าพวกเขาไม่ได้รักกัน
ถ้าเป็นแบบนั้น ถ้าแผนของคุณน้ำผึ้งสำเร็จ หมอดวินก็จะไม่มีความสุข
ฉันยอมไม่ได้จริงๆ ฉันเลยตัดสินใจจะช่วยเขา และต้องช่วยให้ได้!
ฉันคอยมองอยู่ที่หน้าประตูแล้วก็เห็นว่ามีบันไดด้านบนให้ยืนมองลงมาได้
โชคดีที่ชุดที่ฉันใส่มาไม่แย่เท่าไรเลยสามารถเข้างานขึ้นบันไดได้ไม่น่าเกลียดมากนัก เห็นเขาแล้ว เขาอยู่ตรงนั้น นั่งกับโต๊ะผู้บริหาร มันมีป้ายน่ะ
แล้วก็เห็นผู้หญิงสวยๆ คนหนึ่งอยู่ใกล้ๆ เขา ฉันเดาได้เลยว่าเป็นคุณน้ำผึ้ง
เสียงที่ฉันได้ยินในห้องน้ำกับเสียงที่ลอยขึ้นมามันเหมือนกันซะขนาดนั้น
อีกอย่างที่ฉันเห็นคือ มีพนักงานคนหนึ่งดูลุกลี้ลุกลน มองไปยังโต๊ะผู้บริหารบ่อยๆ และเธอคอยตบคอยจับที่อกเสื้อบ่อยๆ ให้สังเกตได้
งานการกุศลก็จะมีช่วงให้ทานอาหาร มีการประมูลนั่นนี่ มีการแสดง
ฉันก็คอยมองจนใกล้จะจบงาน ตอนนั้นเองมีผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาจับแขน
ฉันสะดุ้งแล้วดึงแขนกลับเบาๆ
“ไม่ใช่เหรอ ขอโทษด้วยครับ” ดูเหมือนเขาจะทักคนผิด
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“คุณ.. ชื่ออะไรเหรอครับ” ชายร่างสูงดูหน้าตาดีดูคุ้นตาถามฉัน
“กุ๊กไก่ค่ะหมอนนท์”
“หา?”
“กุ๊กไก่ที่หมอไปทานข้าวร้านพ่อกันบ่อยๆ สมัยเรียน”
สายตาเขาเริ่มกระจ่าง
“จริงดิ? กุ๊ก? เราโคตรน่ารักอะ”
เขาดูอึ้งไปจริงๆ น่าจะเพราะไม่ค่อยได้เห็นมากกว่า
ฉันส่ายหน้ารัว
“พี่จำไม่ได้เลย เกือบจีบเลยเห็นไหม สวยมากกก”
“ปกติฉันไม่ค่อยถอดแมสก์มากกว่าค่ะ”
“เห้ยแต่พี่ว้าวมากอะ เต้นรำกับพี่เพลงหนึ่งได้ไหม”
“กุ๊กไม่..”
“อันนี้ไม่ได้จีบๆ แค่อยากคุยด้วยแต่พี่ต้องไปเต้นรำสักเพลง พ่อสั่ง”
ว่าแล้วขยิบตา
ฉันเลยตอบตกลง เราเดินลงบันไดไปกลางฟลอ หมอนนท์โค้งให้กวนๆ
ฉันย่อรับแล้วเริ่มเต้นรำกัน หมอนนท์ก็เริ่มชวนคุย จนได้รู้ว่าพ่อของเขาเป็นประธานบริษัทยาและเครื่องมือแพทย์ที่ทำงานกับโรงพยาบาลนี้
ฉันรับคำ ถามคำตอบคำ คอยมองไปยังโต๊ะของหมอดวินอยู่บ่อยๆ
“กุ๊กยังชอบไอ้วินอยู่เหรอ”
ฉันรีบหันไปมองตกใจ
“พวกพี่รู้กันตั้งนานแล้ว” ยิ้มขำ
“เอ่อ ไม่ค่ะ แต่.. กุ๊กเล่าแล้วหมอนนท์ต้องเชื่อนะ”
เขาฉงนเล็กน้อยแต่ก็ยอมตกลง
“กุ๊กเข้าห้องน้ำแล้วได้ยินว่ามีคนจะวางยาปลุกเซ็กส์หมอดวิน พูดถึงเรื่องคุณน้ำผึ้งได้ตัวหมอแล้วใครสักคนจะได้โรงพยาบาลสาขาหลัก ประมาณนี้ กุ๊กจับใจความได้แค่นี้”
หมอนนท์เบิกตาตกใจ
“แน่ใจนะกุ๊ก”
ฉันพยักหน้ารัวๆ
“ด้วยชีวิตเลยค่ะ ฉันได้ยินแบบนั้นจริงๆ”
“ดีแล้วที่บอก แต่ไม่เป็นไรหรอก พี่ว่าไอ้วินจัดการได้”
“แต่..”
“กุ๊กไปพักผ่อนหน่อยไหม ไปหาไอ้วินกัน”
“หา!! ไม่ค่ะ ฉันไม่ไปเจอเขาแน่ๆ”
“ไม่เป็นไรไม่ต้องเกร็ง คุณลุงคุณป้าใจดี”
อยู่ๆ ฉันก็โดนพามาคุยที่โต๊ะผู้บริหารเฉยเลย!
- ผู้เขียน
